แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 783

"นั่นก็คือรถม้าขององค์หญิงใหญ่หรือ?"

"ได้ข่าวว่าใช่นะ"

"องค์หญิงใหญ่อะไรกัน?ลูกสาวของทรราชกล้ามาด้วยหรือ?"

"ใช้ไง ทรราชสมควรไปตายเลย ลูกสาวของเขาก็สมควรตายเช่นกัน โหวเย๋คิดอย่างไร ถึงกับสั่งให้คนมากมายขนาดนี้ไปรับนาง ถุย!"

"ทรราชทำให้เราต้องใช้ชีวิตลำบากอย่างปัจจุบัน ทรราชสมควรตาย;"

หลังจากซ่งฉงปิงเข้าเมือง ก็ได้ยินเสียงแบบนี้ตลอด

ค่อยๆเปิดผ้าม่านรถ สิ่งที่เข้าตาล้วนเป็นหน้าตาที่โมโหของเหล่าชาวบ้าน

เห็นได้ชัดว่า ประชาชนในเมืองหลีล้วนแค้นต่อราชวงศ์ยิ่งนัก

"องค์หญิงใหญ่......"ไป๋เสาเป็นห่วงมาก

ซ่งฉงปิงวางผ้าม่านรถลง และพูดอย่างเย็นชา"ข้าไม่เป็นไร"

น้ำแข็งหนาสามฟุต มิใช่จากความหนาวเพียงวันเดียว

ปฏิกิริยาของประชาชนยิ่งรุนแรงขนาดไหน อนาคตพ่อลูกตระกูลหลัวก็จะตายอย่างน่าสังเวชขนาดนั้น

นางเชื่อสิ่งนี้ก็พอ อย่างอื่นก็ไม่ต้องไปใส่ใจมากนัก

เพราะประชาชนเหล่านั้นแค่โดนปกปิด พวกเขาไม่รู้ความจริงเลย

พ่อลูกตระกูลหลัวเป็นผู้กระทำทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่ว่า ซ่งฉงปิงครุ่นคิดหนักเลย

ถึงแม้นางรู้ว่าพ่อลูกตระกูลหลัวเป็นผู้กระทำสิ่งเหล่านี้ แต่ประชาชนไม่รู้ นางจะทำอย่างไรถึงสามารถให้ประชาชนเห็นหน้าตาที่แท้จริงของพ่อลูกตระกูลหลัว?

ตอนที่ซ่งฉงปิงคิดคำถามนี้อยู่ ก็มีเสียงต่างๆส่งมาจากนอกรถม้า แต่ถูกซ่งฉงปิงคัดกรองไปอัตโนมัติ

จนกว่ารถม้าหยุดลง

"เชิญองค์หญิงใหญ่ลงรถม้า!"

มีเสียงดังส่งมาจากนอกรถม้า

แต่เสียงนี้ไม่คุ้นเคยเลย

ไป๋เสาเปิดผ้าม่านรถม้าดูทีหนึ่ง จากนั้นกระซิบบอกซ่งฉงปิงว่า"องค์หญิงใหญ่ พ่อลูกตระกูลหลัวไม่ได้มา"

ซ่งฉงปิงนั่งอยู่บนรถม้า ไม่ได้ขยับ

พ่อลูกตระกูลหลัวอุตส่าห์วางแผนมานาน แถมยังรับตัวเองเข้ามาในเมืองหลีด้วย แต่หลังจากตัวเองมาถึงที่นี่ กลับไม่ปรากฏตัว ตกลงจะทำอะไรเนี่ย?

"เชิญองค์หญิงใหญ่ลงรถม้า!"

และในเวลานี้ เสียงนอกรถม้าดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"ลงรถม้าเถอะ"ซ่งฉงปิงพูดอย่างใจเย็น

ทหารมา ใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมา ใช้ดินต้าน ไม่ว่าพ่อลูกตระกูลหลัวจะทำอะไร ต้องไปถึงรู้

ไป๋เสาเปิดผ้าม่านรถม้าและลงรถม้าก่อน

จากนั้นไป๋เสาก็ยืนอยู่ข้างๆรถม้า เปิดผ้าม่านให้ซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงเดินลงจากรถม้า เหลือบตามองคนที่พูดเมื่อกี้นี้ทีหนึ่ง จากนั้นก็พาไป๋เสาและองครักษ์เพียงผู้เดียวนั้น เดินเข้าไปในจวนอู่หมิงโหวตรงๆ

หลังจากเข้าจวน ซ่งฉงปิงก็ถูกพาไปยังเรือนที่ค่อนข้างลับตาคน

ถึงแม้เรือนจะลับตาคน แต่การตกแต่งไม่ได้แย่เลย ก็ไม่ถือว่าไม่ให้เกียรติ

ไป๋เสามีความระมัดระวังยิ่งนัก

ซ่งฉงปิงมองไปที่ไป๋เสา พูดอย่างใจเย็น"ในเมื่อมาแล้วก็ใจเย็นๆ ปรับตัวให้ตามสถานการณ์"

จริงๆแล้ว ไป๋เสาก็ไม่ใช่คนพูดมาก เมื่อเทียบกับไป๋ซู่แล้วก็ขาดความมีชีวิตชีวา แต่ดูใจเย็นมาก

แต่อยู่ข้างๆซ่งฉงปิงนานขึ้น ซ่งฉงปิงก็สามารถมองออกความรู้สึกในใจของไป๋ซู่ได้

ส่วนคำพูดเดียวของซ่งฉงปิง ทำให้ไป๋เสานับถือมาก

เวลาแบบนี้แล้ว เจ้านายยังสามารถใจเย็นขนาดนี้ได้......

ไป๋เสาคิดอยู่เช่นนี้ ก็พยายามปรับอารมณ์ของตัวเอง และซ่อนอารมณ์ของตัวเองให้ลึกขึ้น

ในเวลานี้ มีสาวใช้กลุ่มหนึ่งเดินมา

สาวใช้เหล่านี้ล้วนถือถาดในมือ

ถาดบางใบมีรองเท้าวางอยู่ บางใบมีเสื้อผ้าวางอยู่ บางใบมีเครื่องประดับวางอยู่