แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 78

ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากให้เด็กทั้งสองคนรอคอยอย่างไร้ที่สิ้นสุด ดังนั้นนางจึงมองไปยังฉีเทียนเห้า ท่าท่างจริงจังขึ้นเล็กน้อย แต่ดวงตากลับมีประกาย

ทันใดนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็หันไปหาอานอานเล่อเล่อ แล้วพูดว่า “อานอานเล่อเล่อ พวกเจ้าไปเล่นกันตรงนู้นก่อน แม่มีเรื่องจะต้องคุยกับอาฉีของพวกเจ้า”

เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองคนไม่ขยับ แถมยังจ้องตนตาเขม็ง ลั่วเสี่ยวปิงถอนหายใจแล้วลูบหัวเด็กทั้งสองคน “พวกเจ้าวางใจ แม่จะบอกเรื่องพ่อของพวกเจ้าในภายหลัง”

เมื่อได้ยินแม่ของตนพูดดังนั้น อานอานเล่อเล่อถึงยอมพยักหน้าเชื่อฟังและเดินออกจากประตูไป

แต่ว่าเด็กทั้งสองก็ไม่ได้วิ่งไปไกล แค่เล่นแถวๆคันนาไม่ไกลจากประตูบ้าน

เมื่อเห็นว่าเด็กสองคนไม่ได้ไปไหนไกล ลั่วเสี่ยวปิงก็ดึงสายตากลับแล้วมาจ้องไปที่ฉีเทียนเห้า ใบหน้าของนาง

โกรธเกรี้ยว

“เจ้าจงใจ!” ลั่วเสี่ยวปิงกัดฟันจ้องฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้ากลับมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียบๆ แล้วพูดความจริงว่า “ข้าช่วยเจ้านะ”

อันที่จริง ในระดับหนึ่งเป็นความจงใจของเขา

ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากเห็นท่าทางขบเคี้ยวเคี้ยวฟันของนาง

แต่ที่เขาปฏิเสธไม่ได้ก็คือ เขาไม่อยากให้คนอื่นมาว่าอานอานเล่อเล่อเป็นเด็กสวะ

นางไม่ว่าสิ่งที่เขาพูดจะมีจุดประสงค์อะไร เขาก็นับว่าช่วยลั่วเสี่ยวปิงไว้ นางปฏิเสธข้อนี้ไม่ได้

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินดังนั้น นางก็โกรธมากขึ้นไปอีก “ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าช่วย”

ถึงแม้ช่วยนางจริงๆ แต่ปัญหาตามมาให้แก้ตั้งมากมาย แน่ใจหรือว่านี่คือการช่วยเหลือนาง ไม่ใช่การสร้างปัญหา?

ฉีเทียนเห้าไม่ได้พูดต่อลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับหันไปมองเด็กสองคนที่เล่นอยู่ข้างนอก แล้วถามออกมาเบาๆว่า “เจ้าคิดจะอธิบายเรื่องพ่อของอานอานและเล่อเล่อว่าอย่างไร?”

หลังจากถามไป ถึงแม้ว่าฉีเทียนเห้าจะมองไปที่อานอานและเล่อเล่อ แต่จากหางตาของเขากลับสังเกตการเปลี่ยนแปลงของลั่วเสี่ยวปิงอย่างนิ่งๆ

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไม่น่าไว้วางใจขนาดนี้มาก่อน โยนปัญหาเรื่องพ่อของเด็กๆให้คนนอกอย่างเขาโดยตรง ให้เขาแต่งเรื่องเพื่อหลอกเด็กทั้งสองคน

แต่ว่า ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยังสงสัยว่าผู้ชายแบบไหนกันที่จะให้กำเนิดเด็กที่ฉลาดอย่างอานอานเล่อเล่อได้ แล้วยังให้ผู้หญิงที่พิเศษอย่างลั่วเสี่ยวปิงเต็มใจที่จะให้กำเนิดเด็กทั้งสองคนและเลี้ยงดูพวกเขาเพียงลำพัง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของฉีเทียนเห้าก็รู้สึกแปลกๆ แต่ฉีเทียนเห้าเองก็ไม่ได้สนใจ และคนอื่นก็ยิ่งสังเกตไม่เห็น

เมื่อได้ยินคำถามของฉีเทียนเห้าใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิงก็แข็งด้วยความโกรธ จากนั้นนางก็เหมือนกับลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออก

แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น สุดท้ายสายตาของลั่วเสี่ยวปิงก็ตกอยู่ที่ฉีเทียนเห้า สายตาที่ราวกับวางแผนร้ายอยู่ในใจ ทำให้ฉีเทียนเห้าอยากละเลยก็ทำได้ยาก จึงได้แต่หันไปมองที่ลั่วเสี่ยวปิง

“เจ้า…” กำลังคิดวิธีไร้กาจอะไรอยู่?

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นพ่อของเด็กทั้งสองคน อย่างนั้น เรื่องนี้เจ้าก็ต้องรับผิดชอบ” ลั่วเสี่ยวปิงไม่รอให้ฉีเทียนเห้าได้พูดอะไร ก็มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง โยนความรับผิดชอบให้ฉีเทียนเห้าอย่างไม่รู้สึกละอายใจสักนิด

ฉีเทียนเห้า “เจ้าจะให้ข้ารับผิดชอบอย่างไร?” เขาประหลาดใจอยู่บ้าง

“แต่งงานกันเถอะ” ลั่วเสี่ยวปิงพูดสี่คำนี้ออกมาอย่างหนักแน่น

นางคิดได้แล้ว ในเมื่อฉีเทียนเห้าบอกทุกคนว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก อีกทั้งยังดูเหมือนว่าบางคนจะเชื่อจริงๆ อย่างนั้น นางไม่สู้ใช้แผนซ้อนแผน ให้ฉีเทียนเห้าเป็นพ่อของเด็กๆทั้งสองคน เสียเลย

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงพูดจบนางก็เสมองไปทางอื่น ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตว่าเมื่อฉีเทียนเห้าได้ยินคำพูดของนาง ใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง แม้แต่ดวงตาก็เย็นเยือกขึ้น แต่นางก็ยังพูดของนางต่อไป

“ข้าคิดแล้ว ทางออกที่ดีที่สุดของเรื่องนี้ก็คือพวกเราแต่งงานกันปลอมๆให้อานอานเล่อเล่อมีฐานะที่ถูกต้อง แบบนี้พวกเขาก็จะไม่ถูกต่อว่าว่าเป็นเด็กสวะอีกแล้ว เพื่อเป็นการตอบแทน ข้าจะยกหนี้ที่เจ้าติดข้าหนึ่งพันตำลึงให้ทั้งหมด สำหรับหลังจากแต่งงานปลอมๆแล้ว ถ้าหากเจ้าอยากจะจากไปก็ไปได้ทุกเมื่อ”