แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 751

อันที่จริงความจริงก็เป็นเช่นนี้

ทั้งสอง ก็ถือว่าเป็นเพื่อนเก่าแล้ว

เพราะว่าทั้งสองนั้นเป็นคู่หมั้นกันถึงสิบปีแล้ว

จงหลิงซิ่วคิดถึงตรงนี้ ในสายตานั้นมีแววเป็นประกาย สายตาที่มองดูเว่ยเจ๋ออิงนั้นมีความรู้สึกบางอย่าง มองแล้วทำให้คนเกิดความเข้าใจผิดได้ง่าย

ว่านเหม่ยเถียนมองดูจงหลิงซิ่ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

สำหรับเว่ยเจ๋ออิง ขณะนี้ยังคงสีหน้าเย็นชา กลายเป็นจุดเปรียบเทียบที่เด่นชัดกับจงหลิงซิ่ว

แต่ว่า สำหรับจุดนี้จงหลิงซิ่วกลับไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับคิดว่าเป็นเรื่องสมควร

อย่างไรเสีย ตัวเองในอดีตทำผิดแล้ว เขาโทษตัวเอง ก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลไม่ใช่หรือ?

คิดถึงตรงนี้ จงหลิงซิ่วพูดว่า “คุณชายสาม เรื่องเมื่อก่อนคือข้าอายุน้อยยังไม่ค่อยรู้จักคิด วันนี้มีวาสนาได้เจอคุณชายสามอีก มาขอโทษคุณชายสามโดยเฉพาะ”

เว่ยเจ๋ออิงได้ยิน พูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องแล้ว”

เขาไม่ได้เก็บไว้ในใจแม้แต่น้อย

แต่ว่า คำพูดของเว่ยเจ๋ออิง กลับทำให้จงหลิงซิ่วเข้าใจผิดแล้ว

นางคิดว่า เว่ยเจ๋ออิงบอกว่าไม่ต้องขอโทษ นั่นยังคงนึกถึงตัวเอง

ทันใดนั้น ในสายตาจงหลิงซิ่วมีอารมณ์ตื่นเต้นเล็กน้อย

ยังอยากพูดอะไรอีก นางก็รู้สึกว่าแขนของตัวเองถูกดึง

ตอนแรก จงหลิงซิ่วไม่อยากสนใจ

จนกระทั่ง หญิงสาวข้างกายเรียกไปคำหนึ่งว่าพี่สาว จงหลิงซิ่วรู้ ตัวเองไม่พูดไม่ได้

ถึงแม้ในสายตามีความไม่ยอม แต่.......ตัวเองในตอนนี้เสมือนมีเพียงเช่นนั้น ถึงสามารถยืนข้างกายเขาอีกครั้ง

คิดถึงจุดนี้ จงหลิงซิ่วถึงพูด “คนนี้เป็นน้องสาวข้า จงหลิงหมิ่ง ปีนี้อายุสิบห้าสิบหกพอดี ยังไม่เคยแต่งงาน.......”

“นางแต่งงานหรือไม่ข้าไม่มีความสนใจเลยแม้แต่น้อย” คำพูดของเว่ยเจ๋ออิงพูดอย่างไมมีเยื่อใยแม้แค่น้อย

ผู้ชายตระกูลเว่ย เก็บความอ่อนโยนไว้ให้คนที่ตัวเองใส่ใจเท่านั้น

คนอื่นไม่มีสวัสดิการดีขนาดนี้

ความหมายของคำพูดจงหลิงซิ่ว เป็นคนโง่ก็สามารถฟังออกได้ว่าหมายความว่าอะไร

แต่ว่า เว่ยเจ๋ออิงกลับไม่ไว้หน้า นี่ทำให้ขอบตาของจงหลิงซิ่วแดงขึ้นมาทันที

“ข้า......” จงหลิงซิ่วอยากพูดอะไรบางอย่าง

แต่ว่า กลับสบตาคู่นั้นที่เย็นชาของเว่ยเจ๋ออิง

คำพูดที่อยากพูด ถูกกั้นไว้ในลำคอทั้งหมด พูดไม่ออกอีก

เสียง “อวู๊——” คำหนึ่ง เด็กผู้หญิงหน้าบาง วิ่งไปแล้ว

พูดตามหลักแล้ว ฐานะพี่สาว จงหลิงซิ่วควรจะวิ่งตามไป

แต่ว่า ไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไร จงหลิงซิ่วไม่ได้วิ่งตามไป

วินาทีนี้ จงหลิงซิ่วมองดูในสายตาของเว่ยเจ๋ออิง มีความสับสนอย่างเข้มข้น

หลังจากนางถูกถอนหมั้น ก็ไม่ราบรื่นมาตลอด

เดิมที นางคิดว่าตัวเองเป็นเทพีแห่งสวรรค์ เป็นคนที่ผู้คนมากมายอยากสู่ขอ และคิดว่าตัวเองสามารถแต่งงานกับคนที่ดีทุกๆด้าน เพียงแต่ไม่ใช่คนขี้โรคคนหนึ่ง

นางรู้สึกว่า ตัวเองไม่ควรเสียเวลาให้กับคนขี้โรคคนหนึ่ง

นางรู้สึกว่า ตัวเองไม่ควรเสียเวลาตัวเองทั้งชีวิตบนตัวของคนขี้โรคคนหนึ่ง

ถึงแม้ว่า ตอนนี้ชื่อเสียงตระกูลเว่ยโด่งดังกว่าตระกูลจงมาก

แต่ว่า แบบนี้แล้วยังไง?

จากความสามารถของพ่อนาง คนอะไรนางไม่สามารถแต่งงานด้วย? ถึงจะแต่งงานเข้าบ้านขุนนางก็เป็นไปได้

แต่ว่า สิ่งที่นางยังไงก็คิดไม่ถึง หลังจากที่ตัวเองถอนหมั้นแล้ว ไม่เพียงไม่มีตระกูลที่ดีกว่ามาสู่ขอตัวเอง กลับไม่มีคนมาถามถ่าย

ไม่เพียงไม่มีคนมาถามถ่าย ยังถูกหัวเราะเยาะไม่น้อย

ถึงแม้จะเป็นคนที่เคยแสดงออกว่าชอบตัวเอง ก็ล้วนวิ่งมาหัวเราะเยาะตัวเอง เสียดสีตัวเอง

จนกระทั่ง ปีที่อายุสิบแปด ในที่สุดก็มีตระกูลผู้ดีในเมืองข้างบ้านมาสู่ของตัวเอง แต่ว่า สิ่งที่ทำให้นางนึกไม่ถึงคือ ตัวเองกลับแต่งไปเพื่อขจัดเสนียดจัญไร

นางยังไม่ทันได้เข้าห้องหอกับสามี สามีก็ตายแล้ว นางก็ถูกครอบครัวสามีรังเกียจ ถูกไล่ออกจากบ้าน

หลังจากกลับบ้านแม่ตัวเองแล้ว ถึงแม้ว่าพี่น้องปฏิบัติต่อนางก็ใช้ได้ แต่ว่าความลำบากระหว่างนั้น นางรู้ตัวเอง