แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 90

ในตอนที่จางเอ้อหลางเห็นขาของพี่ชายที่หักละเอียดกับเลือดที่อาบทั่วหัวก็ชะงักไปทันที พอเห็นลั่วเสี่ยวปิงมา ก็รีบหันไปมองลั่วเสี่ยวปิง

“พี่เสี่ยวปิง ท่านรักษาขาของพี่ชายข้าได้หรือเปล่า?” จางเอ้อหลางมองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยแววตาที่คาดหวัง

เขาเคยเห็นวิชาแพทย์แปลกใหม่ของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ดังนั้นจึงมั่นใจในตัวลั่วเสี่ยวปิงมาก ก็ถึงคาดหวังที่ตัวลั่วเสี่ยวปิง

แต่ว่า การกระทำของจางเอ้อหลางในสายตาคนอื่นแล้ว กลับคิดว่า จางเอ้อหลางถูกทำร้ายจนบ้าไปแล้วหรือเปล่า

หมอสูบอกว่ารักษาขาไว้ไม่ได้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงเป็นแค่ผู้หญิงจะมีปัญญารักษาอะไรได้?

หมอสูก็มองดูจางเอ้อหลางด้วยแววตาไม่เห็นด้วยกับการที่เขาหาหมอมั่วๆ การต่อกระดูกไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นได้?

แต่ว่า หมอสูก็นิสัยดีอยู่แล้ว เขาไม่ได้ว่าอะไรจางเอ้อหลาง แค่รู้สึกว่าจางเอ้อหลางคงร้อนใจมากไปหน่อย จึงพูดกับจางเฉินซื่อว่า “เจ้าส่งตัวต้าหลางไปให้ท่านหมอซุนที่อยู่ในเมืองดูหน่อยดีกว่า แม้สุดท้ายขาของต้าหลางจะต้องพิการ แต่ต่อกระดูกให้เสร็จดีกว่าปล่อยให้แหลกละเอียดไม่เป็นทิศเป็นทางแบบนี้นะ?”

หมอสูรักษาโรคเล็กๆน้อยๆเป็น แต่ไม่รู้เรื่องการต่อกระดูก

หรืออาจจะบอกได้ว่า หมอสูเป็นหมอในหมู่บ้าน ไม่กล้าต่อกระดูกให้ใครมั่วๆ

“ขาของเขาไม่พิการหรอก” ลั่วเสี่ยวปิงพูดขึ้น

ทุกคนหันไปมองที่ลั่วเสี่ยวปิง รวมไปถึงหมอสูด้วย

หมอสูขมวดคิ้ว แต่ก็ยังพูดว่า “แม้เจ้ากับพวกเขาจะสนิทกัน แต่ขาหักแล้ว จะไม่พิการได้ยังไง?”

หมอสูคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงแค่รับกับความจริงไม่ได้

“ขาของเขาจะไม่พิการแน่นอน ข้าจะต่อให้เอง” ลั่วเสี่ยวปิงพูดขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้หมอสูกลับรู้สึกโกรธ

ปกติเขาก็มองว่าลั่วเสี่ยวปิงน่าสงสาร ตอนนี้ชีวิตดีขึ้นแล้ว ทำไมนิสัยถึงเปลี่ยนไปถึงขั้นนี้กันนะ?

ไม่เพียงแต่ตอบโต้ตัวเอง แถมยังบอกว่าตัวเองต่อกระดูกได้อย่างไม่เจียมตัว?

โลกใบนี้ เกรงว่านอกจากหมอเทวดามู่หยาง ก็ไม่มีใครที่สามารถรักษาขาที่พักให้กลับมาเดินได้อีกครั้งตามปกติ แค่หญิงชาวบ้านธรรมดาจะทำได้ยังไง?

ถึงแม้หมอสูจะโกรธ แต่ยังไม่รอให้เขาพูดความในใจออกมา ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปที่จางเฉินซื่อแล้วพูดว่า “ท่านป้า ถ้าท่านเชื่อใจข้า ให้ข้ารักษาขาของพี่ต้าหลางเถอะ?”

จางเฉินซื่อได้ยินแล้วก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง แต่สายตาก็ยังเศร้าโศกอยู่

ถึงแม้นางจะเอ็นดูลั่วเสี่ยวปิงมาก แต่ยังไงนางก็คงเชื่อลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ง่ายๆ เพราะยังไงลั่วเสี่ยวปิงเป็นเด็กที่นางดูแลจนเติบโตถึงทุกวันนี้ นางไม่เคยรู้เลยว่านางเป็นวิชาแพทย์ด้วย

“เสี่ยวปิง ช่างเถอะ นี่เป็นชีวิตของต้าหลาง ป้าให้คนส่งตัวเขาไปให้ท่านหมอซุนช่วยต่อกระดูกให้จะดีกว่า” สีหน้าของจางเฉินซื่อสิ้นหวัง

ผู้หญิงที่แกร่งแค่ไหน ในตอนที่ลูกของตัวเองเกิดเรื่องขึ้น ก็อ่อนแอกันทั้งนั้น

“ท่านแม่ให้พี่เสี่ยวปิงลองดูเถอะนะ วิชาแพทย์ของพี่เสี่ยวปิงดีมากจริงๆ” จางเอ้อหลางร้อนใจ

วิชาแพทย์ของพี่เสี่ยวปิงสุดยอดมากจริงๆ ถ้านางบอกว่ารักษาได้ บอกว่าขาของพี่ใหญ่จะไม่พิการ งั้นก็ต้องรักษาได้จริงๆ นางจะไม่ทำให้ขาของพี่ใหญ่พิการแน่นอน

“เอ้อหลาง เจ้าอย่าพูดเป็นเล่นไป” จางเฉินซื่อเจ็บปวดหัวใจ แล้วด่าจางเอ้อหลาง คิดว่าจางเอ้อหลางกำลังพูดจามั่วซั่ว

แต่ทว่า จางเอ้อหลางกลับร้อนใจกว่าเดิม เขาพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ วิชาแพทย์ของพี่เสี่ยวปิงดีมากจริงๆนะ ครั้งก่อนพวกเราอยู่ในเมือง เจอเด็กที่ตายไปแล้ว พี่เสี่ยวปิงก็ยังช่วยให้ฟื้นคืนชีพได้เลย ขนาดป้ากุงที่อยู่หมู่บ้านเฉินเจียข้างๆเราที่มีอาการคล้ายโรคหลอดเลือดสมอง พี่เสี่ยวปิงยังรักษาได้เลย……”

“จางเอ้อหลาง เจ้าอยากให้พี่เจ้าตายเร็วๆจะได้สืบทอดมรดกต่อก็บอกมาเถอะ ไยถึงพูดยกย่องเสี่ยวปิงขนาดนี้ ยังช่วยคนตายให้ฟื้นคืนชีพ ขนาดอาการโรคหลอดเลือดสมองก็ยังรักษาได้ เจ้าคิดว่าพวกเราเป็นเด็กสามขวบหรือไง?”

เพื่อนบ้านของจางเอ้อหลาง ภรรยาของจางต้าโถวหวังจินเสียพูดขึ้น

เพราะมีความแค้นกับบ้านจางเอ้อหลาง ตอนนี้เห็นจางต้าหลางซวย หวังจินเสียตั้งใจมาดูเพื่อความสะใจ ขนาดน้ำเสียงที่พูดนั้นยังโหดร้ายเลย

ถึงแม้หวังจินเสียจะไม่มีคนชอบ แต่ทุกคนกลับเห็นด้วยกับคำพูดนี้

เพราะยังไงถึงแม้จะเป็นหมอเทพ ก็ช่วยคนที่ตายแล้วให้ฟื้นไม่ได้หรอก แถมยังรักษาคนโรคหลอดเลือดสมองอีก ฟื้นคืนชีพบ้าบออะไรกัน นั่นเป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น

ขนาดผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งที่รีบตามมาดูสถานการณ์ ก็ไม่เชื่อคำพูดของจางเอ้อหลางเหมือนกัน

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นทุกคนไม่เชื่อตัวเอง สีหน้ากลับใจเย็นมาก เพราะยังไงนี่เป็นสิ่งที่ตัวเองคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว

ในตอนที่กำลังครุ่นคิดว่าจะโน้มน้าวจางเฉินซื่อให้ตัวเองรักษาจางต้าหลางยังไงดี ด้านหลังก็มีตาเฉินที่เป็นกรรมกรสร้างบ้านเดินมา

“เสี่ยวปิงรักษาแม่ของเฉินต้าจ้วงกุงซื่อ พวกเรารู้กันทั้งหมู่บ้าน ถ้าพวกเจ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามดูได้”

ตาเฉินพูดคำนี้ออกไป ทุกคนก็ตกตะลึงกันอย่างมาก

ถ้าจางเอ้อหลางพูดมั่ว แล้วตาเฉินจากหมู่บ้านเฉินเจียล่ะ? เขาคงไม่ช่วยลั่วเสี่ยวปิงพูดจาไร้สาระหรอกนะ?

ยิ่งไปกว่านั้น หมู่บ้านเฉินเจียใกล้ขนาดนี้ ถ้าไปถามดูก็รู้แล้ว

ตาเฉินพูดคำนี้ออกไป สะใภ้จากหมู่บ้านเฉินเจียที่แต่งงานเข้ามาในหมู่บ้านก็พูดขึ้นว่า “คือว่า……ข้าเหมือนจะพอรู้มาบ้างนะ……”

พอสะใภ้คนนั้นพูดขึ้น ทุกคนก็มองไปที่นางกันหมด นางตกใจจนไม่กล้าพูดต่อ

“หลิงฮัว เจ้ารู้อะไรก็พูดออกมาเถอะ ยังไงเจ้าก็พูดความจริงอยู่แล้ว อย่าทำให้เสียเวลาเลย” ตาเฉินมองหลิงฮัว

เฉินหลิงฮัวได้ยินแล้ว ก็ถึงพูดขึ้นภายใต้สายตาของทุกคน “วันก่อนข้ากลับบ้านแม่ ท่านแม่ข้าบอกว่าแม่ของต้าจ้วงถูก……”

เฉินหลิงฮัวมองลั่วเสี่ยวปิงอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็รวบรวมความกล้า “โกรธลั่วเสี่ยวเหมยจนอาการโรคหลอดเลือดสมองกำเริบ ขนาดท่านหมอซุนจากในเมืองก็ยังรักษาไม่ได้ แค่บอกให้บ้านของต้าจ้วงเตรียมงานศพไว้เลย แต่กลับถูกคนช่วยให้รอดชีวิตมาได้ แต่ข้าไม่รู้ว่าคนคนนั้นใช่เสี่ยวปิงหรือไม่”

เฉินหลิงฮัวพูดคำนี้ออกไป จางเอ้อหลางก็รีบพยักหน้า “เป็นเช่นนี้เลย ข้าเห็นเองกับตา วันนี้พี่เสี่ยวปิงยังไปหาท่านหมอซุนอยู่เลย ท่านหมอซุนอยากจะคารวะพี่เสี่ยวปิงเป็นอาจารย์ด้วยซ้ำ”

พวกนี้ จางเอ้อหลางได้ยินมาจากปากของลูกน้องในร้านยา

พูดจบ จางเอ้อหลางก็พูดเสริมอีกว่า “เหรินโซ่วถังอยู่ตรงนี้ หากพวกเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปถามท่านหมอซุนได้เลย”

จางเอ้อหลางพูดคำนี้ออกไป ถึงแม้จะยังมีคนไม่เชื่อ จางเฉินซื่อก็เชื่อแล้ว

เพราะลูกชายตัวเองเป็นคนยังไง นางรู้ดีกว่าใคร

ถึงแม้ในใจจะมีคำถามมากมายแค่ไหน จางเฉินซื่อก็มองลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าที่คาดหวัง “เสี่ยวปิง เจ้าบอกผ้ามาสิ เจ้ารักษาขาของพี่ต้าหลางของเจ้าได้จริงหรือเปล่า?”

เสี่ยวปิงพยักหน้า “รักษาได้เจ้าค่ะ”

จางเฉินซื่อได้ยินว่ารักษาได้ ก็น้ำตารื้นขึ้นเต็มขอบตา รีบเข้าไปจับมือลั่วเสี่ยวปิงไว้ “เสี่ยวปิงป้าฝาก……ต้าหลางไว้กับเจ้าด้วยนะ”

สำหรับความเชื่อใจของจางเฉินซื่อ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

เพราะยังไง ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา หากคนที่ไม่เคยเป็นวิชาแพทย์เลยว่าบอกนางว่าตัวเองเป็นวิชาแพทย์ แถมยังเก่งมากด้วย ถ้าเปลี่ยนเป็นนาง นางก็ไม่เชื่อหรอก

ดังนั้น ความเชื่อใจนี้ของป้าเฉิน ที่จริงมันยากมากเลยนะกว่าจะตัดสินใจแบบนี้ได้

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รอช้า รีบสั่งให้คนยกจางต้าหลางเข้าไปในบ้านกระท่อมของตัวเอง สุดท้ายก็กวาดตามองทุกคน แล้วไปหยุดอยู่ที่ฉีเทียนเห้า

“เจ้าเข้ามาช่วยข้า”