แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 387

เหยาชิงหลีจับชีพจรให้ผู้เฒ่าหยวน ลิ่มเลือดในสมองนี้ร้ายแรงจริง ๆ! ต้องรีบรักษาให้เร็วที่สุด!

ขณะครุ่นคิด เหยาชิงหลีก็หยิบเข็มเงินออกมา แล้วปักลงบนหัวของผู้เฒ่าหยวนสองสามเล่ม

“ทำอย่างไรดี เรียกหมอ! เรียกหมอ!” ฉินอิงสยงกังวลจนเดินเป็นวงกลม

“พวกเราก็เป็นหมออย่างไรเล่า!” เหยาชิงหลีถลึงตามองเขาอย่างหมดคำพูด

“โอ้โอ้!” ฉินอิงสยงเพิ่งได้สติ “เช่นนั้นพวกเรารีบย้ายเขาไปยังโรงเตี๊ยมที่ใกล้ที่สุดกันเถอะ ใช่แล้ว พวกเราไปหอเฟิ่งหวง! ชิงหลี ข้าแบกเขา เจ้ากลับไปเอากล่องปฐมพยาบาล!”

“ไม่ เจ้าไปเอากล่องปฐมพยาบาล!” เหยาชิงหลีกล่าว

“ผู้หญิงคนเดียวอย่างเจ้า…”

“หมอไม่มีชายไม่มีหญิง!”

“แต่ร่างไม้กระดานของเจ้าจะแบกเขาได้อย่างไร!”

“พวกเราต้าฉู่ล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ ข้าล้มหมูป่าด้วยลูกธนูสองอัน ล้มเสือด้วยลูกธนูสามอัน! ในพิธีแย่งเขี้ยว ข้ากวาดบุรุษหุ่นล่ำบึกมากมายออกจากสนาม! หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบไปเร็ว!”

“ได้!” ฉินอิงสยงโดนเหยาชิงหลีตวาดใส่จนตัวเกร็ง แล้วจึงจากไปอย่างลนลานทันที

เหยาชิงหลีเหวี่ยงผู้เฒ่าหยวนขึ้นบนหลัง อดตกใจไม่ได้ ผู้เฒ่าคนนี้ตัวหนักจริง ๆ! แต่นางยังแบกได้!

เดินไปตามตรอก แล้วมุ่งหน้าไปยังทิศทางของหอเฟิ่งหวง

ทันใดนั้น หอสูงซึ่งอยู่ไม่ไกลหลังหนึ่ง มีร่างบางร่างหนึ่งเดินออกมาจากเงามืด พอเห็นร่างอันคลุมเครือของเหยาชิงหลีก็ยกริมฝีปากยิ้ม แล้วดึงจี้สีดำถ่านหินที่ห้อยบนคอลงมา

หลังจากเสียง ‘ปังปัง’ สองสามครั้ง จี้นั้นก็ขยายออกตามเสียงแตกร้าวเล็ก ๆ นั่น ทับซ้อนกันเป็นชั้นราวกับดอกบัว ให้กลิ่นอายของความโบราณและเรียบง่าย

นางเอานิ้วเพรียวบางขีดบนดอกบัวสองสามที แล้วเก็บกลับไป เมื่อร่างนั้นหมุนตัว ก็หายไปทันที

เหยาชิงหลีไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แบกผู้เฒ่าหยวน แล้ววิ่งจนเหนื่อยหอบ

แต่เดินได้ไม่กี่ก้าว ก็มีลมกระโชกแรงพัดมาอย่างกะทันหัน ปะปนกับทรายที่ปลิวว่อน พัดจนเหยาชิงหลีต้องหรี่ตา ราวกับมีความกดอากาศชนิดพิเศษแทรกอยู่ ทำให้เหยาชิงหลีหยุดฝีเท้า อัตราการเต้นของหัวใจเต้นอย่างผิดปกติ

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง กลับพบว่าตรอกยังคงเป็นตรอกเดิม ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครปรากฏตัวออกมา

นางไม่มีเวลามากนัก จึงแบกผู้เฒ่าหยวนวิ่งไปทางหอเฟิ่งหวง

เมื่อวิ่งออกมาจากตรอก ก็เลี้ยวเข้าอีกตรอกหนึ่ง เลี้ยวต่อเนื่องกันอีกสองสามโค้ง เหยาชิงหลีก็ประหลาดใจ

ไม่ถูกสิ ตามความทรงจำ นางควรออกมาตรงถนนใหญ่นานแล้ว ทำไมยังอยู่ในตรอกพวกนี้ล่ะ

หลงทาง?

แต่ความรู้สึกด้านทิศทางของนางดีมาตลอด เดินผ่านถนนหนึ่งรอบล้วนจำได้ ทำไมถึงจำผิดล่ะ

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้ นางต้องรีบจัดตำแหน่งผู้ป่วยให้เรียบร้อย เหยาชิงหลีทำจิตใจให้สงบเล็กน้อย แล้วเดินไปข้างหน้าต่อไป