แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 96

ยังดีที่ลั่วเสี่ยวปิงทำอาหารเย็นเสร็จก่อน ดังนั้นโอหยางฉี่หยู่ตัดฟืนได้ไม่นานมาก

เพราะตอนแรกคิดอยากจะสร้างบ้านใหม่ ดังนั้นบ้านกระท่อมของลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ได้ซื้อโต๊ะเก้าอี้ไว้ ปกติก็ยกถ้วยกินข้าวกันในห้องครัว

แต่ว่าวันนี้คนเยอะขนาดนี้คงจะเบียดกันในห้องครัวไม่ได้ ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงลำบากใจอยู่นั้น ฉีเทียนเห้าก็เอาแผ่นไม้มาสร้างโต๊ะธรรมดาๆขึ้นมา

มองดูความสามารถของฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงแทบจะรู้สึกว่าฉีเทียนเห้าเป็นผู้ชายที่ทำได้ทุกอย่างจริงๆ

พออาหารจัดเรียงไว้บนโต๊ะเสร็จแล้ว โอหยางฉี่หยู่กับเถ้าแก่ฉินไม่สนใจว่าพื้นที่กินข้าวจะโทรมมากแค่ไหน แต่กลับมีสีหน้าที่รอไม่ไหวแล้ว แต่พอนั่งลงแล้วก็ไม่มีใครหยิบตะเกียบก่อนเลย

เถ้าแก่ฉินต้องรอโอหยางฉี่หยู่กินก่อน และโอหยางฉี่หยู่ก็ต้องรอฉีเทียนเห้ากินก่อน

ถ้าไม่มีฉีเทียนเห้าผู้สูงศักดิ์คนนี้อยู่ด้วย เขาคงกินโดยไม่ต้องรอใครแล้วล่ะ

อาหารพวกนี้ดูน่ากินมาก กลิ่นหอมของอาหารที่พุ่งขึ้นจมูก กินแล้วจะต้องอร่อยมากแน่เลย

แต่ว่าไม่รอฉีเทียนเห้ากินก่อน ลั่วเสี่ยวปิงก็คีบเนื้อปลาต้มผักกาดดองให้อานอานกับเล่อเล่อก่อน

อานอานเล่อเล่อดีใจจนคีบปลาเข้าปากอย่างอดใจรอไม่ไหว พอได้กินแล้วก็ตาเป็นประกายทันที

“ท่านแม่อร่อยจังเยย” เล่อเล่อกินไปด้วยชมไปด้วย

อานอานก็พยักหน้าตาม

ลั่วเสี่ยวปิงก็คีบเนื้อกระต่ายผัดเปรี้ยวหวานให้เด็กสองคน เด็กสองคนเอาเข้าปาก ทันใดนั้นก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เหงื่อแตกพลั่ก ท่าทางเหมือนทรมานมาก

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นแบบนี้แล้ว คิดว่าพวกเขายังเด็กคงกินเผ็ดไม่ได้ ก็รีบตักซุปให้พวกเขา

“ท่านแม่อร่อยจังเลย” อานอานที่โดยปกติแล้วค่อนข้างเงียบก็เอ่ยขึ้น

“ท่านแม่ เล่อเล่ออยากกินกระต่าย” เล่อเล่อพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เห็นได้ชัดว่า แม้เนื้อกระต่ายจะเผ็ดมาก แต่เด็กสองคนกลับมีท่าทีเหมือนเสพติดความเผ็ด

ลั่วเสี่ยวปิงจึงตักให้พวกเขาคนละช้อน แล้วพูดว่า “พวกเจ้ายังเด็ก กินเผ็ดเยอะไม่ได้ กินพวกนี้หมดแล้วจะกินอีกไม่ได้นะ”

อานอานเล่อเล่อรีบพยักหน้า จากนั้นก็ก้มหน้ากินเนื้อกระต่าย เผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหลกันหมด แต่ก็ยังมีสีหน้าเอร็ดอร่อย

มองดูท่าทีของเด็กทั้งสองคน โอหยางฉี่หยู่ก็อดไม่ได้กลืนน้ำลายอึกๆ

อยากกินจัง!

ดังนั้น โอหยางฉี่หยู่จึงมองไปที่ฉีเทียนเห้า

ความจริงแล้ว ในตอนที่เห็นปฏิกิริยาของเด็กสองคน ฉีเทียนเห้าก็รู้สึกสนใจเหมือนกัน

ฝีมือของลั่วเสี่ยวปิงเขาเคยกินมาแล้ว อาหารที่ทำไม่มีสักจานที่ไม่อร่อย และรสสัมผัสของเขา ตอนนี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วด้วย ดังนั้นได้กลิ่นหอมของกระต่ายผัดเปรี้ยวหวาน แม้เขาจะมีความอดทนควบคุมตัวเองได้มากแค่ไหน ก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวเหมือนกัน

แต่ว่า ฉีเทียนเห้าหยิบตะเกียบแล้วคีบเนื้อกระต่ายกับเนื้อปลา แต่กลับคีบไว้ในถ้วยของลั่วเสี่ยวปิงก่อน

ลั่วเสี่ยวปิงอึ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองฉีเทียนเห้า และสบตาเข้ากับฉีเทียนเห้าพอดี

“เหนื่อยมาทั้งวัน เจ้ากินก่อนสิ” ฉีเทียนเห้าควบคุมอารมณ์ไว้

อานอานเล่อเล่อได้ยินแล้วก็เงยหน้าขึ้นจากถ้วย จากนั้นก็คีบอาหารให้กับลั่วเสี่ยวปิง “ท่านแม่กินสิ”

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นอาหารในถ้วย ก็กระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

ทำอาหารทั้งโต๊ะในเวลาสั้นๆนี้ บอกว่าไม่เหนื่อยก็คงเป็นไปไม่ได้

แต่พอมีคนเป็นห่วง ความเหนื่อยนั้นก็หายไปทันที

โดยเฉพาะ สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจที่สุดก็คือ ฉีเทียนเห้ามีช่วงเวลาที่ใส่ใจขนาดนี้ด้วยเหรอ

ในสายตานาง ฉีเทียนเห้าเป็นเหมือนผู้ชายเย็นชาไม่หวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ

สุดท้าย ลั่วเสี่ยวปิงกินอาหารในถ้วยภายใต้สายตาของทุกคน

ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิงกินเนื้อกระต่ายที่เขาคีบให้ก่อน ก็กระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ต่อมาก็ถึงคีบเนื้อกระต่ายเข้าปาก

ในตอนที่เนื้อกระต่ายเข้าปากนั้น ฉีเทียนเห้าก็ชะงักไปสักพัก

โอหยางฉี่หยู่มองดูฉีเทียนเห้ากินเข้าไป กลับเห็นสีหน้าของฉีเทียนเห้าเงียบสงบ ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย ดูไม่ออกว่าอร่อยหรือไม่อร่อย

แต่ในตอนที่มือของฉีเทียนเห้าคีบเนื้อกระต่ายผัดเปรี้ยวหวานอีกครั้งอย่างรวดเร็วและสุขุม โอหยางฉี่หยู่ก็รู้แล้วว่ารสชาติของเนื้อกระต่ายต้องอร่อยมากแน่

โอหยางฉี่หยู่ไม่สนใจอย่างอื่น เขารีบหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อกระต่ายผัดเปรี้ยวหวานขึ้นมา

แต่ว่าในตอนที่โอหยางฉี่หยู่จะคีบเนื้อกระต่ายขึ้นมา ก็ถูกฉีเทียนเห้าตัดหน้าไปเสียก่อน

คีบอีกครั้งก็ถูกตัดหน้าอีกครั้ง

โอหยางฉี่หยู่มองฉีเทียนเห้าอย่างโมโหแต่ก็ไม่กล้าตอบโต้อะไร ฉีเทียนเห้ากลับทำท่าทีสีหน้าเหมือนไม่ได้ทำอะไร และกินอาหารอย่างสุขุม โอหยางฉี่หยู่โกรธจนตัวสั่นไปหมดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

และเถ้าแก่ฉินที่อยู่ข้างๆกลับมองอาหารในจานอย่างร้อนรน อยากกิน แต่เขายังกินก่อนไม่ได้ เร็วๆหน่อยสิ

การแย่งชิงระหว่างฉีเทียนเห้ากับโอหยางฉี่หยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็ต้องเห็นอยู่แล้ว

ในตอนที่เห็นโอหยางฉี่หยู่คีบอยู่นานแต่ก็ยังไม่ได้กิน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไอคอกแคก จากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเอ่ยเชิญโอหยางฉี่หยู่กับเถ้าแก่ฉินว่า “คุณชายโอหยาง เถ้าแก่ฉิน พวกท่านไม่ต้องเกรงใจหรอก รีบกินเถอะ”

ล้อเล่นหรือไง อาหารมื้อนี้ของนางทำเพื่อจะหยั่งเสียงหยั่งกระแสก่อน ถ้าโอหยางฉี่หยู่กับเถ้าแก่ฉินไม่ได้กินอะไรเลย จะเอาอะไรมาต่อยอดล่ะ?

ลั่วเสี่ยวปิงพูดแบบนี้ออกไป ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้ทำให้โอหยางฉี่หยู่ลำบากใจอีก ในที่สุดโอหยางฉี่หยู่ก็คีบเนื้อกระต่ายได้ จากนั้นก็เอาเข้าปากอย่างอดใจรอไม่ไหว

ขณะนั้นเอง รสชาติที่ทั้งเผ็ดและชากระตุ้นต่อมรับรสชาติของเขา

โอหยางฉี่หยู่เบิกตาโพลง รสชาติแปลกใหม่ทำเอานัยน์ตาของเขาส่องแสงเป็นประกายออกมา

“โอ๊ย——เผ็ดจัง!” โอหยางฉี่หยู่ตะโกนเสียงดัง ใบหน้าเผ็ดจนร้อนผ่าวไปหมด “สะใจจริงๆ”

ใช่แล้ว มันเป็นรสชาติที่ทั้งเผ็ดและสะใจ ให้ความรู้สึกเสพติดไปกับรสชาติของมัน

จากนั้น โอหยางฉี่หยู่ก็คีบชิ้นที่สองขึ้นมาอย่างอดใจรอไม่ไหว ต่อไปก็ชิ้นที่สาม จากนั้นก็เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ

เถ้าแก่ฉินเห็นแล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบหยิบตะเกียบขึ้นมาเริ่มกินทันที ไม่นานก็ไม่สนใจในตำแหน่งของตัวเอง เข้าร่วมกลุ่มการแย่งอาหาร

เนื้อกระต่ายผัดเปรี้ยวหวาน แต่ละคนกินจนเหงื่อแตกพลั่กกันหมด

บะหมี่เบียงเบียงไก่ผัดพริกและซาลาเปาทอดรวมไปถึงต้มปลาผักกาดดองต่างก็กินจนหมดแล้ว เหลือแต่ซุปไก่สมุนไพรที่ยังเหลืออยู่บ้าง

พอกินหมดแล้ว เป็นเหมือนกับที่ลั่วเสี่ยวปิงคิดเอาไว้เลย โอหยางฉี่หยู่ถามซื้อวิธีการทำอาหารทันที

ลั่วเสี่ยวปิงกลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ขายไม่ได้”

โอหยางฉี่หยู่ได้ยินแล้วก็ร้อนใจทันที “เจ้าอยากได้ข้อเสนออะไร พูดมาได้เลย”

อาหารที่อร่อยขนาดนี้ ขอแค่ได้วิธีการทำมา หอฝูหม่านของเขาจะต้องโด่งดังไปทั่วแคว้น และได้เงินก้อนโตแน่นอน

และที่สำคัญคือ นี่เป็นวิธีการที่เร็วที่สุดที่เขาจะได้ลืมตาอ้าปาก ให้คนพวกนั้นเสียใจกับการกระทำที่เคยทำกับเขาไว้

“ใช่ว่าข้าไม่ขาย แต่เจ้าดูนี่สิ” ลั่วเสี่ยวปิงว่าแล้ว ก็ชี้ไปยังพริกสีแดงที่ยังเหลืออยู่ในจาน “อาหารพวกนี้ต้องใช้พริกพวกนี้ ข้าเก็บได้จากบนเขาโดยไม่บังเอิญ ตอนนี้ถึงแม้จะมีเมล็ดพันธุ์แต่ก็ยังไม่ได้ปลูกขึ้นมา ดังนั้นเมนูนี้ขายให้เจ้าไปก็ไม่มีประโยชน์”

ได้ยินว่ายังไม่ได้ปลูกพริก โอหยางฉี่หยู่ก็รู้สึกถอดใจ แต่ไม่นานก็กระตือรือร้นขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้าจะปลูกเมื่อไหร่?”