ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 105

“คนที่อยู่ที่นี่ ล้วนผ่านการอบรมมาอย่างดี รับรองว่าต้องเป็นที่พอใจของพวกท่านเจ้าค่ะ”

แม่ชีหวังเอ่ยพลางยิ้มแย้ม ก่อนจะโบกมือให้คนที่อยู่ด้านหลัง เหล่าแม่ชีจึงรีบพาเด็ก ๆ จากไป

ส่วนแม่ชีหวังยังคงอยู่เพื่อรินน้ำชาให้คนทั้งสอง

ขณะเดียวกันก็ชำเลืองมองเยี่ยนสวินที่นั่งนิ่งไม่พูดจาอยู่เป็นระยะ

เมื่อชิงอิ่งเห็นท่าทีไม่น่าไว้ใจของนาง ก็หรี่ตาลงพร้อมเอ่ยเสียงเย็นเพื่อเตือนสติ “แม่ชีกำลังมองอันใดอยู่รึ?”

แม่ชีหวังสะดุ้งสุดตัว พอเงยหน้าขึ้นตามเสียงก็สบเข้ากับแววตาคู่หนึ่งที่เย็นเยือกราวกับหิมะในฤดูหนาว

นางตกใจจนเกือบจะถือกาน้ำชาไว้ไม่อยู่!

“ฮ่า...ฮ่า ข้าแค่รู้สึกคุ้นหน้าพวกท่านทั้งสองมาก เหมือนเคยพบที่ใดมาก่อน”

มู่เหยาหลุบตาลงยิ้มบาง ๆ นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามขอบถ้วยชา “แม่ชีมิต้องมองสามีข้าหรอก เรื่องทั้งหมดในบ้านล้วนเป็นข้าที่จัดการ จะซื้อคนหรือใช้คน ก็ล้วนแต่ข้าเป็นคนตัดสินใจทั้งสิ้น”

แม่ชีหวังหัวเราะแห้ง ๆ พลางรีบเอนตัวไปทางมู่เหยาเล็กน้อย

ทว่าในใจกลับรู้สึกดูแคลนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้นอยู่บ้าง ท่าทางดูเย็นชา นึกว่าจะเป็นคนที่ร้ายกาจสักเท่าใด

ที่ไหนได้ กลับเป็นพวกกลัวเมียนี่เอง!

“มาแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงของแม่ชีดังขึ้นจากด้านนอกอีกครั้ง แม่ชีหวังรีบวางถ้วยชาแล้วเดินออกไป

“ยืนให้ดี ๆ วันนี้ถ้าใครได้รับความเมตตาจากผู้สูงศักดิ์ ก็จะได้ไปเสวยสุขแล้ว! พวกเจ้าต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ดี!”

แม่ชีหวังพูดพลางแอ่นอกเดินตรวจดูเด็กผอมโซเหล่านี้ไปรอบหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าทุกคนแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว จึงหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มประจบประแจง “ฮูหยิน มีคนที่ถูกใจบ้างหรือไม่เจ้าคะ?”

มู่เหยาขมวดคิ้วแสร้งทำเป็นครุ่นคิด

ราวกับกำลังพิจารณาเลือกสรรอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“หลานฮูหยิน มีคนที่พอใจหรือไม่เจ้าคะ?”

ในขณะที่แม่ชีหวังกำลังคิดว่าครั้งนี้ตนเองจะต้องทำให้นางพอใจได้อย่างแน่นอน

มู่เหยากลับปรายตามองนางเพียงแวบเดียว ทว่าสายตาเพียงแวบเดียวนั้นกลับทำให้แม่ชีหวังเหงื่อไหลซึมไปทั้งแผ่นหลัง

“แม่ชีหวัง ท่านคิดว่าข้าเป็นคนโง่มีเงินเหลือใช้ หลอกลวงได้ง่ายมากหรืออย่างไร?”

เยี่ยนสวินเห็นดังนั้นก็ตบโต๊ะเสียงดังปัง

เสียงที่ดังสนั่นทำให้แม่ชีหวังตัวสั่นเทิ้ม

“ว่าอย่างไร! พวกเจ้าคิดจะหลอกลวงภรรยาข้างั้นรึ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน