แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 753

“หน้าของพี่สามของข้า เกี่ยวอะไรกับเข้า?” ซ่งฉงปิงสีหน้าเย็นชา

เล่อเล่อที่อยู่ด้านข้างเดินมาถึงตรงหน้าเว่ยเจ๋ออิง ยื่นมือ “น้าสาม อุ้ม”

เว่ยเจ๋ออิงยื่นมือ อุ้มเล่อเล่อไว้ในอ้อมกอด

เช่นนี้ เล่อเล่อกับจงหลิงซิ่วก็อยู่ระดับเท่ากันแล้ว

เล่อเล่อมองดูจงหลิงซิ่ว พูดอย่างจริงใจ “ป้า เจ้าตายใจเถิด เจ้าไม่คู่ควรกับน้าของข้า”

คำพูดนี้ ยังมีความหมายที่เต็มไปด้วยความจริงจังอยู่บ้าง

แต่กลับพูดออกมาจากปากของเด็กคนหนึ่ง

ส่วนจงหลิงซิ่ว ก่อนหน้านี้ยังตอบสนองไม่ทัน ตอนนี้ฟังแล้ว ก็รู้แล้วว่าเล่อเล่อเรียกนางว่า “ป้า”

ป้า!

นางแก่ขนาดนี้หรือ?

จงหลิงซิ่วโมโหจนอยากตะโกน มองเล่อเล่ออย่างดุดัน

“เจ้าจ้องข้า?” เล่อเล่อขมวดคิ้ว

จากนั้น ก็มองไปที่ซ่งฉงปิง “เสด็จแม่ ป้าที่ทั้งขี้เหล่ทั้งแก่คนนี้ นางจ้องข้า”

ซ่งฉงปิงมองไปที่จงหลิงซิ่วอย่างเย็นชา

ตอนที่จงหลิงซิ่วได้ยินคำว่าทั้งขี้เหล่ทั้งแก่พวกนี้ ก็โมโหจนเลอะเลือนแล้ว

แต่ว่า เมื่อสบตากับสายตาอันเย็นชาที่มองมาของซ่งฉงปิง ร่างกายก็อดที่จะหดตัวไม่ได้ จากนั้นก็รีบขอโทษ “องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยไม่.......”

“ป้าคิดว่าข้าตาบอดแล้วหรือ?” เล่อเล่อขมวดคิ้ว เลียนแบบถามอย่างผู้ใหญ่

ช่างเกลียดป้าคนนี้นัก ยังกล้ามาพัวพันกับน้าสามอีก

ป้าสมัยนี้ ไม่ต้องส่องกระจกแล้วหรือ?

จงหลิงซิ่วกัดฟัน หมอบคลานตัว “ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว”

“เฮ้อ——”

เล่อเล่อทำเสียงเฮ้อไปทีหนึ่ง ชัดเจนมาก สำหรับจงหลิงซิ่ว นางยังคงไม่พอใจ

จงหลิงซิ่วหมอบคลานร่างกาย ในใจร้อนรน

สมควรตาย รอนางกลายเป็นน้าสะใภ้สามของนาง ดูนางจะสั่งสอนนางอย่างไร

ผู้ใหญ่สั่งสอนรุ่นหลัง น่าจะไม่มีใครพูดอะไรกระมัง?

จงหลิงซิ่วคิดอยู่ในใจ เสมือนเห็นภาพที่ตัวเองสั่งสอนเล่อเล่อในฐานะของผู้ใหญ่แล้ว

“จวิ้นจู่น้อยช่างมีสายตา” ตอนนี้ ว่านเหม่ยเถียนพูดอย่างดีใจ “นางไม่คู่ควรกับน้าสามของจวิ้นจู่จริง”

เล่อเล่อถูกคนพูดคล้อยตาม ดีใจมาก “ใช่ไหม พี่สาวคนสวยก็รู้สึกว่าเล่อเล่อพูดถูกใช่ไหม”

เว่ยเจ๋ออิง “.......” นี่เถียนเอ๋อร์คือพี่สาว เช่นนั้นเขาไม่ต้องลดตัวไปหนึ่งรุ่นหรือ?

จงหลิงซิ่วกำมือไว้แน่น

ทำไมนางถึงเป็นป้า ผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวคนสวย?

ถ้าหากเล่อเล่อได้ยินสิ่งที่จงหลิงซิ่วคิดในใจ ต้องตอบอย่างแน่นอนว่า เพราะว่าเจ้าหน้าตาขี้เหร่!

แต่เสียดาย เล่อเล่อไม่รู้วิชาอ่านใจคน

“ใช่แล้ว!” ว่านเหม่ยเถียนจับหัวของเล่อเล่อ

รู้สึกจริงๆว่า ขนนุ่มๆ น่าจับมาก

เมื่อก่อนไม่กล้า แต่ว่าตอนนี้ เหอะเหอะ อาศัยบารมีของพี่เจ๋ออิงจริงๆแล้ว

คิดเช่นนี้อยู่ ว่านเหม่ยเถียนก็สีหน้าภูมิใจ “เพราะว่า น้าสะใภ้ของจวิ้นจู่น้อยเป็นได้เพียงข้าเท่านั้น เพราะฉะนั้นแน่นอนว่าคู่ควรกับข้าเท่านั้น”

ว่านเหม่ยเถียนภูมิใจ อย่างไม่น่ารังเกียจเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม สภาพการณ์ประกาศอำนาจครอบครองแบบนี้ ช่างทำให้ใจคนพอใจอย่างยิ่ง

แต่ว่าจงหลิงซิ่วไม่ยอมอย่างยิ่ง

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรบอกว่าคุณชายสามเป็นของเจ้า?” นางถึงจะเป็นน้าสะใภ้ในอนาคตของจวิ้นจู่น้อย

“มีสิทธิ์อะไร?” ว่านเหม่ยเถียนมองไปที่จงหลิงซิ่ว ยิ้มแหยๆ

จากนั้น เหนือการคาดหมายของทุกคนคือ ว่านเหมยเถียนตบไปที่หน้าของจงหลิงซิ่วไปทีหนึ่ง

“เพี้ยะ” เสียงดัง.......กึกก้องอย่างมาก

“ถ้าหากเจ้ายังไม่ตื่น ข้าสามารถช่วยเจ้าได้นะ” ว่านเหม่ยเถียนยิ้มแย้ม แต่ยิ้มแค่หน้าไม่ถึงสายตา