แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 750

งานเลี้ยงปีใหม่ของพระราชวัง ยิ่งใหญ่แบบไม่เคยมีมาก่อน

เนื่องจากปีนี้ซ่งฉงปิงเป็นคนจัด ดังนั้นงานเลี้ยงจึงดูพิเศษกว่าปกติ

ตอนที่ข้าราชการและญาติของพวกเขามาถึง ยังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ถ้าเป็นงานเลี้ยงปกติ ล้วนเป็นโต๊ะเล็กๆ นั่งตามระดับ ทุกคนล้วนมีที่นั่งของตัวเอง ส่วนตรงกลางจะเป็นการแสดงเต้นรำ

แต่งานเลี้ยงวันนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

พอเข้าไปในตำหนักที่งานเลี้ยงอยู่ ก็เห็นว่าตรงกลางเป็นเวที มีการแสดงเต้น

ส่วนสองข้างของเวทีเป็นเก้าอี้ ที่นั่งก็ไม่ได้แบ่งลำดับ

อาหารและขนมว่างที่ปกติควรที่จะวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆนั้น ล้วนวางรวมอยู่บนโต๊ะใหญ่ที่อยู่สองข้างของตำหนัก และข้างๆโต๊ะไม่มีเก้าอี้แม้แต่สักตัวหนึ่งเลย

และดูจากสถานการณ์ เมนูอาหารของทั้งสองข้างล้วนเหมือนกัน ล้วนมีนางกำนัลคอยรับใช้อยู่ข้างๆ

แต่จะกินอย่างไรเนี่ย?

แค่โต๊ะสองใบ คนมากมายขนาดนี้ ไม่มีเก้าอี้จะกินยังไง?

และโต๊ะยาวสองใบข้างๆถึงแม้มีเก้าอี้ แต่ข้างบนไม่มีอะไรสักอย่าง

ตอนที่ข้าราชการและญาติของพวกเขาล้วนมึนงงอยู่ คนในตระกูลเว่ยกลับหยิบจานข้างๆขึ้นมาด้วยความเคยชิน พร้อมหยิบที่คีบอาหาร แล้วเลือกอาหารสองจานเสร็จ ก็เอาไปวางบนโต๊ะเปล่าๆ จากนั้นก็ไปหยิบเครื่องดื่มสองแก้วที่แตกต่างกันไป จากนั้นก็เริ่มกิน

ทำแบบนี้เลยหรือ?

บางคนอยากจะลอง ส่วนบางคนเดินขึ้นไป หยิบจานเตรียมจะเลือกโดยตรง

แต่พอเห็นอาหารหลากหลายอย่างที่อยู่บนโต๊ะ พวกเขากลับไม่รู้เลือกอะไรดี

เพราะประเภทมากไป หลายอย่างเคยเจอมาก่อน แต่ก็มีหลายอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน ตาลายไปหมด แถมทุกอย่างล้วนดูอร่อยมาก ไม่รู้จะเลือกอย่างไหนดี

ขนมก็มีตั้งหลายสิบอย่าง ในนั้นยังมีเค้กครีมที่มีเฉพาะในร้านขายเค้กที่เพิ่มเปิดใหม่ในเมืองหลวงเท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ได้มาง่ายๆ มีจำนวนจำกัดทุกวัน

ส่วนในประเภทของน้ำชา ก็มีชาผลไม้ ชานม เหล้าผลไม้ เหล้าดีกรีน้อย......

ของกินล้วนหั่นเป็นชิ้นๆ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่บินอยู่บนฟ้า วิ่งอยู่บนพื้นดิน หรือดำรงชีวิตอยู่ในน้ำ ล้วนมีหมด

แถมยังมีหลายอย่างเป็นขนมยอดฮิตของเมืองหลวงในตอนนี้ เช่นไม้เสียบ บาร์บีคิวเป็นต้น

เมื่อเทียบกันแบบนี้แล้ว สิ่งที่พวกเขารู้สึกว่าอร่อยเป็นพิเศษ ธรรมดาเกินไป

แต่นิ่งอึ้งเพียงสักครู่หนึ่ง

อาหารเยอะขนาดนี้ โอกาสที่ดีขนาดนี้ ไม่กินก็เสียเปล่า

มีครั้งแรกก็มีครั้งที่สอง

ตอนแรกยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แต่หลังจากได้ลองชิมอาหารที่อร่อยๆแล้ว ถึงแม้จะไม่คุ้นเคย ก็กลายเป็นความคุ้นเคยแล้ว

คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

ตอนแรก พวกเขายังเป็นห่วงว่าฮองเฮาและฮ่องเต้จะมาอย่างกะทันหันแล้วพวกเขาก็ไม่ได้กิน

แต่ดีที่ สถานการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้น พวกเขากินอย่างสบายใจ

และตอนนี้ฮองเฮาและฮ่องเต้กำลังอยู่ในตำหนักของฮองเฮา กำลังล้อมรอบกินสุกี้กับซ่งฉงปิง ซ่งเฮง อานอานและเล่อเล่อ กำลังฟังนางกำนัลรายงานเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตำหนัก

"พอเถอะ ให้พวกเขาไปกินเถอะ ไม่ต้องมารายงานข้าแล้ว ข้ายังอยากจะกินให้เพลินเลย"ซ่งหยุนดาโบกมือ

เมื่อเทียบกับนั่งดูเหล่าขุนนางกินอาหาร ทำให้ทุกคนไม่เพลิน กินอาหารกับคนในครอบครัวถึงไม่ต้องทำตัวเป็นฮ่องเต้

ซ่งหยุนดาไม่เพียงแต่ทอดถอนใจครั้งหนึ่ง เป็นฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

ยิ่งสูงยิ่งเหน็บหนาว แต่กลับมีหลายๆคนอยากขึ้นสู่ตำแหน่งนี้

คนเหล่านี้สมองมีปัญหาทั้งนั้น