ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 132

ใช้ชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามานานหลายปี ทำให้มู่เถาเถาแสดงท่าทีประจบประแจงผู้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว

มู่เหยาลูบแก้มของนาง สายตาอ่อนโยนดุจสายน้ำ “หากเจ้าอยากทำสิ่งเหล่านี้ พี่หญิงจะไม่ห้ามเจ้า แต่ในภายภาคหน้าเจ้าคือคุณหนูตระกูลมู่ ต้องเริ่มเรียนรู้ขนบธรรมเนียมและมารยาท อาจจะลำบากบ้าง เจ้าจะทนไหวหรือไม่?”

ในเมื่อรับเลี้ยงแล้ว นางย่อมไม่เลี้ยงดูเหมือนลูกแมวลูกสุนัขที่ให้เพียงอาหารและน้ำแล้วก็ไม่ใส่ใจ

สิ่งที่ควรสอน สิ่งที่ควรเรียนรู้ จะไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่อย่างเดียว

“ข้าเต็มใจเจ้าค่ะ ข้าจะตั้งใจเรียน จะไม่ทำให้พี่หญิงต้องอับอาย!”

ท่าทีที่ไม่เหนียมอายของมู่เถาเถาช่างถูกใจมู่เหยานัก

นางยิ้มพลางลูบศีรษะเล็ก ๆ ของนาง แล้วหันไปส่งสัญญาณให้หนิงจู๋ “เจ้ากับชิงอู้พานางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วมาทานอาหารกลางวันกับข้า”

ทั้งสองคนแทบจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว พอได้ยินดังนั้นจึงรีบเข้าไปพาตัวเด็กน้อยออกไปทันที

ภายในห้องโถงจึงเหลือเพียงชิงอิ่ง

“ว่ามาเถิด”

แววตาของชิงอิ่งเป็นประกาย อนจะรีบกล่าวถ้อยคำที่เหลือออกมา “แม่นางชิงเหลียนถูกจับตามองอยู่ที่หอชุนเซียง ไม่สามารถนำของออกมาได้เจ้าค่ะ”

“แต่วันนี้แม่นางชิงเหลียนจะขึ้นป้ายที่เรือนสุ่ยอวิ๋น คุณหนูสามารถพานางไปที่นั่นเพื่อฟังการดีดพิณของแม่นางชิงเหลียนได้เจ้าค่ะ”

ยามนี้เป็นช่วงที่ข่าวลือแพร่สะพัด หากนางเรียกตัวชิงเหลียนที่เรือนสุ่ยอวิ๋น

คนส่วนใหญ่คงคิดว่านางได้ยินข่าวลือในเมืองหลวง จึงอยากจะมาดูว่าแม่นางชิงเหลียนผู้นี้เป็นใครกันแน่

ย่อมไม่มีใครคิดว่านางไปเพื่อรับของ

นับเป็นการตบตาผู้คนได้เป็นอย่างดี!

“ดี” มู่เหยารับคำ

หนึ่งชั่วยามต่อมา ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันพอดี

ชิงอู้และหนิงจู๋ได้จัดการดูแลมู่เถาเถาจนเรียบร้อย นางเปลี่ยนมาสวมชุดกระโปรงสีชมพูรากบัวของเด็กหญิงเดินเข้ามา

ผมเผ้าที่เคยยุ่งเหยิง บัดนี้ถูกเกล้าขึ้นเป็นมวยสองข้างดูน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก

“เจ้าไม่ได้ทานเนื้อสัตว์มานาน หลายวันนี้คงต้องทานของจืดไปก่อน อย่าใจร้อน ค่อย ๆ ทาน”

มู่เหยาวางชามโจ๊กผักและหมูเส้นไว้ตรงหน้ามู่เถาเถา

เด็กน้อยมองมู่เหยาแวบหนึ่ง แล้วจึงเลียนแบบท่าทางของนาง ค่อย ๆ ตักโจ๊กในชามเข้าปาก

เมื่อเห็นดังนั้น แววตาของมู่เหยาก็เผยให้เห็นถึงความพึงพอใจอย่างยิ่ง

หลังจากทานอาหารเสร็จ ชิงอิ่งก็เตรียมรถม้าไว้แต่เนิ่น ๆ พาทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังเรือนสุ่ยอวิ๋น

ระหว่างทาง ผู้คนจำนวนไม่น้อยจำรถม้าของจวนจงซู่โหวได้ เมื่อเห็นรถม้าจอดที่หน้าเรือนสุ่ยอวิ๋น ยิ่งทำให้ผู้คนมากมายต่างพากันมองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น