แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 90

ในตอนที่จางเอ้อหลางเห็นขาของพี่ชายที่หักละเอียดกับเลือดที่อาบทั่วหัวก็ชะงักไปทันที พอเห็นลั่วเสี่ยวปิงมา ก็รีบหันไปมองลั่วเสี่ยวปิง

“พี่เสี่ยวปิง ท่านรักษาขาของพี่ชายข้าได้หรือเปล่า?” จางเอ้อหลางมองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยแววตาที่คาดหวัง

เขาเคยเห็นวิชาแพทย์แปลกใหม่ของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ดังนั้นจึงมั่นใจในตัวลั่วเสี่ยวปิงมาก ก็ถึงคาดหวังที่ตัวลั่วเสี่ยวปิง

แต่ว่า การกระทำของจางเอ้อหลางในสายตาคนอื่นแล้ว กลับคิดว่า จางเอ้อหลางถูกทำร้ายจนบ้าไปแล้วหรือเปล่า

หมอสูบอกว่ารักษาขาไว้ไม่ได้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงเป็นแค่ผู้หญิงจะมีปัญญารักษาอะไรได้?

หมอสูก็มองดูจางเอ้อหลางด้วยแววตาไม่เห็นด้วยกับการที่เขาหาหมอมั่วๆ การต่อกระดูกไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นได้?

แต่ว่า หมอสูก็นิสัยดีอยู่แล้ว เขาไม่ได้ว่าอะไรจางเอ้อหลาง แค่รู้สึกว่าจางเอ้อหลางคงร้อนใจมากไปหน่อย จึงพูดกับจางเฉินซื่อว่า “เจ้าส่งตัวต้าหลางไปให้ท่านหมอซุนที่อยู่ในเมืองดูหน่อยดีกว่า แม้สุดท้ายขาของต้าหลางจะต้องพิการ แต่ต่อกระดูกให้เสร็จดีกว่าปล่อยให้แหลกละเอียดไม่เป็นทิศเป็นทางแบบนี้นะ?”

หมอสูรักษาโรคเล็กๆน้อยๆเป็น แต่ไม่รู้เรื่องการต่อกระดูก

หรืออาจจะบอกได้ว่า หมอสูเป็นหมอในหมู่บ้าน ไม่กล้าต่อกระดูกให้ใครมั่วๆ

“ขาของเขาไม่พิการหรอก” ลั่วเสี่ยวปิงพูดขึ้น

ทุกคนหันไปมองที่ลั่วเสี่ยวปิง รวมไปถึงหมอสูด้วย

หมอสูขมวดคิ้ว แต่ก็ยังพูดว่า “แม้เจ้ากับพวกเขาจะสนิทกัน แต่ขาหักแล้ว จะไม่พิการได้ยังไง?”

หมอสูคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงแค่รับกับความจริงไม่ได้

“ขาของเขาจะไม่พิการแน่นอน ข้าจะต่อให้เอง” ลั่วเสี่ยวปิงพูดขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้หมอสูกลับรู้สึกโกรธ

ปกติเขาก็มองว่าลั่วเสี่ยวปิงน่าสงสาร ตอนนี้ชีวิตดีขึ้นแล้ว ทำไมนิสัยถึงเปลี่ยนไปถึงขั้นนี้กันนะ?

ไม่เพียงแต่ตอบโต้ตัวเอง แถมยังบอกว่าตัวเองต่อกระดูกได้อย่างไม่เจียมตัว?

โลกใบนี้ เกรงว่านอกจากหมอเทวดามู่หยาง ก็ไม่มีใครที่สามารถรักษาขาที่พักให้กลับมาเดินได้อีกครั้งตามปกติ แค่หญิงชาวบ้านธรรมดาจะทำได้ยังไง?

ถึงแม้หมอสูจะโกรธ แต่ยังไม่รอให้เขาพูดความในใจออกมา ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปที่จางเฉินซื่อแล้วพูดว่า “ท่านป้า ถ้าท่านเชื่อใจข้า ให้ข้ารักษาขาของพี่ต้าหลางเถอะ?”

จางเฉินซื่อได้ยินแล้วก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง แต่สายตาก็ยังเศร้าโศกอยู่

ถึงแม้นางจะเอ็นดูลั่วเสี่ยวปิงมาก แต่ยังไงนางก็คงเชื่อลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ง่ายๆ เพราะยังไงลั่วเสี่ยวปิงเป็นเด็กที่นางดูแลจนเติบโตถึงทุกวันนี้ นางไม่เคยรู้เลยว่านางเป็นวิชาแพทย์ด้วย

“เสี่ยวปิง ช่างเถอะ นี่เป็นชีวิตของต้าหลาง ป้าให้คนส่งตัวเขาไปให้ท่านหมอซุนช่วยต่อกระดูกให้จะดีกว่า” สีหน้าของจางเฉินซื่อสิ้นหวัง

ผู้หญิงที่แกร่งแค่ไหน ในตอนที่ลูกของตัวเองเกิดเรื่องขึ้น ก็อ่อนแอกันทั้งนั้น

“ท่านแม่ให้พี่เสี่ยวปิงลองดูเถอะนะ วิชาแพทย์ของพี่เสี่ยวปิงดีมากจริงๆ” จางเอ้อหลางร้อนใจ

วิชาแพทย์ของพี่เสี่ยวปิงสุดยอดมากจริงๆ ถ้านางบอกว่ารักษาได้ บอกว่าขาของพี่ใหญ่จะไม่พิการ งั้นก็ต้องรักษาได้จริงๆ นางจะไม่ทำให้ขาของพี่ใหญ่พิการแน่นอน

“เอ้อหลาง เจ้าอย่าพูดเป็นเล่นไป” จางเฉินซื่อเจ็บปวดหัวใจ แล้วด่าจางเอ้อหลาง คิดว่าจางเอ้อหลางกำลังพูดจามั่วซั่ว

แต่ทว่า จางเอ้อหลางกลับร้อนใจกว่าเดิม เขาพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ วิชาแพทย์ของพี่เสี่ยวปิงดีมากจริงๆนะ ครั้งก่อนพวกเราอยู่ในเมือง เจอเด็กที่ตายไปแล้ว พี่เสี่ยวปิงก็ยังช่วยให้ฟื้นคืนชีพได้เลย ขนาดป้ากุงที่อยู่หมู่บ้านเฉินเจียข้างๆเราที่มีอาการคล้ายโรคหลอดเลือดสมอง พี่เสี่ยวปิงยังรักษาได้เลย……”

“จางเอ้อหลาง เจ้าอยากให้พี่เจ้าตายเร็วๆจะได้สืบทอดมรดกต่อก็บอกมาเถอะ ไยถึงพูดยกย่องเสี่ยวปิงขนาดนี้ ยังช่วยคนตายให้ฟื้นคืนชีพ ขนาดอาการโรคหลอดเลือดสมองก็ยังรักษาได้ เจ้าคิดว่าพวกเราเป็นเด็กสามขวบหรือไง?”