แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 85

“แต่ว่าข้าจะมอบภาพตารางจุดฝังเข็มให้ท่านซุนไปศึกษาด้วยตนเอง” ลั่วเสี่ยวปิงพูดต่อจนเสร็จ

นางรู้แพทย์แผนจีน และก็ค่อนข้างดีด้วย

แต่ที่นางเชี่ยวชาญที่สุดคือเรื่องเภสัชกรรม ดังนั้นสำหรับแพทย์แผนจีน โดยเฉพาะการฝังเข็ม นางจะมีความรู้ทางวิชาการมากกว่าการลงมือปฏิบัติจริง ดังนั้นนางจึงคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถพอที่จะสอนคนอื่นได้

แต่ว่า ภาพตารางจุดฝังเข็มนางสามารถให้ได้

เมื่อท่านซุนได้ยินดังนั้น ดวงตาก็เป็นประกาย หน้าตาตื่นเต้น

“นี่ เจ้ามีภาพตารางจุดฝังเข็มด้วยรึ?” ได้ยินว่าคนเรามีจุดฝังเข็มบนร่างกายทั้งหมดแปดร้อยสามสิบจุด

แต่ที่เขารู้นั้นยังไม่ถึงร้อยเลย และภาพตารางจุดฝังเข็มนั้นได้หายไปพร้อมกับเทคนิคการฝังเข็มไปนานแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า “ข้าไม่มี”

ท่านซุนตกตะลึง ยังไม่ทันที่เขาจะหมดหวัง ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดว่า “แต่ว่าข้าวาดขึ้นมาได้”

พูดถึงวาดภาพตารางจุดฝังเข็ม มันเป็นปมในวัยเด็กของนาง แม้ว่าไม่ได้สัมผัสมานาน แต่นางก็คุ้นเคยกับมัน

เมื่อได้ยินว่าลั่วเสี่ยวปิงสามารถวาดรูปได้ ท่านซุนตกใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

แต่ก็ยังทำตามที่ลั่วเสี่ยวปิงขอคือเตรียมกระดาษกับขนห่าน

เนื่องจากพู่กันใหญ่เกินไป การทำเครื่องหมายที่จุดฝังเข็มอาจไม่ถูกต้อง ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงตัดสินใจใช้พู่กันขนห่าน

อยู่ใต้การเฝ้ามองของท่านซุน ลั่วเสี่ยวปิงเริ่มร่างหุ่นจำลองคน บนกระดาษหนึ่งแผ่นมีหุ่นจำลองคนสองร่าง ร่างหนึ่งเป็นข้างหน้า ร่างหนึ่งเป็นข้างหลัง ลักษณะร่างกายของมนุษย์ในหุ่นวาดไว้อย่างชัดเจน

จากนั้นจุดจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษ

ทุกครั้งที่ลงมือวาดลั่วเสี่ยวปิงก็วาดลงได้อย่างประณีต ราวกับว่าเคยวาดซ้ำๆมาแล้วนับกว่าพันครั้ง

แท้จริงแล้ว

ขั้นตอนกระบวนการทั้งหมดท่านซุนเพ่งดูอย่างไม่ละสายตา ดูลั่วเสี่ยวปิงไม่หยุดที่จะเขียนชื่อจุดแต่ละจุด เส้นลมปราณเริ่นและตูตลอดทั้งสองเส้นทั่วร่างกายก็ทำเครื่องหมายไว้อย่างชัดเจน

ข้างๆ ยังมีรูปวาดเล็กๆวาดไว้ เป็นรูปแสดงจุดเหรินหยิงใต้คาง จุดซ่างเหลียนเฉฺวียน จุดเหลียนเฉฺวียน หวี้เย่ในลิ้น ไห่เฉวียน จินจิน จุดที่เชื่อมโยงกับลมปราณอื่นระหว่างฟัน

รวมถึงจุดฝังเข็มอื่นบริเวณช่วงล่าง

ภาพตารางจุดฝังเข็มทุกจุดวาดไว้อย่างชัดเจน เข้าใจง่าย แม้แต่คนที่ไม่ใช่อาชีพนี้ดูแล้วก็ไม่มีอะไรที่จะดูไม่ออก

ภาพตารางจุดฝังเข็ม ลั่วเสี่ยวปิงใช้เวลาเพียงสองถ้วยชาในการวาด ทำให้ท่านซุนตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงวาดรูปจุดฝังเข็มเสร็จ ท่านซุนถือภาพวาดแผนผังจุดฝังเข็มไว้ในมือที่สั่นเทา

น้ำตาเอ่อล้นด้วยความตื่นเต้น

“เสี่ยวปิง เจ้า เจ้าเป็นผู้บุคคลที่สำคัญกับข้ามาก”ท่านซุนมองดูภาพวาดแผนผังจุดฝังเข็ม

เขาตื่นเต้นมากจนทำตัวไม่ถูก นอกจากขอบใจลั่วเสี่ยวปิงแล้วเขาก็รู้สึกขอบใจ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้คิดอะไรมาก พูดแค่ว่า “ท่านซุน วันนี้ข้ามาเพื่อมาขายโสม หลังจากขายโสมแล้วข้ายังมีเรื่องอื่นให้ทำอีก อยู่ที่นี่นานไม่ได้แล้ว”

เมื่อท่านซุนได้ยิน จึงยอมปล่อยภาพวาดแผนผังจุดฝังเข็มอย่างอาลัยอาวรณ์ “เจ้าพบโสมอีกแลัวรึ?” ลั่วเสี่ยวปิงจึงหยิบโสมที่เก็บมาจากสเพซ จัดวางไว้ข้างหน้าท่านซุน

เมื่อท่านซุนเห็นโสมนั้นก็ยิ่งตกตะลึง

โสมนี้ น่าจะมีค่ามากกว่าโสมก่อนๆ ทั้งห้าทรงหกร่างนี้ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมที่สุด

โสมป่าหายาก มีบางแห่งอาจไม่สามารถผลิตได้หนึ่งหรือสองต้นต่อปี เสี่ยวปิงใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนก็หาได้สองต้น ถือว่าเป็นคนที่มีโชคจริงๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ท่านซุนจึงตัดสินใจ

ท่านซุนให้เงิน ลั่วเสี่ยวปิงห้าร้อยสองตำลึงโดยไม่คิดอะไรเลย

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ปฏิเสธ ในเมื่อเป็นโสมที่ผลิตขึ้นโดยพื้นที่ของนางเองมีประสิทธิภาพมากกว่าโสมป่าในภูเขา ถือว่าคุ้มค่ากับราคานี้

เพียงแต่ว่า ไม่ว่าโสมที่ผลิตขึ้นในพื้นที่ของนางเองจะดีขนาดไหน แต่ก็ไม่มีทางเลือก นางจะไม่ขายอีกต่อไปแล้ว ไม่อย่างนั้นจะเป็นจุดสนใจผู้คน

ตอนที่นางยังไม่มีกำลังมากพอ นางตัดสินใจที่จะไม่เผยความสามารถมากเกินไป

ลั่วเสี่ยวปิงหลังเก็บธนบัตรแล้วก็เดินออกทางหลังห้องโถงท่านซุนออกมาส่งนางด้วยตัวเอง

“เสี่ยวปิงเดินกลับช้าๆ ไว้ครั้งหน้าค่อยมาใหม่”ท่านซุนยิ้มตาหยีมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้สังเกตว่า ตอนที่นางกำลังคุยกับท่านซุนนั้น มีคนหนึ่งหน้าห้องโถงอยู่กับภรรยากำลังมองมาที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาที่แอบแฝง

“สามี ผู้หญิงคนตะกี้ท่านรู้จักหรือ?”

ผู้หญิงอ่อนโยน ซึ่งดูเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ ระหว่างคิ้วดูเศร้าเล็กน้อย เมื่อเห็นสามีของตนมองตามแผ่นหลังหญิงสาวคนหนึ่ง นางถึงกับเกิดความสงสัย

“ไม่รู้จัก”ผู้ชายก็คือจ้าวจินซานปฏิเสธทันที

แม้ว่า แท้จริงแล้วเขาจำลั่วเสี่ยวปิงได้แล้ว

นั่นไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาทำให้ขายหน้าตามท้องถนนมาก่อนหรอกหรือ?”

แต่ก่อนยังไม่รู้เลยว่า วันนี้นางที่รู้ตัวแล้ว เป็นลั่วเสี่ยวปิงผู้หญิงที่เมื่อก่อนยอมตายก็ไม่ยอมทำตามที่เขาบอก

จ้าวจินซานไม่ได้โง่เขลา ตั้งแต่ถูกหอฝูหม่านไล่ออกแล้ว เขาก็คอยสืบหาสาเหตุที่ถูกไล่ออก

ตอนนี้มีหน้ามีตาแล้ว ได้ยินว่าเขาขัดใจกับใครบางคน

แล้วไม่นานเขายิ่งรู้ว่า ช่วงนี้ธุรกิจของหอฝูหม่านรุ่งเรืองมาก เพราะว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งจากหมู่บ้านต้าซิงนำของดีๆมาให้

เขาเป็นคนจากหมู่บ้านต้าซิง ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับผู้คนในหมู่บ้านต้าซิงมาก

เขาก็เคยเฝ้ายามหอฝูหม่าน เห็นคนที่ส่งของคือจางเอ้อหลาง

แล้วเมื่อมองดูการแต่งตัวของ ลั่วเสี่ยวปิงแล้วเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะถูกไล่ออกในวันนั้น เขาจึงเชื่อมโยงมันกับลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อคิดได้ดังนี้ จ้าวจินซานจึงพูดกับภรรยาของตนว่า “หยิงหยิง ข้าพึ่งคิดได้ว่าวันนี้มีเจ้านายนัดคุยเรื่องงานกับข้า เกรงว่าข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไม่ได้แล้ว”

พันหยิงหยิงได้ยิน ก็พูดทันทีว่า “ในเมื่อท่านมีธุระ ก็อย่าให้ล่าช้า ท่านรีบไปเถิด”

จ้าวจินซานก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ทิ้งพันหยิงหยิงไว้และจากไปอย่างรีบร้อน

เพียงแต่ว่า เมื่อเดินออกจากเหรินโซ่วถังแล้ว เขาก็ไม่เห็นร่างของลั่วเสี่ยวปิงเลย

คิดไปคิดมา จ้าวจินซานก็เดินไปที่ทางเข้าเมือง

แต่พันหยิงหยิงที่อยู่ในเหรินโซ่วถัง เมื่อเห็นสามีของตัวเองจากไปแล้ว ก็เดินเข้าไปหาท่านซุน

วิงวอนด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า “ท่านหมอซุน ร่างกายของข้าไม่มีวิธีไหนที่จะรักษาได้แล้วจริงๆหรือ?”

ท่านซุนมองไปที่พันหยิงหยิง แล้วก็ใส่หัว พร้อมกับถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม่นางลั่ว ข้าไม่มีความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับนรีเวชวิทยา ได้โปรดอย่าตำหนิข้าเลย”

พันหยิงหยิงดูผิดหวัง นางสัมผัสที่ท้องของตัวเอง แล้วก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของพันหยิงหยิง ท่านซุนเหมือนมีอะไรจะพูด แต่สุดท้ายก็เงียบไป

มีบางเรื่อง คนเป็นหมออย่างเขาไม่สามารถที่จะแทรกแซงได้

หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงออกจากเหรินโซ่วถัง ตรงไปที่ร้านขายเสื้อผ้าของจิ่นเหนียงและสามีของนาง เมื่อถึงหน้าร้านเสื้อผ้า ลั่วเสี่ยวปิงเห็นรถม้าจอดอยู่หน้าร้าน หน้ารถมามีเพียงคนขับรถ

แต่ในร้านเสื้อผ้า มีแม่นมและสาวใช้อยู่กับเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังเลือกเสื้อผ้าที่ยังไม่รีดดี

แค่เห็นท่าทางของเขาไม่กี่คน ก็รู้ว่าพวกเขาไม่ค่อยพอใจเสื้อผ้าเหล่านี้

“แม่นม ยังมีร้านเสื้อผ้าอื่นอีกหรือไม่?” เด็กสาวขมวดคิ้ว ไม่ยอมเลือกเสื้อผ้าพวกนั้น

แต่อู๋วิ่นเฉิงไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้ แต่ก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “จากที่นี่เดินผ่านถนนอีกสองสายไปอีก ยังมีร้านเสื้อผ้าอีกร้านหนึ่ง ท่านหญิงผู้นี้หากสนใจก็ไปดูได้”

เมื่อเด็กน้อยได้ยินว่ายังมีร้านเสื้อผ้า นางก็กำลังจะจากไป

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบพูดออกมาว่า “เถ้าแก่อู๋ เสื้อที่เจ้าให้ข้าช่วยทำ ข้าเอามาให้แล้ว”