ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 109

“หึ”

เยี่ยนสวินหัวเราะออกมา เขากวาดตามองแม่ชีหวังที่กำลังเชิดคางขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจ

หากใครไม่รู้เรื่องรู้ราว คงคิดว่าพวกเขาเป็นฝ่ายรังแกคน!

“ท่านคิดว่าข้าปรักปรำท่านงั้นหรือ?”

มู่เหยาเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหันกลับไปนั่งลงด้วยท่วงท่าที่สง่างามอย่างเป็นธรรมชาติ

แม่ชีหวังตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เมื่อคิดได้ว่านางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่คงไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเท่าไรนัก

ส่วนเรื่องแจกันเมื่อครู่นี้ ก็คงเป็นแค่เรื่องที่นางบังเอิญโชคดีเท่านั้น!

เมื่อคิดได้ดังนี้ แม่ชีหวังก็ยืดตัวตรงขึ้นอีก “หากจวิ้นจู่ไม่มีสิ่งใดมายืนยัน ก็เท่ากับว่าท่านกำลังปรักปรำบ่าว บ่าวไม่ขอรับผิดเด็ดขาด!”

เมื่อเห็นว่านางไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา มู่เหยาจึงส่งสัญญาณไปทางชิงอิ่งที่ยืนอยู่เบื้องหลัง

ชิงอิ่งขอยืมดาบยาวมาจากฉางซุ่ยแล้วฟันลงไปสุดแรง

เก้าอี้ที่วางอยู่ข้างกายแม่ชีหวังแยกออกเป็นสองท่อน!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำเอาแม่ชีหวังตกใจจนแทบสิ้นสติ! “ผู้ช่วยฉางซุ่ยท่านพอจะดูออกหรือไม่ว่าเนื้อไม้ที่แตกหักนี้คือไม้อะไร?”

มู่เหยาแย้มยิ้มบางเบาให้ฉางซุ่ย พร้อมกับยื่นเศษขาเก้าอี้ที่เห็นรอยแตกให้ชายหนุ่มดู

ฉางซุ่ยเผยสีหน้าไม่เข้าใจ “จวิ้นจู่ ข้าน้อยไม่สันทัดเรื่องพวกนี้”

“นับตั้งแต่ที่ข้าก้าวเข้ามาในโถงนี้ ข้าก็สังเกตเห็นว่าข้าวของที่จัดวางอยู่ล้วนมีความแตกต่างกัน ภายนอกดูเหมือนเป็นเก้าอี้ไม้ธรรมดา แต่เมื่อขูดเคลือบเงาชั้นนอกออก เนื้อไม้ข้างในกลับเป็นไม้หลีฮวา”

“ราคาของไม้หลีฮวาในท้องตลาด ใต้เท้าฉางซุ่ยคงจะทราบดี สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่แม้แต่เด็กยังผอมแห้งแรงน้อย จะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้โต๊ะเก้าอี้ราคาแพงเช่นนี้ได้?”

“แม้แต่แจกันที่ท่านถืออยู่เมื่อครู่ ด้านในก็เป็นเครื่องเคลือบเถียนไป๋อย่างดี”

ฉางซุ่ยมองไปยังโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกฟันจนแยกออกจากกัน แล้วจึงมองแจกันในมือ ก่อนจะส่งให้ทหารคนสนิทนำไปล้าง

ในขณะนี้ ท่าทีแข็งกร้าวของแม่ชีหวังได้มลายหายไปจนสิ้น

นางมองโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกฟันเป็นสองท่อน รู้สึกราวกับมีก้างติดคอ

นางคงจะไม่จบลงเช่นนี้กระมัง!

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ความหวาดกลัวก็ฉายชัดในแววตาของแม่ชีหวัง นางรีบคุกเข่าขอความเมตตาจากคนทั้งสองบนที่นั่งโดยสัญชาตญาณ “จวิ้นจู่ จวิ้นจู่ ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง บ่าวผิดไปแล้ว”

“บ่าวไม่เคยมีชีวิตที่ดีมาตั้งแต่เด็ก กลัวความลำบากเหลือเกิน เพียงแค่ชั่ววูบเดียวที่หน้ามืดตามัว จึงได้ยับยั้งชั่งใจไม่อยู่แอบหยิบฉวยเงินทองไปบ้าง บ่าว บ่าวจะนำของทั้งหมดมามอบให้จวิ้นจู่และท่านอ๋อง!”

“หุบปาก!” ชิงอิ่งหรี่ตาลงและตวาดเสียงกร้าว “จวิ้นจู่และท่านอ๋องจะมาโลภของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าหรือไร!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน