แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 388

ฉินอิงสยงกับเจ้าของร้านออกมาจากหอเฟิ่งหวง แล้วอาศัยเส้นทางในความทรงจำที่จำได้อย่างตะกุกตะกัก

สุดท้ายก็เดินมาถึงตรอกเส้นหนึ่ง “ที่นี่แหละ ข้างหน้ามีต้นหลิวอยู่ไกล ผู้เฒ่าหยวนล้มตรงนั้น”

ขณะพูดก็มองไปรอบ ๆ ด้วยความลำบากใจ แต่มีร่างของเหยาชิงหลีกับผู้เฒ่าหยวนตรงไหนกัน

“มีความเป็นไปได้สูงว่าจะไปโรงหมอหรือโรงเตี๊ยมแถวนี้ ไปเถอะ ข้าพาเจ้าไปตามหา” เจ้าของร้านกล่าว

“ขอบคุณ เจ้าของร้านดีจริง ๆ”

ทั้งสองรีบไปสอบถามทุกหนทุกแห่ง แต่หาในละแวกนี้หมดแล้ว ก็ยังหาคนไม่พบ

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลงแล้ว

“คุณชายฉิน ข้าต้องกลับไปทำงานแล้ว” เจ้าของร้านกล่าวด้วยใบหน้าลำบากใจ “พวกเจ้าอยู่ที่ไหน กลับไปดูไหม บางทีหลังจากนางส่งผู้เฒ่าหยวนกลับบ้านนางก็คงกลับไปก่อนแล้ว”

“ได้!”

ฉินอิงสยงกลับไปยังจวนราชาหย่งซานทันที

เดินถึงที่พักของเหยาชิงหลี ซั่งกวนเยียนที่พักเรือนเดียวกับนางเห็นฉินอิงสยงกลับมาก็ขมวดคิ้ว

“พวกเจ้าทำไมเพิ่งกลับมา พรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางกันแล้วนะ เอ๋ ชิงหลีล่ะ”

“นางไม่ได้กลับมาหรือ” ฉินอิงสยงตกตะลึง

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า”

ฉินอิงสยงจึงต้องเล่าเรื่องที่ผู้เฒ่าหยวนโรคกำเริบ สุดท้ายก็ส่ายหน้าด้วยความจนปัญญา “บางทีอาจเกิดเรื่องกับผู้เฒ่าหยวนจริง ๆ”

ซั่งกวนเยียนเบิกตากว้าง “ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องของผู้เฒ่า แต่ชิงหลีหายไปแล้ว!”

ฉินอิงสยงตกใจ “หายไป? ทำไมชิงหลีถึงหายไปล่ะ”

“ข้าต่างหากที่อยากถามเจ้า!” ซั่งกวนเยียนถลึงตามองเขาอย่างดุร้าย “คนหายไป ทำไมไม่รีบกลับมาบอกพวกเรา”

“ไม่ใช่เด็กน้อยกันแล้ว ตอนนั้นนางแบกผู้ป่วยไว้ พวกเราเป็นหมอ ต้องให้ความสำคัญกับผู้ป่วยก่อน ข้าคิดว่านางตรวจโรคให้ผู้เฒ่าหยวนในโรงเตี๊ยมไหนสักแห่ง”

“จริง ๆ เลย!” ซั่งกวนเยียนผลักเขาอย่างแรง จากนั้นก็หันหลังพลันสาวเท้าเดินออกไป

“ไปไหนหรือ”

“จะไปไหนเล่า ก็ไปหาคนช่วยน่ะสิ!”

ซั่งกวนเยียนพูดแล้ววิ่งออกไปราวกับลม ฉินอิงสยงตามไปทันที