แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 410

เหยาชิงหลีกลับไปยังห้องที่นางพักเมื่อคืน และเก็บข้าวของเพื่อย้ายไปพักกับซั่งกวนเยียนที่เรือนมั่วอวี้เซวียน

ทว่าเก้าอี้ที่นั่งยังไม่ร้อน สาวรับใช้จากหุบเขาเทียนอีจึงเดินเข้ามาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “แม่นางเหยา ท่านประมุขบอกว่ามีเรื่องสำคัญ ขอให้ทุกคนรวมตัวกันที่ห้องโถงโดยด่วนเจ้าค่ะ”

ใบหน้าของเหยาชิงหลีมืดลง “หากข้าไม่ไปจะเป็นอะไรหรือไม่”

“ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ท่านประมุขย้ำว่าต้องไปกันทุกคน”

“ตาเฒ่านั่น ทำไมถึงชอบทำตัวน่ารำคาญอยู่เรื่อย!” เหยาชิงหลีพึมพำด้วยความโกรธ

เมื่อสาวรับใช้ได้ยินสิ่งที่นางพูด ใบหน้าก็ซีดเผือดลงด้วยความหวาดกลัวที่อีกฝ่ายกล้าเอ่ยคำด่าท่านประมุขอย่างเปิดเผยเช่นนั้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าจากด้านหลังดังขึ้นมา สาวรับใช้หันไปมองและสะดุ้งอย่างตกใจ “จิ่งอ๋องซื่อจื่อ”

เหยาชิงหลีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาพับต่อไป

“เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ” มู่เหลียนโยวทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียง

“ตาบอดหรือ ข้ากำลังเก็บของย้ายไปพักที่เรือนมั่วอวี้เซวียน” นางเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นเขา

เดิมทีนางคิดว่ามู่เหลียนโยวจะเอ่ยปากห้าม ทว่าเขากลับหยิบกล่องอาหารออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะแทน “กินอะไรสักหน่อยสิ”

เหยาชิงหลีสะดุ้ง กลิ่นหอมอาหารด้านในลอยออกมา นางจึงตระหนักได้ว่าตอนนี้กำลังหิวอยู่

ขนาดนางเองยังไม่รู้ตัว แต่เขากลับรู้เสียอย่างนั้น

เหยาชิงหลีรู้สึกถึงความอบอุ่นในใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ในวินาทีถัดมา นางกลับมองอีกฝ่ายอย่างสับสน “เจ้าไม่ได้ยินที่ผู้อาวุโสจูพูดในตอนเที่ยงหรืออย่างไร เจ้าต้องถือศีลอดกับซั่งกวนเยียนและคนอื่นๆ เพื่อจะได้เข้าไปในดินแดนสนธยา ห้ามกินเนื้อสัตว์!”

“ถือศีลอดอะไรกัน” มู่เหลียนโยวตะคอกเบา ๆ “ก็แค่ข้ออ้างน่ะ ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น”

เหยาชิงหลีไม่ต้องการการเอาอกเอาใจจากเขา แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง กลับต้องเจอกับสายตาแผดเผาอันร้อนแรง

คำปฏิเสธของเหยาชิงหลีติดอยู่ในลำคอ หากนางปฏิเสธออกไป ด้วยอุปนิสัยของเขาแล้วคงจะตามตื๊อนางต่อไป หรือไม่อาจผลักไปจูบที่มุมห้อง...

นางจะกำจัดคนไร้เหตุผลเช่นนี้ได้อย่างไร

เหยาชิงหลีไม่มีทางเลือกนอกจากรับกล่องอาหารมาอย่างเงียบๆ

บางทีอาจเพื่อประหยัดเวลา อาหารข้างในจึงดูเรียบง่ายมาก มันคือบะหมี่เนื้อวัวปรุงสำเร็จ

เหยาชิงหลีกินอาหารด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะพากันมุ่งตรงไปยังห้องโถง

เวลานี้ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เจิ้งมั่วอี๋ รัชทายาทเยี่ยนและคนอื่นๆ ต่างมาถึงแล้วทั้งสิ้น

ใบหน้าหล่อเหลาของเจิ้งมั่วอี๋มืดลงเมื่อเห็นว่าเหยาชิงหลีมากับมู่เหลียนโหยว

เหยาชิงหลีเดินเข้าไปหาซั่งกวนเยียนและฉินอิงสยง เมื่อพวกเขาเห็นนางจึงพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ในที่สุดก็ได้พบเจ้าเสียที”