ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 131

หลังจากที่เขาจากไป ฉางชิงก็รีบแปลงโฉมอย่างรวดเร็ว กลับกลายเป็น ‘ฉู่อ๋อง’ ผู้ใช้จ่ายเงินทองเป็นว่าเล่นอยู่ที่หอชุนเซียงอีกครั้ง

เมื่อชิงเหลียนผลักประตูเข้ามา สีหน้าของนางดูไม่เป็นธรรมชาติอยู่หลายส่วน

ขณะขยับเข้าไปรินสุราให้บุรุษข้างกาย นางก็กระซิบเสียงแผ่วเบาเป็นพิเศษ “มีคนจับตาดูอยู่ ข้านำของเข้ามาไม่ได้ ท่านคงต้องเปลี่ยนคนมารับช่วงต่อจากข้า”

“ได้”

ฉางชิงรับคำ พลางส่งสัญญาณให้นางเริ่มแสดงละคร

เสียงหัวเราะอย่างยั่วยวนของสตรีดังขึ้นในห้อง ทำให้คนที่อยู่ด้านนอกได้แต่จินตนาการไปไกล

ขณะเดียวกันที่ชั้นล่าง ร่างหนึ่งหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหยียดยิ้มเย็นชาแล้วเดินเข้าห้องข้าง ๆ ไป

แม่นมหลิวคอยปรนนิบัติรับใช้อย่างระมัดระวัง เกรงว่าจะทำให้คุณชายท่านนี้ขุ่นเคืองใจ

“นางคณิกาอันดับหนึ่งที่ปรนนิบัติห้องข้าง ๆ คือผู้ใดกัน?”

เมื่อได้ยินคำถามของบุรุษ แม่นมหลิวก็ตอบอย่างระแวดระวัง “เรียน... คุณชาย คือแม่นางชิงเหลียนเจ้าค่ะ แต่แม่นางชิงเหลียนถูกฉู่อ๋องจองตัวไว้แล้ว หากคุณชายต้องการให้นางมาปรนนิบัติ เกรงว่าจะไม่สะดวกเจ้าค่ะ”

อวิ๋นจี้หรี่ตาเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักและเสียงตอบของเยี่ยนสวินดังมาจากห้องข้าง ๆ

เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

ใช่ว่าเขาไม่เคยพบเจอเยี่ยนสวิน แต่กลับรู้สึกว่าเขาไม่น่าใช่คนเสเพลเช่นนี้

แต่ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

หรือจะเป็นอย่างที่ข่าวลือในเมืองหลวงว่า ที่ผ่านมาเขาเก็บซ่อนนิสัยไว้เพราะต้องอยู่ในชายแดน?

“เช่นนั้นเจ้าก็หาคนที่ดูเรียบร้อยสักสองสามคนมาปรนนิบัติก็แล้วกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น แม่นมหลิวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางรีบเดินลงไปข้างล่างอย่างไม่รอช้า เลือกสาวใช้ที่ดูว่านอนสอนง่ายและไม่ยั่วยวนจนเกินงามขึ้นไปรับใช้ แล้วจึงตบหน้าอก

“ช่วงนี้นี่มันยังไงกัน ทีแรกก็ฉู่อ๋อง นี่ก็ตามมาด้วยองค์รัชทายาทอีก ช่างหาความสงบสุขไม่ได้เลยจริง ๆ...”

แม่นมหลิวบ่นพึมพำ แล้วนึกถึงแขกสูงศักดิ์ทั้งสองที่อยู่ชั้นบน ก็รีบสั่งการให้คนไปคอยปรนนิบัติเป็นอย่างดี

ห้ามบกพร่องหรือปล่อยปละละเลยโดยเด็ดขาด

มิเช่นนั้น หอชุนเซียงของนางคงได้ประสบเคราะห์กรรมครั้งใหญ่เป็นแน่!

……

หลังจากที่จวนข้าง ๆ โอนโฉนดที่ดินแล้ว รุ่งเช้าวันต่อมามู่เหยาก็เรียกลุงหวังให้มาเริ่มงานแต่เช้าตรู่

คนที่เยี่ยนสวินหามาให้ก็ช่างมีหัวคิดอยู่ไม่น้อย เพียงไม่กี่ชั่วยาม ประตูด้านข้างก็ถูกซ่อมแซมจนเสร็จ

เมื่อเดินผ่านประตูด้านข้างเข้าไป มู่เหยาจึงได้เข้าใจว่าเหตุใดเยี่ยนสวินถึงได้หาคนมามากมายขนาดนี้

โครงสร้างของจวนแห่งนี้จัดว่าดีเยี่ยม เพียงแต่มีหญ้ารกขึ้นสูง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีการดูแลมานานหลายปีแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงสระบัวที่แห้งขอด แม้แต่ดอกไม้ใบหญ้าหลายชนิดก็แทบมองไม่ออกแล้วว่าเดิมทีเป็นต้นอะไร

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มู่เหยาก็ตัดสินใจครั้งใหญ่ นางให้ลุงหวังไปตามช่างจัดสวนมาเพิ่มอีก เพื่อให้เริ่มลงมือพร้อมกับคนที่มาทำความสะอาด จัดการเปลี่ยนต้นไม้ดอกไม้ในสวนเป็นอันดับแรก

หลังจากนั้น นางจึงไปสำรวจดูโต๊ะเก้าอี้ภายในจวน