แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 88

ชาวบ้านของหมู่บ้านเมี่ยวเจียเห็นกิริยาเช่นนี้ของชุยซื่อแล้ว ต่างก็ไม่เห็นด้วยกันหมด แต่ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องของคนอื่นเขา พวกเขาก็แค่มาดูเท่านั้น จึงพูดอะไรมากความไม่ได้

แต่จางต้าหลาง พอเห็นชุยซื่อแย่งกระเป๋าในมือไป จากนั้นก็เปิดออกต่อหน้าผู้คนอย่างอดใจรอไม่ไหวด้วยสีหน้าชินชา

เมี่ยวชุ่ยหลานรู้ว่าจางต้าหลางมารับนาง ในใจก็ดีใจอย่างมาก แต่ที่มากกว่านั้นคือความไม่สบายใจและรู้สึกผิดมากกว่า

“อ่า~ มีแค่นี้เองเหรอ?”

ชุยซื่อเปิดกระเป๋าออก เห็นด้านในมีเสื้อผ้าเก่าๆไม่กี่ชุดกับจดหมายหนึ่งฉบับ นางขมวดคิ้วแล้วมองค้อนจางต้าหลาง “จางต้าหลางเจ้าหมายความว่ายังไง คิดจะเอาขยะแบบนี้มารับลูกสาวของข้าไปเหรอ บริจาคให้ขอทานหรือไง?”

ว่าแล้ว ชุยซื่อก็จิ้มไปที่อกของจางต้าหลาง พูดอย่างรังเกียจว่า “จางต้าหลาง ข้าจะบอกให้เจ้านะ เจ้าไปเอาเนื้อกับข้าวสารมาสิบชั่ง อย่าคิดจะรับลูกสาวของข้ากลับไป”

ท่าทีของชุยซื่อจองหองอย่างมาก ไม่เอาจางต้าหลางไว้ในสายตาเลย

ท่าทีแบบนี้ สำหรับจางต้าหลางแล้วเป็นเรื่องปกติมาก เมื่อก่อนมาบ้านพ่อตาแม่ยายก็จะเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอด

แต่เมื่อก่อนชุยซื่อไม่ได้หยิ่งจองหองเหมือนตอนนี้ และเป็นเพราะความรักที่จางต้าหลางม่ต่อเมี่ยวชุ่ยหลาน ดังนั้นเขาจึงอดทนมาตลอด

แต่ว่า ความรักทั้งหมด แถมยังมีความรู้สึกเสียดาย ทั้งหมดมลายหายสิ้นในตอนที่เขาเข้าหมู่บ้านมาแล้ว

เขารู้ว่าเมี่ยวชุ่ยหลานไม่ใช่คนที่นิสัยดีอะไร แต่ไม่คิดว่านางทำเรื่องแบบนั้นแล้วพอกลับมาบ้านแม่ กลับว่าร้ายครอบครัวเขาแบบนั้น

ตอนแรกยังอยากมาดูปฏิกิริยาของเมี่ยวชุ่ยหลาน ฟังคำอธิบายของนาง จากนั้นก็ให้นางพักอยู่ที่ตระกูลเมี่ยวก่อนสักระยะ รอแม่ของเขาหายโกรธแล้ว เขาค่อยขอให้แม่อภัยให้

แต่ตอนนี้ จางต้าหลางกลับรู้สึกถึงความเหนื่อยใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“เอากลับไปไม่ได้ งั้นก็ไม่เอาแล้ว” จางต้าหลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไป

ชุยซื่อได้ยินแล้ว ก็รีบลากจางต้าหลางไว้ด้วยสีหน้าโมโหจัด “เจ้าหมายความว่ายังไง?”

ในตอนนี้เอง มีคนเห็น ‘จดหมาย’ ที่ชุยซื่อทิ้งไว้บนพื้น ก็พูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึงว่า “ชุยซื่อ นั่นคือหนังสือปลดภรรยา ลูกสาวเจ้าโดนถูกปลดแล้ว”

ชุยซื่อได้ยินแล้ว สีหน้าก็แข็งทื่อทันที มองดูหนังสือปลดภรรยาบนพื้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ และตอนนี้เองเมี่ยวชุ่ยหลานก็ไหวตัวทัน นางก็มีสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

ต่อมา เมี่ยวชุ่ยหลานพุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง ตบตีจางต้าหลางไม่หยุด

“จางต้าหลาง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาปลดข้า? เจ้ามันคนไร้น้ำใจ ข้ารับใช้ตระกูลจางมานานหลายปี ไม่มีคุณงามความดีก็มีความลำบากไหม เจ้ากล้าปลดข้า เจ้าเอามีดมาฟันข้าให้ตายเลยดีกว่า”

เมี่ยวชุ่ยหลานตะโกนสุดเสียง จางต้าหลางรับไว้เงียบๆ ไม่ได้ตอบโต้อะไร และไม่คิดจะตอบโต้ด้วย พวกนี้เป็นสิ่งที่เขาติดค้างกับนาง

และชุยซื่อก็ไหวตัวทันแล้ว นางเก็บหนังสือปลดภรรยาบนพื้นขึ้นมา ฉีกทิ้งอย่างโมโห “ไม่มีหนังสือปลดภรรยาแล้ว ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะปลดลูกสาวข้ายังไง เจ้ามันแล้งน้ำใจ พวกเราตระกูลเมี่ยวไม่มีทางปล่อยตระกูลจางของพวกเจ้าไปแน่”

ว่าแล้ว ชุยซื่อก็ตะโกนเข้าไปในบ้าน “พวกเจ้าหลบอยู่ในบ้านทำไม? พี่สามของเจ้าโดนรังแกแล้ว ยังไม่รีบออกมาอีก?”

……

ลั่วเสี่ยวปิงกับจิ่นเหนียงคุยเรื่องธุรกิจเสร็จแล้ว ก็ขอกับจิ่นเหนียงว่า ขอให้จิ่นเหนียงรับซิ่งฮวามาทำงานที่นี่ด้วย

พอรู้ว่างานเสื้อผ้าพวกนี้เป็นฝีมือของจางซิ่งฮวา จิ่นเหนียงก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว ก็ให้เงินเดือนจางซิ่งฮวาเดือนละสองตำลึง ให้กินและอยู่ อย่างอื่นค่อยว่ากันอีกที

พอคุยกันเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้อยู่ในเมืองอีก ให้จางเอ้อหลางขับเกวียนออกจากเมือง

แต่ว่า เพิ่งออกจากเมืองได้ไม่นาน ด้านหน้าก็มีพวกนักเลงกระโดดออกมาขวางทางไว้

และตัวหัวหน้า ก็เป็นคนที่ลั่วเสี่ยวปิงรู้จักดี นั่นก็คือจ้าวจินซาน