แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 376

เหยาชิงหลีรีบตามเขาออกไป เปิดประตูส่งเขาขึ้นรถ ค่อยรู้สึกโล่งอก

“จากนี้ไป ในที่สุดคุณหนูก็ไม่ต้องกังวลอีกแล้ว!” ซย่าเอ๋อร์ยิ้มดีใจ

“ใช่แล้ว” เหยาชิงหลีกุมหน้าอกแล้วเดินกลับไป

“ข้าแค่มักจะรู้สึกว่า ประมุขน้อยเยี่ยแปลกๆ” ซย่าเอ๋อร์กระซิบ “จะพูดอย่างไรดี…เขารักษาได้ก็รักษา ไม่จำเป็นต้องรับประกัน คุณหนูพบหน้ากับเขาไม่กี่ครั้ง เพียงแค่รู้จักกันเท่านั้น ไม่สนิทสนมกัน มันรู้สึกแปลกๆ”

เหยาชิงหลีก็รู้สึกแบบเดียวกัน ส่ายหน้า "รักษาได้ก็ดีแล้ว"

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้าน ตงหรุ่ยกำลังอุ้มเสียวเป่าเดินวนเป็นวงกลม

"โอย..." เสียวเป่าเวียนหัวมากจนล้มตัวลงบนเตียง

เหยาชิงหลีตกใจมากจนรีบวิ่งไปแตะศีรษะ "เสียวเป่าเวียนหัวหรือเปล่า"

หันไปจ้องมองตงหรุ่ยกับชิวอวิ๋น "ดูพวกเจ้าสิ เสียวเป่าไม่ได้ถูกพิษตาย แต่ถูกพวกเจ้าพรากไปครึ่งหนึ่งของชีวิต"

“ข้า...ดีใจไปหน่อย” ตงหรุ่ยตำหนิตัวเอง

“ท่านแม่ อย่าตำหนิน้าตง ช่วงนี้ ทกคนรู้สึกไม่สบายใจเพราะเสียวเป่า ตอนนี้พวกนางมีความสุข เสียวเป่าก็มีความสุข” เสียวเป่าเอ่ยขึ้น

“เอ๊ะ ลูกรู้ได้ยังไง” นางไม่เคยบอกเสียวเป่าว่าเขาถูกวางยาพิษ แค่บอกให้เขาดูแลตัวเองเท่านั้น

“เพราะ... มีแต่คนป่วยเท่านั้นที่กินยา” เสียวเป่าพูดอย่างเศร้าๆ “เสียวเป่าต้องกินยาทุกวัน ต้องเป็นโรคใกล้ตายแน่ เสียวเป่า...ต้องทะนุถนอมวันเวลากับท่านแม่ กลัวว่าวันรุ่งขึ้นจะตายแล้ว”

พูดไปก็ตาแดง

เหยาชิงหลีตกตะลึง รีบอุ้มเขาขึ้นมาวางบนตัก “ใกล้ตายอะไรกัน ทำไมลูกคิดแบบนี้"

นางพูดพลางถอนหายใจเบาๆ สีหน้าตำหนิตนเอง "ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่ ถ้าแม่บอกให้ชัดเจนก่อนหน้านี้ ลูกจะได้ไม่ต้องคอยกังวลตลอดเวลา เสียวเป่ามีอาการป่วยเล็กน้อยจริง แต่ถึงอย่างนั้น ต่อให้ไม่มีประมุขน้อยเยี่ย แม่ก็รักษาได้”

"อืมๆ" เสียวเป่าพยักหน้าอย่างมีความสุข "ท่านแม่ ประมุขน้อยคนนั้น เขาคือเทพเจ้าหรือขอรับ"

เหยาชิงหลีหัวเราะเบาๆ "ถ้าเสียวเป่าคิดว่าเขาเป็นเทพเจ้า เขาก็เป็นเทพเจ้า!"

“ท่านแม่ ในแขนเสื้อมีอะไร” เสียวเป่าดึงแขนเสื้อของเหยาชิงหลี

“อ๋อ อันนี้” เหยาชิงหลีหยิบกล่องเล็กออกมา

ซย่าเอ๋อร์วางเครื่องประดับที่ท่านยายเฉียวมอบให้บนโต๊ะ นางเก็บนาฬิกาข้อมือเรือนนี้ไว้เอง

เสียวเป่าเปิดออก ก็เห็นของที่ดูเหมือนกำไล มันเป็นสีเหลืองเข้มและเก่ามาก ดูแล้วไม่มีราคาอะไร

แต่บนสร้อยข้อมือมีอะไรกลมๆ ดูแล้วพิเศษมาก เขาชอบมันทันที

“กำไลหรือขอรับ” ดวงตาของเสียวเป่าเป็นประกาย

“เสียวเป่าชอบหรือจ๊ะ” เหยาชิงหลีสวมให้เขา มันหลวมไปหน่อย

“ขอรับ"

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้เสียวเป่าสวมละกัน แต่เสียวเป่าต้องสัญญากับแม่จะไม่ทำเสียหรือทำหาย”

“ขอรับ” เสียวเป่าพยักหน้าหนักแน่น “เสียวเป่าสัญญากับท่านแม่จะไม่ทำหาย”

“เอาล่ะ เด็กดี” เหยาชิงหลีลูบหัวเขา “วันมะรืนนี้ แม่จะต้องเดินทางไปหุบเทียนอีประมาณสองเดือน ช่วงนี้ลูกจะต้องเป็นเด็กดี”

“อืม เสียวเป่าจะไม่ออกไปข้างนอก แต่คืนนี้เสียวเป่าจะนอนกับท่านแม่”