แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 315

เหยาชิงหลีรู้สึกมึนงงไปหมดแล้ว

ไม่ว่านางจะคิดเรื่องนี้มากแค่ไหน ก็ไม่เคยคิดว่ามู่เหลียนโยวจะพูดแบบนี้ออกมาจริง ๆ

นางมีอาการหูแววหรือเปล่า?

คนชั่วตัวใหญ่นี้กลับบอกว่าชอบนาง ยังอยากจะขอนางแต่งงานด้วยอีก? ป่วยไปแล้วกระมัง!

สมองของนางมีเสียงดังหึ่ง ๆ ไปหมด รู้สึกว่าโลกทั้งใบไม่เสมือนจริง

จนกระทั่งจูบของเขาจรดลงมา ริมฝีปากอุ่น ๆ ประทับลงมาแล้วเหยาชิงหลีถึงได้มีสติขึ้นมา

เหยาชิงหลีผลักเขาด้วยความโกรธและอาย แล้วก็เช็ดริมฝีปากตัวเองก่อนจะกระโดดลงมาจากรถม้า จากนั้นก็หันหลังเดินไปอย่างกระอักกระอ่วน

“อ๊าก...คุณ คุณหนู!” เสี่ยวจงที่กำลังนั่งยอง ๆ วาดดินเป็นวงกลมอยู่ที่พื้น ทันทีที่เห็นเหยาชิงหลีกระโดดออกมาก็ตกใจ

ขณะที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น ม่านรถม้าก็ถูกเลิกขึ้น และก็เห็นแค่มู่เหลียนโยวกระโดดลงจากรถม้าด้วย จากนั้นเขาก็มองไปที่แผ่นหลังของเหยาชิงหลี “กลับไปคิดดูให้ดี ๆ”

พูดจบก็หันหลังจากไป

เสี่ยวจงรู้สึกมึนงงไปหมด จึงรีบขับรถม้าไล่ตามเหยาชิงหลีไปอย่างรวดเร็ว “คุณหนู จิ่งอ๋องซื่อจื่อไปแล้ว เชิญขึ้นรถเถอะขอรับ”

เหยาชิงหลีมีใบหน้าที่แดงก่ำ และพูดอย่างเย็นชา “ไม่ขึ้น! ไปซะ!”

มู่เหลียนโยวเพิ่งจะพูดคำแปลก ๆ เหล่านั้นในรถม้าไปเอง ในใจนางทั้งอายทั้งโกรธ จนไม่อยากกลับไปยัง “สถานที่เกิดเหตุ!”

“แต่ที่นี่ห่างไกลจากบ้านอีกไกลเลยนะ...”

“ไสหัวไป! ข้าชอบเดิน!”

เหยาชิงหลีก้าวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานก็ออกจากวังหลวงมา

จากวังหลวงมาถึงตรอกสี่ไผ่ เหยาชิงหลีใช้เวลาเดินเกือบครึ่งชั่วยาม

“ท่านแม่!” เสียวเป่าพอเห็นเหยาชิงหลีเดินเข้าประตูมาก็รีบกระโจนเข้าไปหาทันที

ซย่าเอ๋อร์และสาวใช้หลายคนก็มายืนล้อมตัวนางเอาไว้ “คุณหนู ไม่เป็นไรใช่หรือไม่เจ้าค่ะ?”

“ไม่เป็นไร” เหยาชิงหลีมีสีหน้ายุ่งเหยิง ประเดี๋ยวก็ทำหน้าย่น ประเดี๋ยวก็กัดฟันขบเคี้ยว “ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน”

พูดจบนางก็อุ้มเสียวเป่าเดินผ่านลานบ้านไปอย่างรวดเร็ว

ซย่าเอ๋อร์กับชิวอวิ๋นเห็นสีหน้าของเหยาชิงหลีแล้วก็มองสบตากันทันที ท่าทางแสดงออกเช่นนี้...ไม่ต้องพูดเลย คุณหนูถูกจิ่งอ๋องซื่อจื่อรังแกมาอีกแล้ว!

นอกจากนี้ยังดูหนักเอาการเสียด้วย

พอเหยาชิงหลีเดินเข้าไปในห้องก็เอนตัวลงบนเตียง และประเดี๋ยวก็บีบแก้มของเสียวเป่า ประเดี๋ยวก็กัดนิ้วตัวเองครุ่นคิด รู้สึกอัดอั้นจนลนลานไปหมด