ลั่วเสี่ยวปิงเห็นจิ่นเหนียงพูดตรงๆ ก็รู้สึกดีใจมาก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา “รูปแบบพิเศษแบบนี้ ในสมองข้ายังมีอีกเยอะมาก จะของเด็กหรือว่าผู้ใหญ่ ข้าก็วาดได้ทั้งหมด”
จิ่นเหนียงได้ยินแล้ว แม้จะทำท่าใจเย็น แต่แววตาที่ตกตะลึงนั้นกลับเก็บซ่อนไว้ไม่อยู่
“การร่วมมือในครั้งนี้ ข้าร่วมมือกับพวกเจ้าด้วยภาพออกแบบ กำไรข้าเอาสามส่วน” ลั่วเสี่ยวปิงแสดงเงื่อนไขตรงๆ
ที่จริงนางก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำเสื้อผ้า เพราะยังไงมีแค่ซิ่งฮวาที่ทำได้คนเดียวก็ไม่ได้ ดังนั้นสิ่งแรกที่นางต้องการคือเงินปันผล
ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงขอกำไรสามส่วน จิ่นเหนียงก็ขมวดคิ้ว “แม่นางก็เห็นแล้ว ร้านตัดเย็บเสื้อผ้าของข้าขายไม่ค่อยได้เลย ที่จริงว่าจะไม่ทำแล้ว แม้การออกแบบของเจ้าจะดี แต่แม้จะขายออกไปหนึ่งตัว ก็ต้องมีคนเอาไปเลียนแบบอยู่แล้ว บวกกับที่เศรษฐีในเมืองนี้ก็ไม่ได้มีเยอะขนาดนั้น……”
พูดตามตรงแล้ว จิ่นเหนียงรู้สึกว่ากำไรสามส่วนเยอะไป และยังมีความเสี่ยงมากด้วย
เพราะยังไง ผู้ซื้อน้อย บวกกับมีการลอกเลียนแบบค่อนข้างมาก หักต้นทุนออกไปแล้วยังต้องแบ่งกำไรออกไปสามส่วนอีก เกรงว่าจะไม่ได้เงินเลยน่ะสิ
ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่ร้อนรน “ในเมืองนี้มีไม่กี่คนที่จะซื้อเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จแล้ว แต่ในเมืองใหญ่กลับมีจำนวนคนไม่น้อยเลยนะ”
ใช่แล้ว นางอยากเอาธุรกิจเสื้อผ้าเข้าไปในเขตเมืองใหญ่ๆ
เพราะยังไง เมืองซีเหอใหญ่แค่ไหน กำลังคนซื้อก็มีจำกัด และนางเองอยากเปิดร้านที่เมืองใหญ่ ก็วาดออกแบบได้กำไรจากในนี้คุ้มกว่าอีก
สรุปแล้ว หากนางต้องการสำเร็จ ก็ไม่อยากเสียเวลามากมาย ได้จากเงินปันผลเป็นวิธีการหาเงินที่มั่นคงที่สุด เพราะยังไงเสื้อผ้าหนึ่งชุด สำหรับนางแล้วเป็นแค่วิธีหนึ่งในการสร้างรายได้ให้กับนาง
จิ่นเหนียงพอได้ยินว่าจะเปิดร้านในเมืองใหญ่ ก็อึ้งไปชั่วขณะ มีความหวั่นไหวอยู่แวบหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ส่ายหัว
“ในเมืองแม้จะมีคนซื้อเยอะ แต่ขณะเดียวกันต้นทุนก็สูงกว่าด้วย คู่ต่อสู้เยอะขึ้นด้วย ถ้าทุกร้านลอกเลียนแบบไป ร้านเก่าอื่นๆมีแบบนี้กันหมด ร้านใหม่ของข้าก็ไม่มีอะไรเด่นเลยน่ะสิ”
ความกังวลของจิ่นเหนียงใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล แต่ลั่วเสี่ยวปิงมาจากโลกอนาคต ก็รู้ว่าจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง
“การลอกเลียนแบบก็ต้องมีอยู่แล้ว แต่หนึ่งพวกเราสามารถเปลี่ยนการออกแบบได้เร็ว สองก็คือ พวกเราสามารถคิดสัญลักษณ์ของร้านค้าได้”
“สัญลักษณ์ของร้านค้า?” จิ่นเหนียงมีสีหน้ามึนงง ไม่เข้าใจว่าคืออะไร
ลั่วเสี่ยวปิงเห็นแล้วก็ให้จิ่นเหนียงเอากระดาษพู่กันออกมา
ลั่วเสี่ยวปิงวาดภาพบนนั้น ภาพนี้เหมือนคำว่า ‘อู๋’ ของอักษรจีนย่อ และ ‘ยี’ ของอักษรจีนย่อ เป็นภาพที่ค่อนข้างเป็นนามธรรม
เห็นภาพนี้แล้ว จิ่นเหนียงก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
ลั่วเสี่ยวปิงอธิบาย “สัญลักษณ์นี้ เสื้อผ้าทุกตัวของเราหากประทับตรานี้ลงไป งั้นคนอื่นแม้จะลอกเลียนแบบเร็วแค่ไหน ก็เป็นแค่ของปลอมทั้งนั้น พวกเศรษฐีให้ความสำคัญกับเรื่องหน้าตามากที่สุด มักจะชอบแอบเปรียบเทียบกัน ถ้าใส่เสื้อผ้าการออกแบบใหม่ของพวกเรา ตอนที่ไปงานเลี้ยงเห็นเสื้อผ้าของคนอื่นไม่มีสัญลักษณ์นี้ ก็ต้องรู้ว่านั่นคือของปลอม”
จิ่นเหนียงได้ยินแล้ว สายตาก็เปล่งประกายทันที
พวกเศรษฐีต่างก็ให้ความสำคัญกับเรื่องหน้าตาทั้งนั้น จะให้คนอื่นรู้ได้ยังไงว่าตัวเองใส่ของปลอมให้อายคนอื่นเขาล่ะ?
นี่ไม่ใช่เรื่องหน้าตาที่ชาวบ้านคนอื่นๆจะให้ความสนใจ
แต่ว่า ไม่นาน จิ่นเหนียงก็กังวลอีกครั้ง “แต่สัญลักษณ์นี้คนอื่นก็เลียนแบบได้นี่”
หากเลียนแบบไปอีก แล้วจะแยกแยะของปลอมกับของจริงได้ยังไง?
“เรื่องนี้ง่ายมาก” ลั่วเสี่ยวปิงทำหน้ามั่นใจ “เจ้าให้คนแกะสลักตามสัญลักษณ์นี้ก็พอ ข้าจะให้สีผสมที่มีกลิ่นหอมด้วย คนอื่นลอกเลียนแบบไม่ได้แน่นอน”
ตอนที่นางผสมยานั้น ก็ทำน้ำยาสีแดงได้โดยไม่ตั้งใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง
สนุกแต่ทำไมคุยกับคนอายุเยอะกว่า เรียกเจ้า ๆ ข้า กับเจ้า ทำไม่ใช่ ท่าน เหมือนอันอัน อานอาน คุยกับพ่อ กับผู้ใหญ่ เรียกเจ้าอยู่เลย...
เนื่องนี้สนุกดี..ถึงแม้จะมีบางตอนที่เขียนเนือยไปหน่อย แต่ก็ตบกลับมาได้ 👍👍👍 คือ โอเคดีเลย...
ตอนที่ 19 - 20 หาย...
เรื่องนี้เคยลงจนจบแล้วหายไปไหนหมด เคยลงในreaderaz...