แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 423

“จริงสิ เจ้าไปหาเสี่ยวหม่าน ให้นางเกลี้ยกล่อมเม่ยเอ๋อร์ อย่าเอาแต่ทะเลาะกับนังหนู” ราชาหย่งซานขมวดคิ้ว

“ขอรับ” ลุงจ้าวรับคำ ออกจากภูเขาโฮ่วหนานไป

มาถึงเรือนของฮูหยินหม่านกับลั่วซินเม่ย

สามีของฮูหยินหม่านเข้ามาอยู่บ้านภรรยา หลังจากแต่งงาน ฮูหยินหม่านกับสามีมีลูกสาวเพียงคนเดียว ก็คือลั่วซินเม่ย ตอนที่ลั่วซินเม่ยอายุสามขวบ สามีของฮูหยินหม่านก็เสียชีวิต

แม่ลูกสนิทกันมากจึงอยู่ในเรือนเดียวกัน

เมื่อลุงจ้าวเข้ามาในห้อง ไม่เห็นลั่วซินเม่ย เห็นแต่ฮูหยินหม่านออกมาต้อนรับ "ฮูหยิน"

“เอ๊ะ ทำไมลุงจ้าวมาถึงที่นี่ นั่งก่อนสิ”

“ไม่ต้องหรอก เหอะๆ เอ๊ะ ท่านหญิงน้อยล่ะ”

“อยู่ในห้อง! ลุงจ้าวมาเพราะ…”

“พรุ่งนี้ท่านประมุขจะพาทุกคนไปเยี่ยมชมหุบเขาเทียนอี ถึงตอนนั้นท่านหญิงน้อยจะพบกับแม่นางเหยาอีก เกรงว่าพวกนางจะมีเรื่องกันอีก ท่านประมุขจึงขอให้ฮูหยินเกลี้ยกล่อมฮูหยินน้อยอย่ามีเรื่องกับแม่นางเหยาขอรับ”

ใบหน้าสง่างามของฮูหยินหม่านแตกเพล้ง เพียงยิ้มบาง "เรื่องวันนี้ นางหุนหันพลันแล่นไปแล้ว"

“ยังมีอีกนิดหนึ่ง… เป็นคำพูดจากก้นบึ้งหัวใจของบ่าว อยากจะเรียนฮูหยิน” สีหน้าลุงจ้าวจนใจ

“ลุงจ้าว เชิญพูดเถอะ!”

"เฮ่อ!" ลุงจ้าวถอนหายใจเบาๆ พูดอย่างจริงจัง "ฮูหยินก็ทราบ หลายปีมานี้ท่านประมุขรู้สึกแปลกขึ้น แม้แต่ใช้เวลาในเมืองเทียนอีก็ยาวนานขึ้น"

ราชาหย่งซานมักจะอยู่ในเมืองเทียนอีแปดวันสิบวันต่อเดือนเพื่อเป็นขอทานหรือทนทุกข์ทรมาน พวกเขากับผู้อาวุโสหลายคนเข้าใจ แต่โน้มน้าวจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว ได้แต่ช่วยเขาปิดบัง

“ฮูหยินก็ทราบ ท่านประมุขทำอย่างนี้เพราะจิตใจไม่สงบ คนแก่ไม้ใกล้ฝั่งยิ่งคิดถึงอดีต หลายปีมานี้ แม่นางเหยาเป็นเพียงคนเดียวที่โน้มน้าวใจท่านได้ ฮูหยินกับท่านหญิงน้อยเห็นแก่ท่านประมุข ขอร้องอย่าทำให้นางลำบากใจเลยขอรับ”

“เฮ่อ ลุงจ้าว ที่เรื่องนี้…” ฮูหยินหม่านสีหน้าจนปัญญา “เราไม่ได้แกล้งนาง อีกอย่าง ท่านก็รู้นิสัยข้า ข้าเป็นคนที่จงใจแกล้งคนอื่นอย่างนั้นหรือ”

“ขอรับๆ ฮูหยินวางตัวดีเสมอ บ่าวพูดผิดไปแล้ว”

“เม่ยเอ๋อร์อาจจะเอาแต่ใจไปหน่อย แต่สันดานไม่เลวร้าย เดี๋ยวข้าจะสอนนางเอง”