แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 83

เล่อเล่อที่แต่ก่อนชอบพูดมากแต่ตอนนี้กลับไม่พูดแม้แต่คำเดียว เพียงแต่กินของอย่างเงียบ

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้า ใช้สายตาถาม อะไร เจ้ายังจัดการไม่เรียบร้อยอีกรึ?

ฉีเทียนเห้าเห็นสายตาของลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกหดหู่อย่างมาก

ตอนไม่มีคนมา เขาก็พยายามที่จะสื่อสารกับเล่อเล่อแล้ว แต่ว่าเด็กสาวกลับมองเขาด้วยสายตาที่โกรธเคือง จากนั้นนางหันหัวหนีปฏิเสธการสื่อสาร ทำให้จิตใจของเขาหดหู่

เขาก็ไม่เข้าใจ แต่ก่อนเด็กสาวชอบวนเวียนอยู่รอบตัวเขา พูดเสียงจีๆจาๆไม่ยอมหยุดเลย ทำไมวันนี้ถึงได้โกรธเขาเช่นนี้?

หรือเป็นเพราะว่า เขากลายเป็น‘พ่อ’ของนาง?

แต่ว่าแต่ก่อนเด็กสาวเป็นคนที่เฝ้ารอคอยให้พ่อตัวเองกลับมาไม่ใช่รึ? ทำไม พอ ‘พ่อแท้ๆ’ เป็นเขาไม่ได้เลยหรือ?

พอคิดได้แบบนี้ ฉีเทียนเห้าก็ยิ่งรู้สึกหดหู่

ตอนอยู่ในราชสำนัก เขาสามารถวางกลยุทธ์ได้อย่างรอบคอบ อยู่ในสนามรบเขาก็สามารถสังหารศัตรูได้อย่างง่ายดาย แต่กับเด็กสาวคนหนึ่ง เขากลับเอาไม่อยู่

นี่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมาก

หลังรับประทานอาหารเย็น ลั่วเสี่ยวปิงล้างจานอยู่ในห้องครัว

ฉีเทียนเห้าตัดสินใจที่จะลองทำให้ความสัมพันระหว่างพ่อกับลูกสาวกลับมาคืนดีกัน

“เล่อเล่อ อา……พ่อจะสอนเจ้าท่องหนังสือเจ้าคิดยังไงบ้าง?”ฉีเทียนเห้าใช้คำพูดเพื่อเอาใจแต่คำพูดกลับฟังดูแข็งกระด้าง

เขาไม่เคยพูดเอาอกเอาใจใครมาก่อนเลย

“ฮึ——"เล่อเล่อถอนหายใจอย่างแรง แล้ววิ่งไปที่มุมห้องนับมดด้วยความโกรธ

นางจะไม่ให้อภัยพ่อของนางแล้ว

ไม่เพียงแต่โกหก ยังให้นางท่องหนังสือ

นางไม่ชอบท่องหนังสือเลยแม้แต่น้อย

น่ารำคาญมากน่ารำคาญจริงๆ

ท่านพ่อก็น่ารำคาญมากๆ

เล่อเล่อยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเจ็บใจ ดวงตาก็แดงก่ำแล้ว

แต่ว่าอานอานเพียงชำเลืองตามองฉีเทียนเห้า ด้วยใบหน้าที่เฉยเมย

อานอานไม่ได้ไปหาเล่อเล่อแต่อยู่ในสนามใช้ไม้เขียนหนังสือลงบนพื้นดิน

ฉีเทียนเห้า “……”

มองดูลั่วเสี่ยวปิงที่กำลังล้างจานอย่างช้าๆอยู่ในห้องครัว อยู่ๆฉีเทียนเห้าก็คิดว่านางจงใจที่โยนปัญหาที่ยากลำบากนี้ให้กับเขา

พอคิดได้ตรงนี้ฉีเทียนเห้าก้มหน้าลง กลับหลังหันแล้วเเดินเข้าไปที่กระท่อม

เมื่อเล่อเล่อได้ยินเสียงจึงหันหลังดู เห็นพ่อของตัวเองเดินเข้าไปในบ้านแล้ว ไม่ได้มาปลอบโยนตัวเอง ทำให้เล่อเล่อโกรธจนน้ำตาไหลออกมาทันที

ท่านพ่อ ช่างน่ารำคาญจริงๆ

เล่อเล่อหันกลับมาหยิบกิ่งไม้ข้างๆ หยุดมดที่กำลังเดินหน้าด้วยความโกรธ ตีแถวมดที่กำลังเดินเป็นแถวจนแตก

ในขณะที่เล่อเล่อไม่พอใจอย่างสุดซึ้ง อยู่ๆร่างของนางก็ถูกยกขึ้นมา

ร่างเล็กๆของเล่อเล่อก็หมุนไปเผชิญกับหน้าของฉีเทียนเห้า

เมื่อฉีเทียนเห้าเห็นเด็กน้อยน้ำตาคลอ ในใจกระตุก ใบหน้าหมองลงทันที

เล่อเล่อยังคงมึนงง ไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่นางเห็นว่าพ่อพึ่งเข้าไปในบ้าน ทำไมไม่นานก็ออกมาแล้ว

แต่ทันใดนั้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ตึงเครียดของพ่อตัวเอง นางเบ้ปากเริ่มดิ้นรน

“ปล่อยข้า คนเลว”

เล่อเล่อรู้สึกน้อยใจมาก

ทั้งๆที่ท่านพ่อเป็นคนผิดแล้วยังมาดุนางอีก

การต่อต้านและน้ำตาของเล่อเล่อ ทำให้ฉีเทียนเห้าตกใจหยุดชะงักไปพักหนึ่ง

เดิมทีเขาไม่อยากให้ลั่วเสี่ยวปิงได้ใจจึงเดินเข้าไปในบ้าน

แต่พอคิดได้ว่าเล่อเล่อไม่สนใจตัวเองก็รู้สึกไม่ดีก็เลยออกมา

ก็แสดงว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย จะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

หรือแม้ว่าเล่อเล่อจะเป็นแค่เด็กแต่นางมีพรสวรรค์ด้านจิตใจซับซ้อนแล้ว

“ข้า……”