แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 422

"เม่ยเอ๋อร์!" ในเวลานี้ เสียงร้อนใจดังขึ้น ฮูหยินหม่านเร่งฝีเท้าเดินเข้ามา

เมื่อเห็นเหยาชิงหลีกับราชาหย่งซานยืนอยู่ด้วยกัน ฮูหยินหม่านก็รู้สึกหวาดกลัว เมื่อเห็นว่าสีหน้าของทั้งสองคนไม่ได้ผิดปกติ นางก็โล่งอก

“เม่ยเอ๋อร์ ลูกมาทำอะไรที่นี่” ฮูหยินหม่านหน้าซีดเมื่อเห็นข้าวของเละเทะเต็มพื้น นางก็คว้ามือของลั่วซินเม่ย

"ข้า...ข้า..." ลั่วซินเม่ยกัดริมฝีปากแรงๆ

“ฮูหยินมาพอดี” ลุงจ้าวถอนหายใจเบาๆ แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

“เม่ยเอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงมุทะลุอย่างนี้!” ฮูหยินหม่านถลึงตามองนาง หันหน้าไปมองเหยาชิงหลี สีหน้าขอโทษ “แม่นางเหยา ข้าขอโทษจริงๆ เม่ยเอ๋อร์นิสัยค่อนข้างใจร้อน ถึงได้สร้างเรื่องอย่างนี้ ท่านพ่อ เม่ยเอ๋อร์ไม่ได้ตั้งใจ! ขอท่านอย่าตำหนินาง!”

“แม่ของเจ้าพูดถูก!” ราชาหย่งซานขมวดคิ้วขาวโพลนเล็กน้อย เหลือบมองลั่วซินเม่ย “แม้แต่เนื้อตงพอของข้าก็เละเทะหมด!”

ลั่วซินเม่ยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ท่านตาตำหนิตัวเองเพื่อนางแพศยา!

นางกลั้นน้ำตาที่รื้นดวงตา "ข้าไม่ได้ตั้งใจ ..."

“เอาเถอะๆ มันเป็นความเข้าใจผิด” ฮูหยินหม่านยิ้ม “แม่นางเหยาใช้ผักทำรสสัมผัสและรสชาติของเนื้อสัตว์ได้จริงๆ ไม่ทราบจะสอนสูตรลับให้ข้าบ้างได้ไหม ต่อไปท่านพ่อจะได้กิน 'หมูตงพอ' จานโปรด”

“ข้าได้สอนสูตรลับให้ลุงจ้าวแล้ว ถ้าฮูหยินสนใจ ลองถามลุงจ้าวก็ได้! ยังมีชายชราคนนี้ร้องอยากเป็นอยากตายทั้งวี่ทั้งวัน พวกท่านเป็นลูกหลาน ช่วยดูแลเขาให้ดีด้วย!" เหยาชิงหลีรู้สึกว่าแม่ลูกคู่นี้น่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด

นางเดินไปได้สองก้าวแล้วชะงักเท้า หันหน้าไปมองราชาหย่งซานแล้วพูดว่า "ท่านประมุข อย่าลืมเรื่องที่ข้าเพิ่งพูดที่แปลงสมุนไพร!"

นางพูดจบก็เดินออกไป

สารเลว สารเลว! นางมีสิทธิอะไรตำหนิสั่งสอนพวกนาง นั่นคือท่านตาของนาง ให้นางแพศยากำชับตั้งแต่เมื่อไร ลั่วซินเม่ยจ้องมองตามหลังเหยาชิงหลีตาเขม็ง ดวงตาแทบถลนออกมา

ฮูหยินหม่านมองดูเหยาชิงหลีจากไป ค่อยถอนหายใจ

“ท่านพ่อ แม่นางเหยาเพิ่งพูดว่าท่านร้องโวยวายอยากตาย เรื่องจริงหรือเจ้าคะ” ฮูหยินหม่านมองราชาหย่งซานไม่เข้าใจ

ราชาหย่งซานหน้าแดงตวาด "อะ อะไรนะ มีเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน!"