ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 102

“ระหว่างเรา มิต้องเอ่ยคำขอบคุณ” เยี่ยนสวินเลิกคิ้วพลางวางชามลงด้านข้าง แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวออกห่าง

เมื่อมู่เหยาตระหนักถึงระยะห่างที่ใกล้ชิดนี้ นางจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แต่แล้วก็ต้องชะงักงันเมื่อเห็นแววตากังวลและหวาดหวั่นของชายหนุ่ม

เขา...กำลังหวาดหวั่นสิ่งใดกัน?

หวาดหวั่นที่มาช่วยนางไม่ทันการณ์อย่างนั้นหรือ? “ข้านึกว่ามีชิงอิ่งและชิงอู้อยู่ จะไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้อีก เป็นความผิดของข้าเอง”

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการตำหนิตัวเองของเยี่ยนสวินทำให้หัวใจของมู่เหยาเต้นระรัวอย่างรุนแรง นางกุมผ้าห่มไว้แน่นด้วยความรู้สึกกระสับกระส่าย

“หาใช่เช่นนั้นไม่ เป็นข้าเองที่คิดว่าจะไม่เกิดเรื่องอันใดขึ้น วันนี้จึงไม่ได้พานางทั้งสองมาด้วย”

มู่เหยาคาดไม่ถึงเลยว่า ภายใต้ฝ่าพระบาท ในเมืองหลวงแห่งนี้ จะมีคนกล้าลงมือลอบสังหารกันกลางถนนเช่นนี้!

คิดดูแล้ว หัวขโมยในตอนนั้นก็คงเป็นคนที่พวกเขาจัดฉากขึ้นมา เพื่อล่อให้หนิงจู๋ออกไป จากนั้นนางก็จะเหลือตัวคนเดียว ง่ายต่อการลงมือฉุดคร่าไปใช่หรือไม่?

ส่วนเรื่องแผนที่ที่คนผู้นั้นเอ่ยถึงเล่า?

แผนที่อันใดกัน?

แววตาของมู่เหยาเต็มไปด้วยความสงสัย

“คืนนี้เจ้าพักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้ข้าจะให้ท่านแม่หาเหตุผลเพื่อส่งเจ้ากลับจวนโหว”

เยี่ยนสวินกล่าวพลางลุกขึ้นไปจุดกำยานไผ่จนมีควันหอมกรุ่น แล้วจึงกลับมานั่งข้างเตียง

เขายกมือขึ้นลูบศีรษะของนางอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะหันหลังจากไป

การกระทำที่แสนสนิทสนมนี้ทำให้มู่เหยาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะดึงสติกลับมาได้ สายตาของนางเหม่อมองไปยังกระถางกำยานที่กำลังมีควันสีเขียวจาง ๆ ลอยอ้อยอิ่งอยู่ข้างกาย และแล้วนางก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ในขณะเดียวกัน ณ คุกใต้ดินของจวนฉู่อ๋อง

ฉางชิงล้างแผ่นป้ายไม้เปื้อนเลือดในน้ำจนสะอาด ก่อนจะยื่นให้กับบุรุษที่เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า?”

เยี่ยนสวินมองดูอักษรที่สลักอยู่ด้านหลังแผ่นป้ายไม้ ดวงตาเรียวยาวหรี่ลงเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงประกายอันตราย

“ท่านอ๋อง คนผู้นี้อาจจะไม่ใช่คนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้ขอรับ”

ความหมายในคำพูดของฉางชิง เยี่ยนสวินย่อมเข้าใจดี

เขาหัวเราะเยาะ พลางโยนแผ่นป้ายไม้ในมือทิ้งไปข้างกายศพของชายถือดาบยาวอย่างไม่ใส่ใจ “จะเป็นคนของที่นั่นหรือไม่ใช่ก็ตาม ในเมื่อพวกเขากล้าทิ้งสิ่งนี้ไว้ ข้าก็ไม่เกี่ยงที่จะลองตรวจสอบดู มีอะไรก็ขุดคุ้ยออกมาให้หมด”

การลอบสังหารเช่นนี้ ย่อมไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้

หากมี ก็แสดงว่าเป็นการจงใจทิ้งไว้

เยี่ยนสวินเคยผ่านสมรภูมิรบมาหลายปี ย่อมเข้าใจในเล่ห์เหลี่ยมเหล่านี้เป็นอย่างดี

“ในเมืองหลวงมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่หลายสิบแห่ง ท่านอ๋องจะให้ตรวจสอบทีละแห่งเลยหรือขอรับ?”

ฉางชิงรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหล่านั้นไม่ใช่สถานที่ที่สืบสวนได้ง่าย ภายในนั้นมีผู้คนหลากหลายปะปนกัน บางทีอาจมีเรื่องราวลับลมคมในซ่อนอยู่

หากพัวพันไปถึงขุนนางในราชสำนักเข้า ก็จะยิ่งกลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิงเข้าไปใหญ่!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน