แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 86

อู๋วิ่นเฉิงเห็นลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ฟังที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ

ไม่รออู๋วิ่นเฉิงพูด ลั่วเสี่ยวปิงก็เอาเสื้อออกมาจากกระเป๋าที่ติดตัวมากับตัวเอง

เด็กสาวคนนั้นกำลังจะออกไป กลับเห็นเสื้อในมือของลั่วเสี่ยวปิงพอดี ก็รีบชี้ไปยังเสื้อที่ลั่วเสี่ยวปิงจับอยู่ “แม่นม ข้าจะลองตัวนั้น”

อู๋วิ่นเฉิงมองดูเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จแล้วในมือของลั่วเสี่ยวปิง สายตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง นานมากก็ยังไม่ได้สติ

“หากคุณหนูอยากลอง ก็ตามข้าไปที่ห้องลองชุดด้านหลังเลยเจ้าค่ะ” จิ่นเหนียงอยู่ข้างๆได้ยินเสียงจึงเดินมาดู เห็นสามีของตัวเองยืนอึ้งอยู่ ก็รีบเข้าไปทักทายทันที

ที่เด็กสาวอยากรีบลองเสื้อผ้า เป็นเพราะเสื้อผ้าไหมชั้นดีที่นางใส่อยู่นั้นสกปรกแล้ว คงไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย จึงรีบมาที่ร้านตัดเสื้อ

ไม่นาน เด็กสาวสวมเสื้อตัวใหม่ออกมา เสื้อเหมาะกับตัวพอดี เด็กสาวที่มีหน้าตาน่ารักอยู่แล้วยืนอยู่ตรงนั้น คนที่เห็นแล้วก็ต้องตาสว่างเปล่งประกายกันหมด

เด็กสาวหมุนตัวอยู่ตรงนั้น แล้วถามแม่นมว่า “แม่นมว่าข้าใช่แล้วสวยไหม?”

แม่นมก็ไม่เคยเห็นเสื้อแบบนี้มาก่อน รู้สึกว่าแปลกใหม่ดี บวกกับที่คุณหนูตัวเองใส่ชุดอะไรก็สวยอยู่แล้ว จึงพยักหน้าพูดว่า “คุณหนูต้องเลือกได้ดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

คุณหนูได้ยินคำชม ก็รู้สึกพึงพอใจมาก

แม่นมคนนั้นจึงถามจิ่นเหนียงว่า “พวกเราจะซื้อเสื้อตัวนี้ไหม ราคาเท่าไหร่หรือ?”

จิ่นเหนียงตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ห้าตำลึงเจ้าค่ะ”

แม่นมได้ยินแล้วก็มีทำสีหน้าบึ้งตึงทันที

จิ่นเหนียงเก่งเรื่องสังเกตสีหน้าของคนอยู่แล้ว ก็ต้องรู้ว่าแม่นมคิดว่าแพงเกินไป นางจึงรีบพูดว่า “แม่นม เนื้อผ้าของเสื้อตัวนี้แม้จะไม่คุ้มค่ากับราคานี้ แต่ลายปักนี้ ตอนนี้มีแค่ร้านเรามีเท่านั้น ห้าตำลึงถูกมากแล้วเจ้าค่ะ”

ได้ยินจิ่นเหนียงพูดแบบนี้ สีหน้าของแม่นมก็คลายลงไปบ้าง ควักเงินห้าตำลึงออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้จิ่นเหนียง “ในเมื่อเสื้อตัวนี้มีแค่ตัวเดียว งั้นช่วงนี้ร้านเจ้าจะขายเสื้อแบบนี้ไม่ได้อีก”

ที่จริงด้วยตำแหน่งของเจ้านายนาง ห้าตำลึงนี้ใช่ว่าจะจ่ายไม่ไหว แต่ใครก็ไม่อยากโดนคนอื่นเอาเปรียบไม่ใช่เหรอ?

ผ้าไหมบางนี้แม้จะเป็นผ้าชั้นดีของชาวบ้านทั่วไป แต่สำหรับคนที่มีหน้าตาทางสังคมแล้ว กลับไม่ค่อยเหมาะสมกับตำแหน่งสักเท่าไหร่ แต่แพงที่เป็นชุดแบบใหม่

ตอนนี้คุณหนูกลับบ้านท่านตาเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของท่านตา ก็ต้องอยู่ในเมืองนี้อีกสองสามวัน ชุดนี้จะเหมือนกับคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด

จิ่นเหนียงได้ยินแล้วก็รีบตอบว่า “ตอนแรกว่าจะขายออกไปแล้วค่อยทำใหม่ ในเมื่อนี่เป็นคำขอของแม่นม พวกเราจะหยุดขายชุดนี้สองสามวันให้เจ้าค่ะ”

แม่นมเห็นจิ่นเหนียงรู้ตัวดี จึงไม่พูดอะไรให้มากความอีก กลับหลังหันพาคุณหนูออกไปทันที

ตอนนี้เอง ทันใดนั้นหน้าประตูกลับมีหญิงท้องโตยืนอยู่ ท้องโตจนดูเหมือนจะคลอดอยู่แล้ว

แต่ใบหน้าเหนื่อยล้านั้น เห็นได้ชัดว่าเดินมาไกลเหมือนกัน คงไม่มีหญิงตั้งครรภ์คนไหนที่ใกล้คลอดแล้วยังเดินทางมาอีก ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่าในท้องของหญิงตั้งครรภ์คนนี้จะต้องเป็นลูกแฝดแน่นอน

แต่พอผู้หญิงคนนี้ปรากฏขึ้น แม่นมก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยสีหน้าลนลาน “นายหญิงไม่พักอยู่ที่รถม้า ลงมาไยกัน ตอนนี้ร่างกายท่านหนักมาก จะต้องระวังหน่อยนะเจ้าคะ”

พูดจบ แม่นมก็ด่าข้ารับใช้ที่ประคองผู้หญิงคนนั้น “เฉี่ยวซิ่ง ข้าให้เจ้าดูแลนายหญิงดีๆ เจ้าดูแลนายหญิงท่านยังไงกัน? หากนายหญิงเหนื่อยมากเกินไป เจ้าจะรับผิดชอบไหวไหม”

ผู้หญิงเห็นเช่นนี้แล้ว ก็พูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “แม่นมเติ้ง ข้าอยากเดินลงมาเอง เจ้าอย่าโทษเฉี่ยวซิ่งเลย”