แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 323

“เจ้านี่มันไม่มีมนุษยธรรมเลย” หลิวหลานฉีเอ่ยออกมา “แม้แต่ท่านป้าของตนเองก็ดูหมิ่น!”

“ข้าไม่ได้ดูหมิ่นใคร เพียงแต่พูดความจริงเท่านั้น!” เฉียวจื่อหรงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ข้าเองก็เพิ่งรู้มาเมื่อวานนี้! เฉียวรั่วเหวิน ไม่ใช่ป้าแท้ของข้า!”

“ป้าแท้ๆ ของข้าตายไปตั้งแต่ตอนที่อายุ ท่านย่าปวดใจเป็นอย่างมาก เพื่อที่จะสะสมบุญให้กับท่านป้า ก็เลยนำหมั่นโถวไปแจกจ่ายกับขอทานที่ จากนั้นท่านย่าก็มองเห็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวท่านป้าที่จากไปในกลุ่มของทาน หน้าตายังคล้ายคลึงกันอีกมาก ก็เลยเก็บนางกลับมาแสร้งเป็นลูกสาวแท้ๆ”

“หญิงสาวคนนั้น ก็คือแม่ของเจ้าเหยาชิงหลี! ฉะนั้น เจ้ามันก็แค่ลูกสาวของขอทานชั้นต่ำเท่านั้น!”

เหยาชิงหลีตกตะลึงไป แม่ของนาง…ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของท่านยาย?

“เฮ่อเฮ่อ ไม่น่าแปลกที่ข้ามองเห็นเจ้าไม่เข้าตามาตั้งแต่เด็ก มักจะรู้สึกว่าเจ้าดูชั้นต่ำจนเกินไป! ที่แท้ก็เพราะว่าเหตุนี้ เพราะว่าแม่ของเจ้าไม่ใช่คนในครอบครัวของข้า! ที่แท้ก็เพราะว่าเป็นคนชั้นต่ำ! แล้วยังบอกอะไรว่าแม่ของอิ๋งอิ๋งเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ แม่ของเจ้าแม้แต่หญิงชาวนาก็เทียบไม่ได้! ก็เพียงแค่ขอทาน! ขอทาน เข้าใจหรือไม่?”

เฉียวจื่อหรงมองไปยังใบหน้าตื่นตกใจของเหยาชิงหลี ก็เต็มไปด้วยความสุข

และก็ไม่รู้ว่าเฉียวรั่วเหวินเป็นลูกกำพร้าที่ขอทานสองคนที่ไหนคลอดออกมา เฮ่อเฮ่อ ไม่น่าแปลกที่เจ้าเองก็ให้กำเนิดลูกกำพร้าเช่นกัน มังกรก็ให้กำเนิดมังกร หงส์ให้กำเนิดหงส์จริงๆ แล้วลูกของหนูจะสู้ได้อย่างนั้นหรือ–อ่า! !”

เฉียวจื่อหรงส่งเสียงกรีดร้อง ถูกเหยาชิงหลีตบหน้าเข้าอย่างแรง ใบหน้าก็เอียงไปข้างหนึ่ง

“เหยาชิงหลี เจ้า เจ้าเพียงแค่คนชั้นต่ำที่เกิดจากขอทานถึงกลับกล้าทุบตีข้า!” เฉียวจื่อหรงเงยหน้าขึ้นอย่างแรง

“เพี๊ยะ!” เหยาชิงหลีตบหน้าไปอีกครั้ง

“อ่า–” เฉียวจื่อหรงถูกตบจนล้มลงบนพื้น

“เฉียวจื่อหรง ไม่ว่าแม่ของข้าจะมีชาติกำเนิดอะไร แต่ว่าได้รับการยอมรับจากท่านยายและท่านตาแล้ว ก็หมายความว่าเป็นบุตรสาวของตระกูลเฉียว! เป็นผู้อาวุโสของเจ้า! ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถจะจัดการได้! เฮ่อเฮ่อ ต่อให้เจ้าตอนนี้จะไม่ยอมรับ ขอเพียงแค่นางเป็นแม่ของข้าเหยาชิงหลี ใครกล้าด่าดูถูกออกมาแม้แต่ประโยคเดียว ข้าก็จะเอาคืนกลับไป!” เหยาชิงหลีจ้องมองนางด้วยความเย็นชา

“ใช่แล้ว!” หลิวหลานฉีและสตรีสูงศักดิ์คนอื่นๆ ก็ทนมองต่อไปไม่ได้ เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ไม่ว่าจะอย่างไร ก็เป็นบุตรสาวบุญธรรมของตระกูลตระกูลเฉียว นั่นก็คือป้าของเจ้า เป็นผู้อาวุโส ไม่มีใครเอ่ยถึงผู้อื่นแบบนี้กัน”

“พวกเจ้า…” เฉียวจื่อหรงเริ่มที่จะโกรธเกรี้ยวขึ้นมา “เดิมทีก็ไม่ใช่ที่ข้าเองก็อยากจะเอ่ยออกมา เป็นเพราะว่าเหยาชิงหลี เป็นเพราะว่าพวกเจ้า! หากไม่ใช่เพราะว่าพวกเจ้าบอกว่าแม่ของอิ๋งอิ๋งเป็นหญิงชาวนาชั้นต่ำ ข้าจะเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมาหรือ”

หลิวหลานฉีสำลักออกมา

“เหยาชิงหลี เจ้ารอข้าให้ดี ข้าจะทำเพื่ออิ๋งอิ๋ง…อู้–”

เฉียวจื่อหรงกำลังจะเอ่ยคำพูดรุนแรงออกมา ไม่คิดเลยว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งพุ่งออกมา ปิดปากของนางเอาไว้ “หุบปาก เจ้ากำลังวุ่นวายอะไรกัน!” คนที่มานั้นก็คือแม่ของเฉียวจื่อหรงเว่ยซื่อ

เหยาอิ๋งอิ๋งถูกทำลายไปแล้ว! แล้วยังเหม็นโฉ่อีกด้วย ฝ่าบาทแทบทนรอไม่ได้ที่จะทำให้สิ่งมีชีวิตนี้ตายไป!

เจ้าโง่นี่ ถึงตอนนี้ยังคงจะมาปกป้องเหยาอิ๋งอิ๋งอยู่ที่นี่อีก! นี่ไม่ใช่ว่ากำลังยั่วยุความโกรธเกลียดจากฝ่าบาทและไทเฮาหรอกหรือ?

“ฮูหยินเฉียว” เหยาชิงหลีมองไปยังเว่ยซื่ออย่างเรียบเฉย