แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 385

ผู้เฒ่าหยวนจากไปด้วยความโกรธ

เจ้าของร้านรีบเชิญพวกเหยาชิงหลีนั่งลงทันที หลังจากนั้นให้คนไปเตรียมสุราอาหาร แน่นอนว่ายังมีหมูตงพัวอันโด่งดังของหอเฟิ่งหวงด้วย

ทั้งสามคนกินไปหนึ่งชิ้น ก็รู้สึกอร่อยจนตัวแทบลอยแล้ว

“อร่อย อร่อยมากเลย!” ฉินอิงสยงเกือบจะกลืนลิ้นลงไปด้วยแล้ว “มิน่าล่ะถึงมีคนแย่งกันกินทุกวัน แล้วก็ชายชราคนนั้นเพื่อหมูคำนี้แล้ว ทั้งทำตัวปลิ้นปล้อนทั้งกลิ้งไปมาตามพื้น”

หลังกินข้าว พวกเขาเดินเที่ยวกันสักพักถึงกลับไปที่จวนราชาหย่งซาน

วันถัดไป ยังไม่ถึงเที่ยง เหยาชิงหลีก็ลากฉินอิงสยงกับซั่งกวนเยียนออกไปเดินเที่ยว

“พวกเราจะไปไหนกัน” ฉินอิงสยงเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจ

“ไปหอเฟิ่งหวงเมื่อคืนอย่างไรเล่า!” เหยาชิงหลีทำหน้าตื่นเต้น “พวกเราไปดูกันอีก!”

“ใช่แล้ว ชนะแล้วก็จะได้กินหมูตงพัวทุกวัน!” ฉินอิงสยงทำหน้าโหยหา “น่าเสียดายพวกเรามีเวลาแค่ไม่กี่วัน”

ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงหอเฟิ่งหวง

เมื่อเดินเข้าประตูไป ก็เห็นด้านในมีคนเยอะแยะไปหมด ทั้งยังล้อมรอบตำแหน่งที่พวกเขาประลองฝีมือกันเมื่อวานจนแน่นเอี๊ยด

“นี่คือแม่นางเหยาคนเมื่อวานไม่ใช่หรือ” เสี่ยวเอ้อร์รีบเดินขึ้นมา “เชิญนั่งทางนี้ พวกเราจะยกอาหารของเจ้ามาให้ทันที”

“ไม่รีบ ๆ พวกเราจะไปดูทางนั้น” เหยาชิงหลีเดินเข้าไปในฝูงชนด้วยรอยยิ้ม

เห็นแต่ผู้เฒ่าหยวนนั่งอยู่ในนั้น ทำหน้าตาอิ่มเอมใจ “เจ้าของร้าน รีบไปยกอาหารมาเร็ว! วันนี้คุณตาอย่างข้าจะคว้าหมูตงพัวของร้านเจ้ามาให้ได้!”

“ได้เลย!” เจ้าของร้านไม่รังเกียจที่เขาไม่ให้เงิน เพราะว่าเขามาแล้ว ลูกค้าบริเวณรอบ ๆ ล้วนรู้สึกว่าน่าสนใจ แล้วแห่กันมาชม

และวันนี้การค้าของโรงเตี๊ยมก็ดีกว่าเมื่อวานเสียอีก

ทันใดนั้น ก็มีเสียงตุบตุบสองที เห็นเพียงแท่งเงินสองแท่งร่วงลงบนโต๊ะ

“เอ๋ แม่นางเหยามิใช่หรือ” เจ้าของร้านเงยหน้า พอเห็นเหยาชิงหลีก็ยิ้ม “แม่นางเหยามาเข้าร่วมอีกแล้วหรือ”

“ใช่” เหยาชิงหลีกอดอก

“แม่นางเหยามาเข้าร่วม พวกเรายินดีต้อนรับอยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อวานแม่นางเหยาได้อันดับหนึ่ง หากมีครั้งต่อไปร้านของพวกเราคงจ่ายไม่ไหว!” เจ้าของร้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

“ไม่ต้องให้เงินข้า ข้าปรารถนาจะเข้าร่วม”

“ได้!” เจ้าของร้านสมดังปรารถนา

“คราวนี้มีการแสดงดี ๆ ดูแล้ว” แขกบริเวณรอบ ๆ เริ่มแสดงความสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

“อีหนูคนนี้ทำไมมาอีกแล้ว!” ผู้เฒ่าหยวนเกือบกระโดดขึ้นมาด้วยความโมโห “เจ้าตั้งใจมาทำให้คนแก่อย่างข้าลำบากใจ!”

“ใช่แล้ว!”