ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 130

“เจ้าคิดว่าเรื่องของตระกูลจางเป็นเพียงอุบัติเหตุหรือ? หากนางไม่ได้คำนวณไว้ล่วงหน้า พิษจะกำเริบขึ้นกลางงานเลี้ยงพอดีได้อย่างไร?”

“เจ้าคิดว่าใครต่อใครจะโง่เขลาเหมือนเจ้าไปเสียหมดหรือ!”

หวังฮูหยินหวนรำลึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ร่างกายก็แทบทรุด

แม่นมฉีรีบเข้าไปประคองไว้ได้ทัน นางจึงไม่ถึงกับล้มลงไปกองกับพื้น

ใต้เท้าหวังเห็นท่าทางของนางเช่นนั้นก็ยิ่งโกรธ กัดฟันแน่น แววตาฉายแววอำมหิต “หากไม่มีเรื่องรับเลี้ยงเด็กนี้ ตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการก็ต้องเป็นของข้า...”

“แม่นางตระกูลมู่ช่างใจคอโหดเหี้ยมยิ่งนักตระกูลหวังของข้าไปทำอะไรให้นางขุ่นเคือง นางถึงได้คิดคำนวณเล่นงานกันถึงเพียงนี้ ข้าไม่ปล่อยนางไว้แน่!”

หวังฮูหยินที่เพิ่งได้สติ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็กำแขนเสื้อของแม่นมฉีไว้แน่นด้วยความร้อนตัวอย่างเห็นได้ชัด

สีหน้าของแม่นมฉีก็ซีดเผือดลงเช่นกัน

ปฏิกิริยาของนายบ่าวทั้งสองตกอยู่ในสายตาของใต้เท้าหวัง ยิ่งทำให้เขาสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง

“ทำไมเจ้าต้องทำท่าทางเช่นนี้ หรือว่าเจ้าเคยไปล่วงเกินแม่นางตระกูลมู่เข้า?”

หวังฮูหยินส่ายหน้าอย่างลนลาน เอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกัก “ข้า ข้าเปล่า ข้าเปล่าจริง ๆ เจ้าค่ะ”

อยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาหลายสิบปี มีหรือที่ใต้เท้าหวังจะไม่เข้าใจว่าท่าทีของนางในยามนี้หมายความว่ากระไร

เขาก้าวเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ใบหน้าดุดัน มือบีบไหล่ของนางไว้แน่น “พูดมา!”

หวังฮูหยินตกใจจนหน้าซีดเผือด ได้แต่ส่ายหน้าหลั่งน้ำตาทั้งที่ไม่กล้าเอ่ยคำใด

เมื่อเห็นว่าเค้นถามจากนางไม่ได้ความ สายตาของใต้เท้าหวังจึงค่อย ๆ เลื่อนไปจับจ้องที่แม่นมฉี “แม่นมฉี เจ้าอยู่กับนางมาตั้งแต่เล็ก เจ้าพูดมา! หากเจ้าไม่ยอมพูด วันหน้าก็ไม่ต้องอยู่ข้างกายฮูหยินอีกต่อไป”

ร่างของแม่นมฉีสั่นสะท้าน นางรู้ดีว่าวาจานี้หมายความว่าอย่างไร

ความหวาดกลัวอย่างสุดขีดเข้าครอบงำทั่วร่าง ทำให้นางทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นทันที

“เมื่อครั้งที่จวิ้นจู่ตระกูลมู่ถอนหมั้นกับตระกูลลู่ ในงานเลี้ยงของเหล่าฮูหยินในเมืองหลวงครั้งหนึ่ง ฮูหยินเคยกล่าววาจาให้ร้ายนางอยู่หลายคำ ไม่ทราบว่าเหตุใดจึงแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ทั้งยังเป็นเรื่องที่เสื่อมเสียจนมิอาจรับฟังได้เจ้าค่ะ...”

ใต้เท้าหวังหลับตาลง ชั่วขณะหนึ่งเขานึกถึงข่าวลือในเมืองหลวงที่เคยได้ยินมาบ้าง

เขาเพียงคิดว่าเป็นเรื่องที่เหล่าสตรีผู้ไร้การศึกษาพูดจาเหลวไหลกันไปเอง ไม่นึกเลยว่าต้นตอจะมาจากปากของภรรยาตน!

มิน่าเล่า มิน่าเล่าแม่นางตระกูลมู่ถึงได้วางแผนเช่นนี้ในวันนี้

นี่มันคือการคิดบัญชีแค้นย้อนหลังอย่างชัดเจน!

“โง่เขลา! โง่เขลาสิ้นดี!”

เขาโมโหจนกระทืบเท้า ทั้งยังรังเกียจจนไม่อยากจะมองหน้าหวังฮูหยินอีกต่อไป!

“วันหน้าเจ้าจงเก็บตัวอยู่ที่บ้าน หากมีฮูหยินในเมืองหลวงเชิญไปร่วมงาน ก็จงใช้ข้ออ้างว่าบำเพ็ญภาวนาศึกษาธรรมะปฏิเสธไปเสีย! ปากของเจ้า ไม่ช้าก็เร็วจะต้องนำพาหายนะมาสู่ตระกูลหวังของเรา!”

หวังฮูหยินไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจว่าตนเองก็เป็นเหมือนคนอื่น ๆ ที่เพียงแค่พูดจาเหลวไหลไปตามน้ำเท่านั้น