แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 96

ยังดีที่ลั่วเสี่ยวปิงทำอาหารเย็นเสร็จก่อน ดังนั้นโอหยางฉี่หยู่ตัดฟืนได้ไม่นานมาก

เพราะตอนแรกคิดอยากจะสร้างบ้านใหม่ ดังนั้นบ้านกระท่อมของลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ได้ซื้อโต๊ะเก้าอี้ไว้ ปกติก็ยกถ้วยกินข้าวกันในห้องครัว

แต่ว่าวันนี้คนเยอะขนาดนี้คงจะเบียดกันในห้องครัวไม่ได้ ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงลำบากใจอยู่นั้น ฉีเทียนเห้าก็เอาแผ่นไม้มาสร้างโต๊ะธรรมดาๆขึ้นมา

มองดูความสามารถของฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงแทบจะรู้สึกว่าฉีเทียนเห้าเป็นผู้ชายที่ทำได้ทุกอย่างจริงๆ

พออาหารจัดเรียงไว้บนโต๊ะเสร็จแล้ว โอหยางฉี่หยู่กับเถ้าแก่ฉินไม่สนใจว่าพื้นที่กินข้าวจะโทรมมากแค่ไหน แต่กลับมีสีหน้าที่รอไม่ไหวแล้ว แต่พอนั่งลงแล้วก็ไม่มีใครหยิบตะเกียบก่อนเลย

เถ้าแก่ฉินต้องรอโอหยางฉี่หยู่กินก่อน และโอหยางฉี่หยู่ก็ต้องรอฉีเทียนเห้ากินก่อน

ถ้าไม่มีฉีเทียนเห้าผู้สูงศักดิ์คนนี้อยู่ด้วย เขาคงกินโดยไม่ต้องรอใครแล้วล่ะ

อาหารพวกนี้ดูน่ากินมาก กลิ่นหอมของอาหารที่พุ่งขึ้นจมูก กินแล้วจะต้องอร่อยมากแน่เลย

แต่ว่าไม่รอฉีเทียนเห้ากินก่อน ลั่วเสี่ยวปิงก็คีบเนื้อปลาต้มผักกาดดองให้อานอานกับเล่อเล่อก่อน

อานอานเล่อเล่อดีใจจนคีบปลาเข้าปากอย่างอดใจรอไม่ไหว พอได้กินแล้วก็ตาเป็นประกายทันที

“ท่านแม่อร่อยจังเยย” เล่อเล่อกินไปด้วยชมไปด้วย

อานอานก็พยักหน้าตาม

ลั่วเสี่ยวปิงก็คีบเนื้อกระต่ายผัดเปรี้ยวหวานให้เด็กสองคน เด็กสองคนเอาเข้าปาก ทันใดนั้นก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เหงื่อแตกพลั่ก ท่าทางเหมือนทรมานมาก

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นแบบนี้แล้ว คิดว่าพวกเขายังเด็กคงกินเผ็ดไม่ได้ ก็รีบตักซุปให้พวกเขา

“ท่านแม่อร่อยจังเลย” อานอานที่โดยปกติแล้วค่อนข้างเงียบก็เอ่ยขึ้น

“ท่านแม่ เล่อเล่ออยากกินกระต่าย” เล่อเล่อพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เห็นได้ชัดว่า แม้เนื้อกระต่ายจะเผ็ดมาก แต่เด็กสองคนกลับมีท่าทีเหมือนเสพติดความเผ็ด

ลั่วเสี่ยวปิงจึงตักให้พวกเขาคนละช้อน แล้วพูดว่า “พวกเจ้ายังเด็ก กินเผ็ดเยอะไม่ได้ กินพวกนี้หมดแล้วจะกินอีกไม่ได้นะ”

อานอานเล่อเล่อรีบพยักหน้า จากนั้นก็ก้มหน้ากินเนื้อกระต่าย เผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหลกันหมด แต่ก็ยังมีสีหน้าเอร็ดอร่อย

มองดูท่าทีของเด็กทั้งสองคน โอหยางฉี่หยู่ก็อดไม่ได้กลืนน้ำลายอึกๆ

อยากกินจัง!

ดังนั้น โอหยางฉี่หยู่จึงมองไปที่ฉีเทียนเห้า

ความจริงแล้ว ในตอนที่เห็นปฏิกิริยาของเด็กสองคน ฉีเทียนเห้าก็รู้สึกสนใจเหมือนกัน

ฝีมือของลั่วเสี่ยวปิงเขาเคยกินมาแล้ว อาหารที่ทำไม่มีสักจานที่ไม่อร่อย และรสสัมผัสของเขา ตอนนี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วด้วย ดังนั้นได้กลิ่นหอมของกระต่ายผัดเปรี้ยวหวาน แม้เขาจะมีความอดทนควบคุมตัวเองได้มากแค่ไหน ก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวเหมือนกัน

แต่ว่า ฉีเทียนเห้าหยิบตะเกียบแล้วคีบเนื้อกระต่ายกับเนื้อปลา แต่กลับคีบไว้ในถ้วยของลั่วเสี่ยวปิงก่อน

ลั่วเสี่ยวปิงอึ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองฉีเทียนเห้า และสบตาเข้ากับฉีเทียนเห้าพอดี

“เหนื่อยมาทั้งวัน เจ้ากินก่อนสิ” ฉีเทียนเห้าควบคุมอารมณ์ไว้

อานอานเล่อเล่อได้ยินแล้วก็เงยหน้าขึ้นจากถ้วย จากนั้นก็คีบอาหารให้กับลั่วเสี่ยวปิง “ท่านแม่กินสิ”

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นอาหารในถ้วย ก็กระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

ทำอาหารทั้งโต๊ะในเวลาสั้นๆนี้ บอกว่าไม่เหนื่อยก็คงเป็นไปไม่ได้

แต่พอมีคนเป็นห่วง ความเหนื่อยนั้นก็หายไปทันที