แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 80

ลั่วเสี่ยวปิงสัมผัสได้ถึงความอริของอานอานที่มีต่อฉีเทียนเห้า ดังนั้นนางจึงมองฉีเทียนเห้าอย่างเห็นใจ

นางรู้ว่า ความปรารถนาของอานอานที่มีต่อพ่อของเขาไม่มากเท่าเล่อเล่อ กระทั่งว่าเกลียดแค้นกับบทบาทพ่อนี้ด้วย

นางเคยคิดหาวิธีเปลี่ยนความคิดของอานอานมาก่อน เพราะถึงนางรู้สึกว่าบทบาทของ'พ่อ'จะไม่ปรากฏในชีวิตของเด็กทั้งสองอีก แต่นางก็ไม่อยากให้เด็กทั้งสองมีความเกลียดชังกับพ่อ

แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็ยอมแพ้ และพ่อของพวกเขาก็หายไปจากชีวิตพวกเขาจริงๆ ที่จริงนางเองก็ไม่สามารถบังคับอานอานให้ให้อภัยพ่อที่ขาดความรับผิดชอบได้ ดังนั้นนางจึงปล่อยไปตามธรรมชาติ

สำหรับตอนนี้ ในเมื่อฉีเทียนเห้าอยากจะกลายเป็น‘พ่อ’ของพวกเขา ฉีเทียนเห้าก็จะต้องแก้ปัญหานี้เอง

นี่เป็นการทดสอบแรกที่‘พ่อ’ควรทำให้สำเร็จ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ยอมรับ ว่าที่จริงในใจนางตอนนี้กำลังรู้สึกสนุกที่ได้เห็นคนอื่นเดือดร้อนอยู่

ก็ไม่ใช่ว่านางไร้น้ำใจ แต่ใครใช้ให้ฉีเทียนเห้าเป็นต้นเหตุของวันนี้เล่า? ดังนั้นเขาก็ควรจะรับผิดชอบ

ลั่วเสี่ยวปิงเก็บความรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของคนอื่น แล้วมองดูเด็กสองคนด้วยสีหน้าจริงจังปนรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ที่จริงแล้ว…”

ลั่วเสี่ยวปิงพึ่งจะพูดไปแค่สองคำ แต่อานอานเล่อเล่อก็มองมาที่ลั่วเสี่ยวปิงเป็นตาเดียว

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกผิดมากในชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ยังบังคับเสียงให้สงบ "อาฉีของพวกเจ้า ก็คือพ่อแท้ๆของพวกเจ้า"

หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดจบ นางก็ไม่กล้ามองหน้าอานอานหรือเล่อเล่อไปชั่วขณะหนึ่ง และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบชนิดที่ว่าแม้แต่เข็มตกลงมาก็ยังได้ยิน

เมื่อนางมองไปที่เด็กสองคน นางก็เห็นว่าพวกเขากำลังมองลั่วเสี่ยวปิงอย่างจริงจัง

“ท่านแม่โกหก” เล่อเล่อกล่าวหา “เมื่อสักครู่ท่านแม่ยังบอกว่าอาฉีไม่ใช่ท่านพ่ออยู่เลย”

ในเวลานี้ ดวงตาของเล่อเล่อแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา ดูน่ารักและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน หัวใจของ ลั่วเสี่ยวปิงแทบละลายเมื่อนางมองดวงตาทั้งคู่ และเกือบจะโพล่งความจริงออกมา

แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็ยังยับยั้งคำพูดของนางได้ทัน

“เมื่อสักครู่แม่แค่กำลังโกรธพ่อของพวกเจ้า” ลั่วเสี่ยวปิงอธิบาย

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ โกหกหนึ่งครั้ง ก็ต้องโกหกมากขึ้นไปอีกเพื่อรักษาเอาไว้

“แม่กับพ่อของเจ้า…เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก แต่หลังจากที่แม่ท้องพวกเจ้า จู่ๆพ่อของพวกเจ้าก็มีธุระต้องจากไป แล้วยังจากไปตั้งห้าปี ดังนั้นแม่จึงโกรธพ่อ ถึงพูดว่าเขาไม่ใช่พ่อของพวกเจ้า”ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่าเหตุผลที่นางสร้างขึ้นไปอย่างนั้นยังถูกต้อง ดังนั้นการแสดงออกของนางจึงผ่อนคลายมากขึ้น

ในเวลานี้ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิงอย่างเงียบ ๆ

นางในตอนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของเด็กๆ?

ไม่รู้ทำไม เมื่อได้ยินหลัวเสี่ยวปิงพูดคำเหล่านี้ ในหัวใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

เพียงแต่ความรู้สึกนี้แปลกใหม่เกินไป แปลกใหม่จนแม้เขาจะสืบค้นก็ไม่อาจหาสาเหตุได้

ทว่า อานอานกลับถามว่า “แล้วทำไมเขาถึงบอกว่า…เขาเป็นเพื่อนของท่านพ่อ？”

เมื่ออานอานถามลั่วเสี่ยวปิง ก็มองไปที่ฉีเทียนเห้าด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

ฉีเทียนเห้า “……” เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมตนเองถึงกลายเป็นเพื่อนพ่อของพวกเขาได้?

ฉีเทียนเห้าก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง เพื่อดูว่าลั่วเสี่ยวปิงจะแต่งเรื่องอย่างไรอีก

ลั่วเสี่ยวปิงตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่นางก็คิดหาวิธีจัดการได้อย่างรวดเร็ว “แม่บอกพวกเจ้าแล้วอย่าโกรธนะพ่อของเจ้า… เขาความจำเสื่อม”

เมื่อก่อนนางอ่านนิยายรักมาไม่น้อย ความจำเสื่อมสามารถใช้อ้างได้ตลอด

เหตุผลทั้งหมดที่อธิบายไม่ได้และไม่มีคำอธิบาย สามารถกลบเกลื่อนได้ด้วยความจำเสื่อม