แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 63

เวลานี้ ในที่สุดจางเอ้อหลางก็คิดขึ้นมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ความสัมพันธ์ก็คือเฉินต้าจ้วง สามีเก่าที่หย่ากับลั่วเสี่ยวเหมยคนนั้น

ไม่โทษที่จางเอ้อหลางไม่รู้ เป็นเพราะลั่วเสี่ยวปิง วันที่ลั่วเสี่ยวเหมยแต่งงาน พวกเขาทั้งบ้านล้วนไม่ได้ไป จึงไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวเหมยแต่งงานกับใคร

แต่เรื่องที่ลั่วเสี่ยวเหมยถูกหย่า คนหมู่บ้านเฉินเจียก็มีน้ำใจ ไม่ได้ป่าวประกาศสาเหตุที่ถูกหย่าออกไป ดังนั้นทุกคนต่างไม่รู้ว่าทำไมลั่วเสี่ยวเหมยถึงถูกหย่า

ตอนนี้ฟังตาเฉินพูดเช่นนี้ แสดงว่าลั่วเสี่ยวเหมยแอบไปมีคนอื่น นอกใจเฉินต้าจ้วง

จางเอ้อหลางเห็นใจเฉินต้าจ้วงมาก แต่เห็นใจก็ส่วนเห็นใจ เขาทนเห็นคนอื่นมาพูดใส่ร้ายพี่เสี่ยวปิงไม่ได้

“สิ่งที่ลั่วเสี่ยวเหมยทำ พวกเจ้าไปหาลั่วเสี่ยวเหมย หรือไปหาตระกูลลั่วก็ได้ ทำไมต้องมาหาพี่เสี่ยวปิง?” จางเอ้อหลางพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “พี่เสี่ยวปิงคือพี่เสี่ยวปิง ตระกูลลั่วคือตระกูลลั่ว พวกเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแต่แรกแล้ว พวกเจ้าจะเอามาพูดรวมกันไม่ได้?”

พูดเสร็จ จางเอ้อหลางลั่วมองดูลั่วเสี่ยวปิงพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่เสี่ยวปิงเราไปกันเถอะ พวกเขาไม่ให้รักษา เราก็ไม่ต้องสนใจ”

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูแม่ของต้าจ้วงที่อยู่บนเตียงแวบหนึ่ง แล้วก็ไม่หยุดมองหันตัวเดินออกไป

เป็นความจริง กรรมชั่วที่ลั่วเสี่ยวเหมยกระทำไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง หลังจากรู้เรื่องดีแล้ว นางก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ต่อแล้ว

ส่วนการรักษา คนอื่นไม่อนุญาต นางก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหน้าด้านไปช่วยคนอื่น

ไม่แน่คนอื่น ยังจะเห็นว่านางรู้สึกผิด

เห็นทั้งสองคนหันตัวเดินออกไป ตาเฉินกับเฉินต้าจ้วงมองหน้ากัน

หรือว่า พวกเขาเข้าใจคนอื่นผิดแล้วจริงๆ

แต่พวกเขาก็ไม่เคยได้ยินว่าหมู่บ้านต้าซิงยังมีคนนามสกุลลั่วคนอื่นอีกนี่

ทั้งสองคนต่างก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล หากไม่ใช่เป็นเพราะเช่นนี้ ตอนนั้นที่ลั่วเสี่ยวเหมยกระทำเรื่องแบบนั้น หลังจากที่ตระกูลเฉินหย่าแล้วก็ควรที่จะพูดป่าวประกาศออกไปแล้ว

หากไม่ใช่เพราะครั้งนี้ถูกบีบบังคับ ตาเฉินก็ไม่ เรียกร้องความเป็นธรรมให้กับเฉินต้าจ้วงขนาดนี้

“ลุง….” เฉินต้าจ้วงมองดูตาเฉินมีเรื่องจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก

ลังเลอยู่สักพัก รูปร่างสูงใหญ่ของเฉินต้าจ้วงก็วิ่งออกจากประตู ไล่ตามลั่วเสี่ยวปิงไป

“แม่นางลั่วเมื่อกี้หากมีสิ่งที่ทำให้ไม่พอใจ แม่นางลั่วระบายความโกรธออกมาได้เลย ขอร้องแม่นางลั่วช่วยแม่ของข้าด้วย” เฉินต้าจ้วงพูดพร้อมกับคุกเข่าลง

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดฝีเท้า หันไปมองดูท่าทีร้องขอของเฉินต้าจ้วงเงียบอยู่สักพัก แล้วในที่สุดก็พยักหัว

ถือว่าเป็นคนที่น่าสงสาร

ยังเป็นคนที่น่าสงสารอย่างที่โกรธไม่ลงด้วย

ยังไงก็มาเจอแล้ว ถึงแม้จะถูกเข้าใจผิด แต่จะให้นางใจแข็งแล้วก็เดินจากไปนางก็ทำไม่ได้

ครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงก็มานั่งอยู่ตรงหน้าเตียงของแม่ต้าจ้วง เอามือวางจับดูชีพจรของแม่ต้าจ้วง แล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

อัมพาต หรือโรคอันตรายที่เกิดจากเส้นเลือดในสมองผิดปกติ ความดันเลือดผิดปกติ ทำให้เกิดลม ร้อนใน เสมหะ บิดงอ เกิดภาวะสมองพิการ อุดตันเส้นเลือดเลือดในสมอง ล้มลงหมดสติฉับพลัน เห็นภาพซ้อน ปากเบี้ยว พูดติดขัด

ลั่วเสี่ยวปิงจับชีพจรให้แม่ต้าจ้วงเสร็จแล้ว แล้วก็ตรวจดูอาการของนาง เคาะฟันของนางที่กัดแน่น มือกำแน่น แขนขากระตุก ตาขาว แดง ลิ้นเหลือง โดยพื้นฐานแล้วแม่ต้าจ้วง เป็นกลุ่มอาการหายใจถี่โจมตีหัวใจ ปิดกั้นอวัยวะภายใน

ในตำราแพทย์แผนจีน ต้องใช้ยาที่มีฤทธิ์เย็น มีสรรพคุณขับระบายลมร้อนก่อน แล้วบรรเทาอาการด้วยการฝังเข็มและการนวด

ในใจลั่วเสี่ยวปิงรู้แล้วว่าอาการเป็นยังไง จึงลุกขึ้นมา

“ เป็นยังไงบ้าง แม่นางลั่วแม่ของข้ายังพอมีทางรักษาไหม?” เฉินต้าจ้วงถามขึ้นอย่างร้อนใจ

“มี” น่าขำ เภสัชกรอัจฉริยะอย่างนางปรากฏตัว หากแค่อัมพาตก็รักษาไม่ได้ ไม่เป็นการทำลายเส้นทางการทำมาหากินหรือ

“มีกระดาษพู่กันไหม?” ลั่วเสี่ยวปิงถามขึ้น

เฉินต้าจ้วงฟังแล้วก็อับอาย

บ้านของเขาจน ขายทุกอย่างในบ้าน เพื่อรักษาอาการป่วยของแม่ ยังจะมีกระดาษพู่กันตรงไหน?

“บ้านข้ามี ข้าไปเอา” ตาเฉินที่เงียบอยู่ตลอดหันเดินออกไปจากห้อง

ไม่นาน ตาเฉินก็เอากระดาษที่ค่อนข้างเหลืองกับพู่กันกลับมา