ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 13

เยี่ยนสวินเดินตรงไปนั่งลงข้างองค์หญิงใหญ่ พลางเหลือบมองจู๋ซีทั้งสองอย่างมีความหมาย

เขาไม่ได้ตอบองค์หญิงใหญ่ แต่กลับหันไปมองอีกทาง

“คุณชายใหญ่ลู่ ไม่สู้เจ้าลองพูดมาหน่อย ว่าเหตุใดบ่าวคนสนิทของเจ้าจึงต้องวางยาพิษสาวใช้ที่นำข่าวมาแจ้งแก่เจ้าและองค์หญิงใหญ่ด้วย?”

คำกล่าวนี้จุดประกายความวุ่นวายขึ้นทันที

สายตาที่ทุกคนมองไปยังลู่จื้อยิ่งเต็มไปด้วยความประหลาดใจ อาจเป็นเพราะคาดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเขาด้วย

หน้าผากของลู่จื้อมีเหงื่อผุดซึมตั้งแต่ตอนที่เยี่ยนสวินลากคนเข้ามาแล้ว บัดนี้เมื่อถูกทุกคนจับจ้องเช่นนี้ ยิ่งไม่รู้ว่าควรจะพูดสิ่งใด

จู๋ซีที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเมื่อเห็นดังนั้น จึงกัดฟันแน่น

“เป็นข้าน้อยเองขอรับ ทั้งหมดนี้ข้าน้อยเป็นผู้ลงมือทำไปโดยพลการ เป็นข้าน้อยที่ทนเห็นคุณหนูมู่หยามเกียรติคุณชายของข้าน้อยเช่นนี้ไม่ได้”

“ดังนั้นข้าน้อยจึงคิดว่า หากคุณหนูมู่ต้องเสียความบริสุทธิ์ไป ก็จะมีเพียงคุณชายของข้าน้อยเท่านั้นที่จะรับนางไว้ได้ ขอท่านอ๋องและองค์หญิงใหญ่โปรดอภัยโทษให้คุณชายของข้าน้อยด้วย คุณชายของข้าน้อยไม่รู้เรื่องอันใดเลยจริง ๆ ขอรับ!”

คำพูดของจู๋ซีทำให้ลู่จื้อพลันได้สติ เขารีบก้าวออกไปถีบอย่างแรงทีหนึ่ง

“เจ้า เจ้ากล้าทำเรื่องเช่นนี้ลับหลังข้าได้อย่างไร!”

จากนั้น เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดหวั่น “ท่านอ๋อง องค์หญิงใหญ่ ล้วนเป็นเพราะบ่าวผู้นี้ของข้าโง่เขลาไปชั่วขณะ จึงได้ก่อความผิดร้ายแรงขึ้น จะฆ่าจะแกงอย่างไร สุดแล้วแต่ท่านทั้งสองจะตัดสิน!”

สีหน้าขององค์หญิงใหญ่บึ้งตึง นางเติบโตมาในวังลึกตั้งแต่เยาว์วัย

กลอุบายเช่นนี้นางพบเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน

มีหรือจะไม่รู้ว่าใครกันที่คิดร้าย ใครกันที่ต้องการจะทำให้ชื่อเสียงของสตรีต้องมัวหมอง!

แต่บัดนี้ผู้คนมากมายกำลังจับตามอง อีกทั้งยังเกี่ยวข้องกับจวนโหว…

องค์หญิงใหญ่สูดลมหายใจลึก ก่อนจะหลับตาลงชั่วครู่ แล้วหันไปมองมู่เหยา “แม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับคุณหนูมู่ แต่สุดท้ายก็ทำให้เกียรติของคุณหนูมู่ต้องมัวหมอง ทั้งยังเกือบจะบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่โต คุณหนูมู่คิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร?”

มู่เหยาคาดไม่ถึงว่าองค์หญิงใหญ่จะโยนเรื่องนี้มาให้นางเป็นผู้ตัดสิน

นางเหลือบมองไปยังเยี่ยนสวินโดยไม่รู้ตัว เขากำลังใช้มือเท้าคางพลางยกยิ้มมุมปากส่งให้นาง

“ข้าน้อยเป็นเพียงสตรีในห้องหับ จวนมู่ก็ยึดถือความเมตตากรุณาเป็นสำคัญ เรื่องเช่นนี้ข้าน้อยไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน จึงขอถามท่านอ๋องว่าควรจัดการอย่างไรดีเจ้าคะ?”

เมื่อเห็นนางแสร้งทำเป็นไม่รู้ความ เยี่ยนสวินก็เลิกคิ้วขึ้น

ท่าทีที่ดูเกียจคร้านในตอนแรกพลันเปลี่ยนเป็นจริงจัง แววตาเย็นชาของเขากวาดมองสองคนที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่เบื้องล่างอย่างเฉยเมย ก่อนจะชี้ไปยังจู๋ซี

“คนนี้โยนลงแม่น้ำไปเสีย ส่วนอีกคน... โบยให้ตาย”

เพียงประโยคเรียบ ๆ ประโยคเดียว ก็ตัดสินความเป็นความตายของคนได้

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันกลั้นหายใจแทบไม่กล้าส่งเสียง เกรงว่าจะทำให้ท่านผู้นี้ขุ่นเคือง

“คุณหนูมู่พอใจหรือไม่?”

เมื่อเยี่ยนสวินเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา มู่เหยาได้แต่เก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าผู้คน

จึงได้แต่ตอบรับตามคำของเขา

ครั้งนี้ สายตาของผู้คนจำนวนไม่น้อยที่มองมายังมู่เหยาพลันแปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง

แม้กระทั่งเหล่าคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์สองสามคนที่คิดจะสานสัมพันธ์กับมู่เหยา ต่างก็พากันถอยห่างออกไป

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เอาตามนี้ เรื่องในวันนี้ห้ามแพร่งพรายออกไป พวกเจ้าออกไปเถิด”

“ส่วนคุณชายใหญ่ลู่ ข้าจำได้ว่าอีกไม่นานก็จะมีการจัดงานชุมนุมกวี แม้คุณชายใหญ่ลู่จะศึกษาตำรามามาก แต่ก็ยังบกพร่องอยู่ ก่อนที่งานชุมนุมกวีจะจัดขึ้น ก็ควรจะอยู่บ้านอ่านคัมภีร์กวีนิพนธ์ให้มากขึ้น จะได้ประสบความสำเร็จในการสอบครั้งเดียว”

ยังเหลือเวลาอีกครึ่งเดือนกว่าจะถึงงานชุมนุมกวี วาจาเหล่านี้ขององค์หญิงใหญ่เห็นได้ชัดว่าเป็นการตักเตือนลู่จื้อ

แต่ลู่จื้อไม่อาจกล่าวคำใด ทำได้เพียงยอมรับด้วยสีหน้าซีดเผือด

รอจนกระทั่งผู้คนส่วนใหญ่เริ่มทยอยจากไป มู่เหยามองไปยังคุณหนูรองตระกูลจ้าวที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยดวงตาทั้งสองแดงก่ำ หลังจากถอนหายใจในใจครั้งหนึ่งแล้ว ก็หันหลังจากไปเช่นกัน

ขณะเดินจากไป ยังพอได้ยินเสียงแว่วอ้อนวอนของสตรีผู้นั้น กับวาจาอันเย็นชาของเยี่ยนสวิน

มู่เหยาถอนหายใจในใจอีกครั้ง แล้วนำหนิงจู๋เร่งฝีเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ใครเล่าจะมีแก่ใจชมทิวทัศน์อีกต่อไป ต่างก็จับกลุ่มซุบซิบนินทากัน

มู่เหยาไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้ จึงหาข้ออ้างปลีกตัวออกมาจากกลุ่มคน

เมื่อออกมาจากห้องโถง ก็เห็นลู่จื้อที่เมื่อครู่ยังถูกผู้คนห้อมล้อม บัดนี้กลับถูกผู้คนรังเกียจราวกับตัวนำโรคระบาด

เรื่องราวในวันนี้ เกรงว่าข่าวนี้จะแพร่กระจายไปถึงหูของทุกตระกูล ก่อนที่เรือสำราญของพวกเขาจะเทียบท่าเสียอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน