แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 390

ผู้อาวุโสจูโมโหจนหายใจแรงตลอด รู้สึกว่ามู่เหลียนโยวบังอาจเกินไปจริง ๆ! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าปฏิบัติต่อท่านหญิงน้อยแห่งหุบเขาเทียนอีของพวกเขาเช่นนี้

แต่เมื่อครู่เยี่ยฟ่านเซิงเอ่ยถามลั่วซินเม่ยว่าตอนกลางวันนางอยู่ไหน คำพูดนี้เป็นการสาดน้ำสกปรกใส่ลั่วซินเม่ยอย่างไม่ต้องสงสัย

ลั่วซินเม่ยยังให้ค้นตัวด้วยความโกรธ ผู้อาวุโสจูพูดลำบาก จึงมองลูกศิษย์หญิงแห่งหุบเข้าเทียนอีสองคนที่อยู่ข้าง ๆ แวบหนึ่ง “เข้าไปดูหน่อย อย่าปล่อยให้คุณหนูถูกรังแก”

“เจ้าค่ะ” ลูกศิษย์หญิงสองคนยกมือคำนับแล้วเข้าไปในเรือนข้างทันที

ผ่านไปหนึ่งเค่อ ลั่วซินเม่ยก็เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าที่เรียบร้อย ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มมีความเย็นเยือกแฝงอยู่

“ซื่อจื่อ บนตัวของแม่นางลั่วไม่มีสิ่งของน่าสงสัย” องครักษ์หญิงกล่าว

“มู่เหลียนโยว ท่านคุกเข่าขอโทษข้าเดี๋ยวนี้!” ลั่วซินเม่ยตวาดด้วยความเย็นชา

“เมื่อครู่ข้าไม่ได้รับปากเจ้าว่าจะขอโทษ ข้าอยากค้นตัวเจ้า ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าตอบตกลง! อีกอย่าง ให้ข้าคุกเข่า เจ้ารับได้หรือ” มู่เหลียนโยวหัวเราะเยาะ พลันหันหลังเดินออกไปข้างนอก

“มู่เหลียนโยว” ลั่วซินเม่ยโมโหจริง ๆ แล้ว ชี้หลังของมู่เหลียนโยวพลางกรีดร้อง “จับเขาไว้ ถ้าวันนี้เขาไม่คุกเข่าต่อหน้าข้า พวกเราหุบเขาเทียนอีจะไม่ยอมเลิกรากับจวนจิ่งอ๋องของท่านจนวันตาย!!”

เมื่อคำพูดนี้ถูกเอ่ยออกมา ผู้อาวุโสจูและคนอื่น ๆ ของหุบเขาเทียนอีต่างก็ตกใจ ไม่ยอมเลิกรากับจวนจิ่งอ๋องจนวันตายอย่างนั้นหรือ

พวกเขาหุบเขาเทียนอีไม่มีความปรารถนาเช่นนี้ และไม่อยากกลายเป็นศัตรูกับมู่เหลียนโยวด้วย!

แต่ลั่วซินเม่ยถูกเหยียดหยาม ซึ่งทำให้พวกเขาหุบเขาเทียนอีเสียหน้าจริง ๆ ถ้าหากไม่กู้หน้ากลับคืนมา พวกเขาหุบเขาเทียนอีจะยืนอยู่ท่ามกลางสี่แคว้นได้อย่างไร!

“จิ่งอ๋องซื่อจื่อช้าก่อน!” ผู้อาวุโสจูหน้าบึ้งตึง “บัดนี้พิสูจน์แล้วว่าซินเม่ยไม่มีความน่าสงสัย ซื่อจื่อการกระทำเมื่อครู่มันมากเกินไปหรือไม่!”

“ผู้อาวุโสจู เรื่องนี้ข้าจะอธิบายกับท่านประมุขเอง” พูดจบ มู่เหลียนโยวก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป

ผู้อาวุโสจูรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า จึงโกรธจนหน้าเขียว แล้วตวาดเสียงดังทันที “จิ่งอ๋องซื่อจื่อ!”

ลูกศิษย์หุบเขาเทียนอีสองสามคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างดุร้าย

ไม่รอพวกเราตัดสินใจ ก็ได้ยินเสียง ‘ชิ้ง’ อันแหลมคมดังขึ้น เสียงพร้อมเพรียงกันราวกับคมดาบ แทงทะลุเข้ามาในแก้วหู

เห็นองครักษ์หลายสิบนายทางด้านหลังมู่เหลียนโยวล้วนชักดาบออกจากปลอก เมื่อคมดาบวิบวับนั้น สะท้อนเข้ากับแสงอาทิตย์ ก็ส่งกลิ่นคาวเลือด พลังแห่งการสังหารอันหนาวเย็นนั้น โหดร้ายและเย็นชาราวกับดื่มเลือดคนนับหมื่นจนหมด และฟันคนเป็นชิ้น ๆ ได้เพียงชั่วพริบตา ทำให้คนอดตัวสั่นไม่ได้

ลูกศิษย์หุบเขาเทียนอีเหล่านั้นตกใจจนหน้าซีดเผือด พลันถอยหลังหนึ่งก้าว

ผู้อาวุโสจูก็ตกใจจนกัดฟัน

ยังไม่ต้องถกเรื่องอิทธิพลเบื้องหลังทั้งสองฝ่าย แค่คนข้างกายมู่เหลียนโยว สู้กับทหารองครักษ์ทั้งจวนราชาหย่งซาน ล้วนต้องตายภายใต้ดาบของพวกเขา!

“ผู้อาวุโสจู” เยี่ยนฟ่านเซิงก้าวขึ้นไปข้างหน้า “จิ่งอ๋องซื่อจื่อกับท่านประมุขมีมิตรภาพต่อกันมาช้านาน เขาบอกว่าจะอธิบายกับท่านประมุขถึงอย่างไรเขาก็ย่อมอธิบายกับท่านประมุข วันนี้ซินเม่ยน้อยอกน้อยใจแล้ว แต่จิ่งอ๋องซื่อจื่อก็ใจร้อนมากเช่นกัน พรุ่งนี้ต้องกลับหุบเขาแล้ว ถึงเวลานั้นค่อยให้ท่านประมุขให้ความเป็นธรรมแก่ท่าน”