แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 752

ว่านเหม่ยเถียนพูดถึงตรงนี้ ก็กอดมือของเว่ยเจ๋ออิงไว้ เงยหน้า พูดอย่างภูมิใจ “เจ้าฟังไว้นะ ข้า คือ คู่หมั้นของเขา เว่ยเจ๋ออิง”

ว่านเหม่ยเถียนในตอนนี้ ก็เสมือนกับประกาศอำนาจครอบครัวตัวเองอย่างนั้น

ความจริงก็เป็นเช่นนี้ นางมีพระราชโองการวิวาห์จากฮ่องเต้ ก็เป็นคู่หมั้นของเว่ยเจ๋ออิงอยู่แล้ว จุดนี้ไม่มีอะไรจะพูดจริง

จงหลิงซิ่วได้ยินก็ชะงัก จากนั้นสีหน้าก็ไม่ดีขึ้นมา มองดูว่านเหม่ยเถียนอย่างโมโห “เจ้า........เจ้าไร้ยังอาย!”

“ข้าไร้ยางอาย?” ว่านเหม่ยเถียนเดิมทีก็ไม่ใช่คนนิสัยให้คนอื่นรังแกอย่างตามใจอยู่แล้ว พอฟังจงหลิงซิ่วว่าตัวเองไร้ยางอาย ช่างน่าโมโหจนหัวเราะแล้ว “อย่างเจ้าที่เข้ามาก็พูดกับผู้ชายว่ายินดีแต่งงานกับเขา ก็รู้ยางอายแล้ว? เจ้ารู้หรือไม่ว่ายางอายสองคำนี้เขียนอย่างไร?”

ว่านเหม่ยเถียนนางไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อนเลย

ทั้งๆที่เป็นตัวเองที่ไม่รู้จักอายวิ่งมาทำให้คนรังเกียจ กลับพูดเหมือนคนอื่นที่ทำให้นางรังเกียจอย่างนั้น

ยังมีเหตุผลพูดเต็มปากเต็มคำขนาดนั้นอีก

นางสงสัย คนอย่างนางรู้จักคำว่า “ยางอาย” เขียนอย่างไรหรือไม่

หากเขียนไม่เป็น นางสามารถสอนได้

อย่างไรเสียถึงแม้ว่านางเรียนหนังสือได้ดีแค่ไหน แค่เรียนรู้หนังสือไม่กี่ตัวไม่มีปัญหาแน่นอน

จงหลิงซิ่วถูกพูดจนหน้าแดงจมูกแดง ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบว่านเหม่ยเถียนอย่างไร

“คุณชายสาม.......” จงหลิงซิ่วมองเว่ยเจ๋ออิงอย่างน้ำตาคลอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน่าสงสาร สายตานั้นยิ่งเหมือนรอเว่ยเจ๋ออิงช่วยนางระบายความโกรธ

เพียงแค่ เว่ยเจ๋ออิงไม่ให้นางแม้แต่สายตาเดียว

จงหลิงซิ่วกัดฟัน จึงต้องหันไปทางว่านเหม่ยเถียน

เว่ยเจ๋ออิงไม่ได้หมั้นหมาย นางรู้

มิเช่นนั้น ช่วงก่อนเว่ยเจ๋ออิงก็ไม่ไปนัดดูตัวแล้ว

มิหนำซ้ำ เรื่องหมั้นหมายใหญ่โตขนาดนี้ คนเมืองหลวงจะไม่รู้หรือ?

เป็นไปไม่ได้!

นานปีขนาดนี้มา เขายังไม่แต่งงาน น่าจะเป็นเพราะลืมตัวเองไม่ได้ มิเช่นนั้นก็ไม่ต้องรอถึงตอนนี้อายุยี่สิบสี่ยี่สิบห้ายังไม่แต่งงาน

ต้องรู้ว่า คนทั่วไปอายุเท่าเขา ลูกก็เต็มบ้านแล้ว

เช่นนั้น ตอนนี้เขาไม่ช่วยนาง เป็นเพราะว่ายังโกรธตัวเองใช่หรือไม่?

ก็เพราะว่าโกรธ เพราะฉะนั้นจึงไม่เข้าข้างตัวเอง?

ยิ่งคิดเช่นนี้ จงหลิงซิ่วก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

เพียงแค่ ความน่าสงสารในสายตายิ่งเข้มข้นกว่าเดิม

ทำไมทั้งๆที่ชอบตัวเอง กลับต้องให้นางถูกคนอื่นรังแกถึงจะได้?

นางรู้ว่าผิดแล้ว ยินดีแต่งงานกับเขาแล้ว

ตอนที่จงหลิงซิ่วกำลังคิดเช่นนี้ ตัดสินใจช่วงชิงเพื่อตัวเองสักหน่อย

เพื่อความสุข ไม่ว่าอะไรนางก็ต้องช่วงชิง

คิดถึงจุดนี้ ในใจของจงหลิงซิ่วก็มีความมั่นใจขึ้นมาบ้าง

“อย่างน้อยในใจของคุณชายสามมีข้า คนที่เขาอยากแต่งคือข้า ส่วนเจ้า พูดปากเปล่าว่าเขาคือคู่หมั้นของเจ้า เจ้ารู้จักอายไหม?”

คำพูดของจงหลิงซิ่ว ทำให้ว่านเหมยเถียนตะลึงแล้ว

อะไร?

ในใจของพี่เจ๋ออิงมีนาง อยากแต่งกับนาง?

ว่านเหม่ยเถียนช่างไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง

ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้หากสามารถอายุน้อยกว่านี้อีกหน่อย บางทีนางอาจจะเชื่อได้

แต่ว่า ทั้งๆที่นางเป็นผู้หญิงแก่ที่อายุยี่สิบกว่าแล้ว

โดยสัญชาตญาณ ว่านเหม่ยเถียนมองไปที่เว่ยเจ๋ออิง กลับเห็นสีหน้าของเว่ยเจ๋ออิงไม่ดีอย่างมาก

ถึงแม้ว่าอยู่ด้วยกันไม่มาก แต่ว่าว่านเหม่ยเถียนรู้ พี่เจ๋ออิงจะโกรธแล้ว

ทนแล้วทนอีก ว่านเหม่ยเถียนก็ยังตัดสินใจถามคำถามที่ตัวเองอยากถามตั้งแต่แรก

“เพราะฉะนั้น เจ้าเป็นใคร?” ว่านเหม่ยเถียนมองดูจงหลิงซิ่ว

ช่างสงสัยเหลือเกิน ผู้หญิงแก่มาจากที่ไหนกัน หน้าด้านมาจากไหน