ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 107

ทว่าเมื่อเทียบกับเด็กก่อนหน้าแล้ว คนเหล่านี้ดูแข็งแรงกว่ามากนัก!

“ฮูหยิน ท่านเห็นเป็นอย่างไรเจ้าคะ?”

มู่เหยาเหลือบมองแม่ชีหวัง แววตาที่ฉายแววรำคาญใจยังไม่จางหายไปเสียทั้งหมด

แม่ชีหวังได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ แล้วหุบปาก แต่ในใจกลับก่นด่าสาปแช่ง

“ท่านพี่ลองเลือกดูเถิดเจ้าค่ะ หากถูกใจ พวกเราจะซื้อทั้งหมดไว้ก็ย่อมได้”

มู่เหยายกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบังปากพลางกระแอมเบา ๆ ถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรี ไม่ควรออกหน้าเลือกคนโดยตรง

“ย่อมต้องฟังฮูหยินอยู่แล้ว” มุมปากของเยี่ยนสวินยกขึ้นเล็กน้อย แสดงท่าทีของบุรุษผู้ยอมลงให้ภรรยาทุกอย่าง

อาจเพราะอยากจะสร้างบารมี ตอนที่ลุกขึ้นยืนจึงตั้งใจกระแอมเสียงเบา เพื่อให้คนรู้สึกว่าเขาทรงอำนาจอยู่บ้าง

เยี่ยนสวินก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ มองผิวเผินเหมือนกำลังพิจารณารูปร่างของหนุ่มน้อยเหล่านี้ แต่แท้จริงแล้วสายตากลับสำรวจอยู่ที่ช่วงเอวของพวกเขา

หลังจากพบป้ายไม้ที่ต้องการ สีหน้าของเขาก็พลันเย็นชาลงในทันใด

เยี่ยนสวินซ่อนแววตาเย็นยะเยือกนั้นไว้แล้วมองไปยังแม่ชีหวัง แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจพลางเอ่ยถาม “ป้ายไม้นี่คืออะไรหรือ?”

เมื่อเห็นผู้สูงศักดิ์สงสัย แม่ชีหวังก็รีบเอ่ยอธิบาย “ป้ายไม้นี้เป็นวิธีจดจำคนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของพวกเราเจ้าค่ะ บนนั้นจะสลักชื่อของเด็กเอาไว้ ป้ายไม้ของแต่ละที่จะแตกต่างกัน ของพวกเรานั้น ด้านหลังจะสลักรูปเงินหยวนเป่าเอาไว้หนึ่งก้อนเจ้าค่ะ”

พอได้ยินว่าสลักรูปเงินหยวนเป่า มุมปากของมู่เหยาก็กระตุกวูบหนึ่ง

ช่าง…หน้าเงินเสียจริง!

แม้แต่สัญลักษณ์ยังใช้เป็นรูปเงินหยวนเป่า!

เยี่ยนสวินลอบส่งสายตาไปทางฉางชิง เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า แววตาอันเย็นชาของเขาก็เผยออกมา

“เช่นนั้นก็หมายความว่า คนที่พกป้ายไม้สลักลายหยวนเป่า ก็คือคนของพวกเจ้างั้นหรือ?”

แม้แม่ชีหวังจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดชายตรงหน้าถึงถามเช่นนี้ แต่เมื่อคิดว่าไม่อาจล่วงเกินเทพเจ้าแห่งโชคลาภได้ จึงพยักหน้ารับว่าเป็นเช่นนั้น

ทันทีที่สิ้นเสียงของนาง ที่ปลายเท้าก็มีป้ายไม้เปื้อนเลือดชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้น

และบริเวณที่เปื้อนเลือดหนาที่สุด ก็คือรอยสลักรูปเงินหยวนเป่าอย่างชัดเจน!

“แม่ชีหวังคงจะคุ้นเคยกับป้ายไม้ที่อยู่ปลายเท้าของท่านดีกระมัง” น้ำเสียงของมู่เหยาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง แววตาของนางก็เย็นชายะเยือกจนน่ากลัว

เหล่าแม่ชีคนอื่น ๆ เกิดความรู้สึกไม่ดี ตั้งท่าจะหันหลังวิ่งหนี

ทันใดนั้น เหล่าเจ้าหน้าที่ก็พุ่งเข้ามาจากนอกลานบ้าน ในมือแต่ละคนถือดาบยาวจี้ไปยังพวกนาง

ทำเอาเหล่าแม่ชีตกใจจนกรีดร้องเสียงหลง ถอยกลับเข้าไปในเรือนอย่างลนลาน

เมื่อมู่เหยาเห็นภาพนี้ก็ค่อนข้างประหลาดใจ นางเหลือบมองไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นเยี่ยนสวินส่งสายตาให้นางวางใจ ในใจของนางก็สงบลงในทันที

ฉางซุ่ย ใต้เท้าของเจ้าเล่า?” เยี่ยนสวินตะโกนถามไปยังเบื้องหลังเหล่าเจ้าหน้าที่

ชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดข้าราชการ สวมหมวกขุนนาง เดินฝ่ากลุ่มคนออกมายังเบื้องหน้าของคนทั้งสอง เขาประสานมือคารวะผู้ที่นั่งอยู่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน