แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 755

“ท่านพ่อ——”

“เทียนเห้า——”

เล่อเล่อกับซ่งฉงปิง เกือบจะพูดพร้อมกัน

ตอนที่ทั้งสองเห็นฉีเทียนเห้าที่ยืนอยู่ตรงประตู ต่างก็ทั้งตกใจและดีใจ

อย่างไรเสีย ในตอนนี้ ฉีเทียนเห้าน่าจะอยู่ที่ชายแดน

ส่วนอานอาน ถึงแม้จะไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนสองแม่ลูก แต่ในตากลับมีประกาย

ไม่ว่าจะเป็นอานอานหรือเล่อเล่อ ในใจของพวกเขา ปีใหม่หมายถึงครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา แต่พ่อของพวกเขากลับไม่ได้กลับมา

ถึงแม้ว่าพวกเขามีญาติมากมาย แต่กลับไม่มีพ่อ

ตอนนี้ พ่อกลับมาแล้ว อานอานจะไม่ดีใจได้อย่างไร?

เห็นเพียงอานอานเดินไปข้างหน้าฉีเทียนเห้า เงยหน้า เรียกฉีเทียนเห้าไปคำหนึ่ง “ท่านพ่อ”

ฉีเทียนเห้ายื่นมือ จากนั้นก็ขยี้บนหัวของอานอาน

สำหรับทำไมไม่ขยี้เล่อเล่อ?

เพราะว่าเด็กผู้หญิงไม่ชอบผมยุ่งเหยิง บวกกับทรงผมของเด็กผู้หญิงก็ยุ่งยากเหลือเกิน ทำยุ่งแล้วก็หวีไม่ง่าย

ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของอานอาน บนหน้าของฉีเทียนเห้ามีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้น

ปีใหม่ ต้องอยู่กับครอบครัวถึงจะมีรสชาติ

คิดเช่นนี้แล้ว ฉีเทียนเห้าก็อุ้มลูกทั้งสองคนซ้ายหนึ่งขวาหนึ่ง จากนั้นสายตาที่อ่อนโยนจนน้ำแทบหยด ถึงมองไปที่ซ่งฉงปิง

“อยากไปเที่ยวที่ไหน?”

ซ่งฉงปิงโก่งริมฝีปาก “ลูกๆอยากไปทายปริศนาโคมไฟ”

ปีที่แล้ว ครอบครัวทั้งสี่คนไปทายปริศนาโคมไฟ

ปีนี้ ครอบครัวทั้งสี่คนยังคงอยู่ด้วยกัน

ก็ดีเหมือนกัน

ฉีเทียนเห้าก็คิดเช่นนี้ ทั้งสองก็รู้ใจกันอย่างมาก ก็เดินออกไปจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

ครั้งนี้ พวกเขาไม่ได้พาสาวใช้และองครักษ์ไปด้วย มีเพียงแค่องครักษ์ลับติดตามอยู่ในที่ลับ

และไม่ได้นั่งรถม้า เพราะว่าออกจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ก็หนึ่งก้าวหนึ่งทิวทัศน์ ทุกทิวทัศน์ไม่เหมือนกัน

เพียงแค่ ถนนที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้งค่อนข้างหรูหรา ถึงแม้โคมไฟเยอะก็หรูหราอย่างมาก แต่กลับขาดความมีชีวิตชีวาเล็กน้อย ไม่มีกลิ่นอายแห่งแบบควันไฟอบอุ่น

เพราะนั้นสุดท้าย ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าก็ถามความเห็นของเด็กทั้งสองคน ก็ตัดสินใจไปเฉิงซี

ถึงแม้ว่าเฉิงซีจะไกลไปหน่อย แต่ว่าฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิงต่างก็รู้วิชาตัวเบา ไปก็ไม่ได้เสียเรี่ยวแรงอะไร

เมื่อครอบครัวทั้งสี่คนอยู่บนหลังคา มองเห็นแสงไฟหมื่นบ้านของเมืองหลวง ก็มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน

ภาพทิวทัศน์บนหลังคา สวยงามเป็นพิเศษ

ดังนั้น ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าทั้งสองก็ตั้งใจช้าลง

“ว้า แม่ สวยจังเลย” เล่อเล่อสีหน้าดีใจ

ออกมาข้างแม่ให้เรียกแค่พ่อกับแม่ เป็นสัญญาของคนทั้งครอบครัว

“พ่อ ดูนั่น ทางโน้นมีแปลวไฟ”

“พี่ ดูนั่น ครอบครัวนั้นทำไฟอันนั้น คือกระต่ายใช่ไหม? กระต่ายแดงมากเลย”

บนหลังคา มีเสียงอันตื่นเต้นของเล่อเล่อดังมาตลอด

ส่วนเจ้าของหลังคาที่ถูกพวกเขาเดินผ่าน ต่างก็รู้สึกว่าหลังคาบ้านตัวเองมีคนอยู่

แต่ว่าตรงจดู กลับไม่มีอะไรเลย

กลับเป็นเปลวไฟบนท้องฟ้า กลับทำให้พวกเราอดหยุดเท้าเพื่อตรวจดูไม่ได้

เมื่อมาถึงเฉิงซีแล้ว อานอานเล่อเล่อตัวเล็กสองคน ก็ดูจนอิ่มตากันแล้ว ส่วนฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิง ก็ถูกเด็กทั้งสองคนติดต่อ อารมณ์ก็ดีมากเป็นพิเศษ