ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 110

"อย่างไรท่านก็เคยเป็นแม่มาก่อน ทำไมท่านถึงทำได้ลงคอ!”

แม่ชีหวังแบะปาก ไม่กล้าร้องว่าเจ็บ “ข้าไม่ได้ให้กำเนิดสินค้าขาดทุน ลูกชายของข้าจะเทียบกับหญิงต่ำช้าพวกนั้นได้อย่างไร”

“ปล่อยให้พวกนางไปหอชุนเซียงถือว่าเป็นสถานที่ที่ดีมาก หากคนสูงศักดิ์ถูกใจเข้า ก้าวเดียวก็ขึ้นสวรรค์แล้ว!”

ได้ยินนางบ่นเช่นนี้ มู่เหยาก็หัวเราะด้วยความโกรธ “ในเมื่อหอซุนเซียงเป็นสถานที่ที่ดี ทำไมแม่ชีถึงไม่ไปแย่งเองล่ะ?”

แม่ชีหวังถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ถลึงตาใส่มู่เหยาอย่างเคียดแค้น

คิดในใจว่าตนแค่โลภเงินเล็กน้อย ถึงจะโดนศาลต้าหลี่พาตัวไป ก็ตัดสินโทษหนักไม่ได้!

ส่วนเรื่องอื่น ก็ไม่เกี่ยวกับนาง!

องครักษ์ซึ่งไปค้นห้องถือของเดินกลับมา จากนั้นกางสัมภาระออก ด้านในเต็มไปด้วยเครื่องประดับเงินทอง มองแวบเดียวก็รู้ว่าราคาไม่ใช่น้อย ๆ

“ใต้เท้า ค้นเจอของพวกนี้ ของอื่นส่วนมากจะเป็นแจกันดอกไม้กับของใช้ต่าง ๆ ข้าน้อยให้คนเก็บไปหมดแล้ว”

เมื่อได้ยินการรายงานขององครักษ์ ฉางซุ่ยจึงคุ้ยตะกร้าใส่เครื่องประดับสองทีตามใจนึก

ประมาณการในใจว่าตะกร้านี้เป็นเงินกี่ตำลึง

“อย่างน้อยสามหมื่นตำลึง”

มู่เหยาคุ้นเคยกับเครื่องประดับเหล่านี้มาก ในนั้นมีหลายอันชัดเจนว่าคุณภาพเหมือนที่ราชวงศ์เท่านั้นจะใช้ได้

เพียงแต่นางไม่ได้พูดออกไป อย่างไรเสียปลาหมอก็ตายเพราะปาก

หลังพูดจบ นางก็มองไปทางชายหนุ่มที่นั่งเอียงข้าง

อีกฝ่ายเข้าใจบางอย่างจากสายตาของนาง

สายตาที่มองแม่ชีหวัง มีการสำรวจเพิ่มเล็กน้อย

“สามหมื่นตำลึง…” ฉางซุ่ยค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น และมองไปทางแม่ชีหวัง “นั่นพอสำหรับการตัดหัวแล้ว”

“อะไรนะ!”

แม่ชีหวังตกใจจนกรีดร้อง “ใต้เท้า! ใต้เท้า! ข้าแค่โลภเงินนิดหน่อย ทำไมต้องตัดหัวด้วย! ใต้เท้า ใต้เท้าท่านจะจัดการอย่างไม่ยุติธรรมไม่ได้!”

ฉางซุ่ยกำลังจะตอบด้วยเสียงเย็นชา ก็มีเสียงหนึ่งเร็วกว่าเขา

“โลภแค่สามหมื่นตำลึงหรือ? ดูเหมือนแม่ชีจะไม่รู้กฎหมายแคว้นอวิ๋นของพวกเรา ทุจริตสามหมื่นตำลึงคือโทษยึดทรัพย์และฆ่าล้างตระกูล!”

สามหมื่นตำลึง นั่นแทบจะเป็นค่าใช้จ่ายสิบปีของครอบครัวขุนนาง ประชาชนทั่วไปชั่วชีวิตยังไม่กล้าคิดกล้าฝันเลย!

หรือแค่นี้ยังไม่พอให้ยึดทรัพย์?

หากต้องทุจริตถึงหลายแสนตำลึง ถึงจะโดนโทษหนัก โลกนี้จะไม่วุ่นวายเป็นโจ๊กเลยหรือ!

“ได้อย่างไร ได้อย่างไรกัน…”

แม่ชีพึมพำด้วยใบหน้าซีดเผือด หลังจากเจอสีหน้าเย็นและเคร่งขรึมของเซี่ยหนี้ ก็เป็นลมล้มไปทันที!

จู่ ๆ ในห้องโถงก็มีกลิ่นปัสสาวะลอยมา มู่เหยามองไปใต้ตัวแม่ชีหวัง เมื่อเห็นรอยเปื้อนตรงกระโปรงของนาง ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

“พาคนไปขังไว้ หลังจากข้าไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอื่น ๆ เสร็จ ค่อยลงโทษพร้อมกัน!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน