แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 754

จงหลิงซิ่วเพราะคำพูดของซ่งฉงปิง ตัวสั่นไปทั้งร่าง

นางยังไงก็คิดไม่ถึง จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

นางแค่อยากแต่งงานกับเว่ยเจ๋ออิงเท่านั้น ทำไมถึงถูกประณามแล้ว

คนมีใจให้กันสมหวังไม่ดีหรือ?

ทันใดนั้น สมองของจงหลิงซิ่วว่างเปล่า ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรหยุดแค่นี้ กลับแก้ตัวโดยสัญชาตญาณพูดว่า “องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยยังไม่เคยเข้าห้องหอกับสามีก็ตายแล้ว ตอนนี้ข้าน้อยยัง.........” ร่างกายที่สมบูรณ์แบบ

“ช่างกล้า” ประโยคสุดท้ายจงหลิงซิ่วยังพูดไม่จบ ซ่งฉงปิงก็พูดอย่างโมโห

“เจ้าเข้าห้องหอไม่เข้าห้องหอ ก็เปลี่ยนฐานะแม่หม้ายของเจ้าไม่ได้ มิหนำซ้ำสามีเจ้ายังไม่เคยเข้าห้องหอกับเจ้าก็ตายแล้ว อธิบายได้ว่าเจ้าดวงซวย คนแบบนี้ เจ้ากลับกล้าคาดหวังในตัวพี่ชายข้า?” ซ่งฉงปิงน้ำเสียงเคร่งเครียด

เดิมที นางยึดหลักความคิด “ผู้หญิงทำไมต้องทำให้ผู้หญิงลำบาก” มาตลอด และไม่เคยเจาะจงใครโดยเฉพาะ ขอเพียงฝ่ายตรงข้ามไม่หาเรื่องตัวเอง

แต่ว่า คนตรงหน้านี้ ในปีใหม่แบบนี้ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

จุดสำคัญคือ นางยังรู้สึกว่าพี่สามชอบนาง

เหอะ ทำไมไม่ขึ้นสวรรค์ล่ะ?

เหมือนคนอย่างนาง ไม่ใช่ว่านางไม่เคยเห็น

คนอื่นปลูกไม่ตื่นแน่นอน ยกเว้นได้รับการสั่งสอนอย่างเต็มที่

สายตาของซ่งฉงปิงที่มองจงหลิงซิ่วมีความดุดัน เสมือนจะมองทะลุใจคน

จงหลิงซิ่วมองแล้ว ในใจกลัวอย่างมาก

ส่วนคำพูดของซ่งฉงปิง ก็เข้าสู่ในใจของนางอย่างลึกซึ้ง

คนตระกูลจู้ ก็บอกว่าชีวิตนางพาซวย ทำให้ลูกชายของพวกเขาตาย ถึงได้ไล่นางออกจากบ้าน แม้กระทั่งให้สสถานที่อยู่กับตัวเองในตระกูลเว่ยก็ไม่มี

องค์หญิงใหญ่ ทำไมนางก็พูดคำพูดเช่นนี้ล่ะ?

นางทำอะไรผิด?

ความจริง คือผู้ชายคนนั้นชะตาชีวิตไม่ดีเอง ทำไมต้องโทษนาง?

แล้วก็ เว่ยเจ๋ออิงในตอนนั้น หากตอนนั้นเขามีร่างกายอย่างตอนนี้ นางจะไปหาเขาเพื่อถอนหมั้นหรือ?

นางในตอนนั้น ก็แค่ไม่อยากเป็นแม่หม้ายเท่านั้น

ทั้งหมดนี้ โทษนางไม่ได้สักนิด

จงหลิงซิ่วคิดไป มองไปที่เว่ยเจ๋ออิงด้วยความแค้นเคือง “คุณชายสาม ท่านพูดสักคำไหม——”

ในน้ำเสียง ก็มีความหมายแห่งการต่อว่าอย่างชัดเจน

หากเขายังไม่ช่วยนาง นางก็ต้านทานต่อไปไม่ไหวแล้ว ถูกองค์หญิงใหญ่ประณามกล่าวโทษแน่นอน

เว่ยเจ๋ออิงรำคาญการตอแยของจงหลิงซิ่ว

เหมือนดั่งเมื่อหลายปีก่อน

ภาพลักษณ์ที่มากที่สุดของเขาสำหรับจงหลิงซิ่วก็คือคิดไปเองหลงตัวเอง

ตอนนั้น นางก็พุ่งมาหน้าตัวเอง พูดมากมายอย่างคิดไปเองหลงตัวเอง จากนั้นก็ขอถอนหมั้น

คนในครอบครัวต่างก็คิดว่าตัวเองถูกนางทำให้เสียใจแล้ว แต่สำหรับเขาแล้ว หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นนางคิดไปเอง นางเป็นใครเขายังไม่รู้

อย่างไรเสีย หมั้นหมายนานปี เขาก็เคยเห็นเพียงไม่กี่ครั้ง

ตอนนี้ ตอนแรกเขาก็ไม่อยากสนใจคนคนนี้

หนึ่งคือไม่อยากสนใจ

สองก็คือ เขาอยากดูเถียนเอ๋อร์ช่วยตัวเองออกหน้า

ท่าทางเช่นนี้ เหมือนสภาพแมวน้อยยื่นอุ้งเท้าแมว น่ารักมาก

กลับคิดไม่ถึง จนถึงตอนนี้แล้ว ผู้หญิงที่หลงตัวเองคนนี้ กลับคิดว่าเขาจะช่วยนาง?

เว่ยเจ๋ออิงรู้ หากตัวเองไม่เปิดปากพูด กลัวว่าจะไม่จบไม่สิ้น

เช่นนี้.......

ความเย็นชาในสายตาของเว่ยเจ๋ออิงชัดเจน ริมฝีปากโก่งขึ้น

“คุณหนูตระกูลจง ถูกไหม?” เว่ยเจ๋ออิงพูดอย่างเย็นชา

จงหลิงซิ่วพยักหน้า ในสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ตอนที่จงหลิงซิ่วคิดว่าเว่ยเจ๋ออิงจะช่วยตัวเองออกหน้า เว่ยเจ๋ออิงพูดแล้ว “ทำไมแม่นางจงถึงรู้สึกว่าในใจของข้ามีเจ้า?”

จงหลิงซิ่วกำลังจะเปิดปาก ก็ได้ยินเว่ยเจ๋ออิงพูดเสียงเย็นชา “ก่อนวันนี้ แม้กระทั่งเจ้าแซ่อะไรชื่ออะไรข้าก็ยังไม่รู้”

เหตุที่จำคนนี้ได้ ก็เพราะว่าความหลงตัวเองของนางทำให้คนจำได้อย่างลึกซึ้ง