แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 78

ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากให้เด็กทั้งสองคนรอคอยอย่างไร้ที่สิ้นสุด ดังนั้นนางจึงมองไปยังฉีเทียนเห้า ท่าท่างจริงจังขึ้นเล็กน้อย แต่ดวงตากลับมีประกาย

ทันใดนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็หันไปหาอานอานเล่อเล่อ แล้วพูดว่า “อานอานเล่อเล่อ พวกเจ้าไปเล่นกันตรงนู้นก่อน แม่มีเรื่องจะต้องคุยกับอาฉีของพวกเจ้า”

เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองคนไม่ขยับ แถมยังจ้องตนตาเขม็ง ลั่วเสี่ยวปิงถอนหายใจแล้วลูบหัวเด็กทั้งสองคน “พวกเจ้าวางใจ แม่จะบอกเรื่องพ่อของพวกเจ้าในภายหลัง”

เมื่อได้ยินแม่ของตนพูดดังนั้น อานอานเล่อเล่อถึงยอมพยักหน้าเชื่อฟังและเดินออกจากประตูไป

แต่ว่าเด็กทั้งสองก็ไม่ได้วิ่งไปไกล แค่เล่นแถวๆคันนาไม่ไกลจากประตูบ้าน

เมื่อเห็นว่าเด็กสองคนไม่ได้ไปไหนไกล ลั่วเสี่ยวปิงก็ดึงสายตากลับแล้วมาจ้องไปที่ฉีเทียนเห้า ใบหน้าของนาง

โกรธเกรี้ยว

“เจ้าจงใจ!” ลั่วเสี่ยวปิงกัดฟันจ้องฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้ากลับมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียบๆ แล้วพูดความจริงว่า “ข้าช่วยเจ้านะ”

อันที่จริง ในระดับหนึ่งเป็นความจงใจของเขา

ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากเห็นท่าทางขบเคี้ยวเคี้ยวฟันของนาง

แต่ที่เขาปฏิเสธไม่ได้ก็คือ เขาไม่อยากให้คนอื่นมาว่าอานอานเล่อเล่อเป็นเด็กสวะ

นางไม่ว่าสิ่งที่เขาพูดจะมีจุดประสงค์อะไร เขาก็นับว่าช่วยลั่วเสี่ยวปิงไว้ นางปฏิเสธข้อนี้ไม่ได้

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินดังนั้น นางก็โกรธมากขึ้นไปอีก “ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าช่วย”

ถึงแม้ช่วยนางจริงๆ แต่ปัญหาตามมาให้แก้ตั้งมากมาย แน่ใจหรือว่านี่คือการช่วยเหลือนาง ไม่ใช่การสร้างปัญหา?

ฉีเทียนเห้าไม่ได้พูดต่อลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับหันไปมองเด็กสองคนที่เล่นอยู่ข้างนอก แล้วถามออกมาเบาๆว่า “เจ้าคิดจะอธิบายเรื่องพ่อของอานอานและเล่อเล่อว่าอย่างไร?”

หลังจากถามไป ถึงแม้ว่าฉีเทียนเห้าจะมองไปที่อานอานและเล่อเล่อ แต่จากหางตาของเขากลับสังเกตการเปลี่ยนแปลงของลั่วเสี่ยวปิงอย่างนิ่งๆ

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไม่น่าไว้วางใจขนาดนี้มาก่อน โยนปัญหาเรื่องพ่อของเด็กๆให้คนนอกอย่างเขาโดยตรง ให้เขาแต่งเรื่องเพื่อหลอกเด็กทั้งสองคน

แต่ว่า ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยังสงสัยว่าผู้ชายแบบไหนกันที่จะให้กำเนิดเด็กที่ฉลาดอย่างอานอานเล่อเล่อได้ แล้วยังให้ผู้หญิงที่พิเศษอย่างลั่วเสี่ยวปิงเต็มใจที่จะให้กำเนิดเด็กทั้งสองคนและเลี้ยงดูพวกเขาเพียงลำพัง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของฉีเทียนเห้าก็รู้สึกแปลกๆ แต่ฉีเทียนเห้าเองก็ไม่ได้สนใจ และคนอื่นก็ยิ่งสังเกตไม่เห็น

เมื่อได้ยินคำถามของฉีเทียนเห้าใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิงก็แข็งด้วยความโกรธ จากนั้นนางก็เหมือนกับลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออก

แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น สุดท้ายสายตาของลั่วเสี่ยวปิงก็ตกอยู่ที่ฉีเทียนเห้า สายตาที่ราวกับวางแผนร้ายอยู่ในใจ ทำให้ฉีเทียนเห้าอยากละเลยก็ทำได้ยาก จึงได้แต่หันไปมองที่ลั่วเสี่ยวปิง

“เจ้า…” กำลังคิดวิธีไร้กาจอะไรอยู่?

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นพ่อของเด็กทั้งสองคน อย่างนั้น เรื่องนี้เจ้าก็ต้องรับผิดชอบ” ลั่วเสี่ยวปิงไม่รอให้ฉีเทียนเห้าได้พูดอะไร ก็มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง โยนความรับผิดชอบให้ฉีเทียนเห้าอย่างไม่รู้สึกละอายใจสักนิด

ฉีเทียนเห้า “เจ้าจะให้ข้ารับผิดชอบอย่างไร?” เขาประหลาดใจอยู่บ้าง

“แต่งงานกันเถอะ” ลั่วเสี่ยวปิงพูดสี่คำนี้ออกมาอย่างหนักแน่น

นางคิดได้แล้ว ในเมื่อฉีเทียนเห้าบอกทุกคนว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก อีกทั้งยังดูเหมือนว่าบางคนจะเชื่อจริงๆ อย่างนั้น นางไม่สู้ใช้แผนซ้อนแผน ให้ฉีเทียนเห้าเป็นพ่อของเด็กๆทั้งสองคน เสียเลย

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงพูดจบนางก็เสมองไปทางอื่น ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตว่าเมื่อฉีเทียนเห้าได้ยินคำพูดของนาง ใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง แม้แต่ดวงตาก็เย็นเยือกขึ้น แต่นางก็ยังพูดของนางต่อไป

“ข้าคิดแล้ว ทางออกที่ดีที่สุดของเรื่องนี้ก็คือพวกเราแต่งงานกันปลอมๆให้อานอานเล่อเล่อมีฐานะที่ถูกต้อง แบบนี้พวกเขาก็จะไม่ถูกต่อว่าว่าเป็นเด็กสวะอีกแล้ว เพื่อเป็นการตอบแทน ข้าจะยกหนี้ที่เจ้าติดข้าหนึ่งพันตำลึงให้ทั้งหมด สำหรับหลังจากแต่งงานปลอมๆแล้ว ถ้าหากเจ้าอยากจะจากไปก็ไปได้ทุกเมื่อ”

ด้วยวิธีนี้ นางก็ไม่ต้องมาอธิบายเรื่องต่างๆ เด็กสองคนก็จะได้มีฐานะที่ถูกต้อง ไม่ต้องถูกใครด่าว่าเป็นเด็กสวะอีก

ส่วนการอธิบายกับลูกสองคนนั้น...

ถึงอย่างไรตอนนี้ลูกก็ยังเล็กอยู่ นางไม่ควรโกหกว่าพ่อของพวกเขาตายแล้ว ยิ่งไม่สมควรให้พวกเขารู้ว่าตนไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงกันแน่ มิฉะนั้นพวกเขาสองคนจะคิดว่าตัวเองเป็นเด็กสวะเข้าจริงๆ

ดังนั้น การทำให้ฉีเทียนเห้าเป็นพ่อของพวกเขาจึงเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด เมื่อฉีเทียนเห้าจากไป นางก็จะบอกกับลูกทั้งสองคนว่านางกับฉีเทียนเห้าหย่ากันแล้ว

อย่างไรเสียยุคนี้ ฝ่ายหญิงหย่าขาดเลี้ยงลูกคนเดียวก็ใช่ว่าจะไม่มี

แบบนี้ นางก้ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลมากมาย นัดเดียวเรียบวุธ

เมื่อฉีเทียนเห้าได้ยินว่าเสี่ยวปิงต้องการจะแต่งงานปลอมๆ สีหน้าของเขาก็ผ่อนลง

เขาไม่เคยคิดอยากจะแต่งงานมาก่อน และไม่คิดจะแต่งงานด้วย หากนางลำเลิกบุญคุณให้เขาแต่งงานด้วยจริงๆ เขาคิดว่าตัวเองก็คงจะทิ้งเงินหนึ่งพันตำลึงไว้แล้วจากไปทันที

โชคดีที่นางไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาทำเช่นนั้น

แต่ฉีเทียนเห้าไม่ได้สังเกตว่าเมื่อเขาได้ยินคำว่า‘แต่งงานปลอม’สามคำนี้แล้ว ในใจส่วนลึกเขาก็รู้สึกแปลกๆที่ตนไม่เคยสังเกต

ในตอนนี้สายตาที่ฉีเทียนเห้ามองลั่วเสี่ยวปิงมีการประเมินอยู่ ในดวงตานั้นความสนใจอยู่เล็กน้อย

นี่เป็นสตรีแบบไหนกัน แม้แต่การแต่งงานจอมปลอมนางยังคิดออกมาได้

นอกรีต...เสียจริงๆ

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าฉีเทียนเห้าไม่ได้ตอบอะไรกลับเป็นเวลานาน นางจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉีเทียนเห้า แต่กลับเห็นว่าฉีเทียนเห้ากำลังมองมาที่่ตน เมื่อนางเงยหน้าขึ้นก็สบตาเข้ากับสายตาที่ลึกล้ำของฉีเทียนเห้า

อย่างแปลกประหลาด ลั่วเสี่ยวปิงกลับมีความรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังเต้นรัว

แต่ว่า ลั่วเสี่ยวปิงรีบเมินความรู้สึกนี้อย่างรวดเร็ว แล้วถามฉีเทียนเห้า “ว่าอย่างไร?เจ้ารับปากหรือไม่?”

พูดตามตรง นาทีที่ลั่วเสี่ยวปิงพูด ฉีเทียนเห้าก็อยากจะปฏิเสธจริงๆ

เขาไม่เคยคิดถึงการแต่งงานจริงๆ การแต่งงานปลอมๆยิ่งเป็นไปไม่ได้

แต่ว่า เมื่อมองไปยังดวงที่ตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ฉีเทียนเห้าก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นว่าฉีเทียนเห้าพยักหน้า ลั่วเสี่ยวปิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกสักที ตัดสินใจไม่เอาความกับการช่วยเหลือมั่วซั่วของฉีเทียนเห้าเมื่อสักครู่

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงหยิบตั๋วเงินสองสามใบออกจากตัวและส่งให้ฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้ามองไปยังตั๋วเงินในมือของลั่วเสี่ยวปิง แล้วขมวดคิ้ว “อะไร?” ให้ตั๋วเงินเขาทำไม?

“วันนี้ทุกคนน่าจะรู้ว่าบ้าน ด้านหลังข้าเป็นคนสร้าง ถ้าข้าสร้างบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ทุกคนก็คงจะระแวงสงสัย อย่างไรพวกเราก็จะแต่งงานกัน งั้นเงินนี้ข้าให้เจ้า หากอีกหน่อยมีคนมาถามเจ้า ข้าก็บอกว่าเจ้าให้เงินข้า บ้านเจ้าก็เป็นคนสร้างให้”

เมื่อพูดอย่างนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ยัดตั๋วเงินไว้ในมือของฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้าจ้องไปที่ตั๋วเงินในมือ ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเกาะผู้หญิงอยู่นะ?

เขาต้องการสตรีมาเลี้ยงดูเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ตอนนี้ฉีเทียนเห้ารู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย ตอนนั้นทำไมไม่ให้หนานซิงแลกตั๋วเงินมาสักหน่อย?

“ไอ้ลูกไม่มีพ่อที่ไม่เป็นผู้ใหญ่อยู่ในสายตา ผู้ใหญ่ถามเจ้าอยู่ทำไมไม่รู้จักตอบ เป็นใบ้รึไง?”

ในตอนนั้นเอง เสียงของจ้าวซื่อก็ดังมาจากนอกบ้าน