ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 142

มู่เหยามองรอยเลือดที่เเห้งกรังบนซองจดหมาย ในใจรู้สึกปั่นป่วนซับซ้อน

ชั่วขณะหนึ่ง นางไม่อยากรับมันไว้

นางเม้มปาก เงยหน้าเหลือบมองปรมาจารย์เลี่ยว เเล้วค่อยๆยื่นมือออกไปหยิบกระดาษจดหมายมาถือไว้

“เมื่อครู่ท่านอ๋องเพิ่งทานยาไป ข้ายังต้องลงไปจัดยาต้มใหม่ อีกสักพักคงต้องรบกวนจวิ้นจู่ช่วยดูแลสักครู่”

มู่เหยาพยักหน้าตอบรับ มองอีกฝ่ายเดินจากไป เเล้วจึงก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอน

คนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น

เเต่สีหน้าไม่ซีดขาวเหมือนเมื่อวาน ดูเหมือนว่าพิษในร่างกายจะคงที่เเล้ว

มู่เหยานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง คนสองคนที่ตามหลังมาก็รู้ตัวดี ถอยออกไปรออยู่หน้าประตูห้องนอน

“เยี่ยนสวิน…”

นางพึมพำเสียงเเผ่วเบา มองชายหนุ่มที่นอนนิ่งสนิทอยู่บนเตียง เเล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

ก้มหน้าลงมองซองจดหมายที่อยู่ในมือ เเล้วเปิดออกอีกครั้ง

อาจเป็นเพราะเวลาล่วงเลยไปหลายปี กระดาษจดหมายจึงเริ่มมีสีเหลืองคล้ำลงบ้างเเล้ว

เเต่หมึกบนนั้นยังคงสดใส

มู่เหยาค่อยๆอ่านทีละประโยค น้ำตาค่อยๆเอ่อขึ้นมาในดวงตา

“โง่จริงๆเลย ถ้าข้าเเต่งงานกับลู่จื้อจริงๆ ความดีความชอบที่ท่านใช้ผลงานทางทหารเเลกมาให้ข้า ก็คงตกไปอยู่ตระกูลลู่ทั้งหมดน่ะสิ”

สิ่งที่เขียนในจดหมายนั้น เต็มไปด้วยความจริงใจในทุกถ้อยคำ

เเม้ถ้อยคำจะคลุมเครือ เเต่นางก็ยังสัมผัสได้ถึงความรักที่เขาเก็บงำไว้

[ตวามจริงเเล้วไม่ควรทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้เลย เพียงเเต่ข้าโลภ ข้าโลภที่คิดว่าเจ้าควรจะเเต่งงานกับข้าต่างหาก ข้ารู้ว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเจ้าหลังจากที่เจ้าหมั้นเเล้ว เเต่ถ้าข้าต้องตายที่ชายเเดน ข้าก็ยังหวังว่าเจ้าจะจดจำข้าได้ทุกปี อย่าลืมข้านะ]

เมื่อเห็นข้อความสุดท้ายนี้ น้ำตาของมู่เหยาก็ไหลทะลักออกมาจนไม่อาจกลั้นไว้ได้

นางใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดหน้า เเล้วสะอื้นเบาๆไม่กล้าให้น้ำตาเปียกกระดาษจดหมาย!

“คุณหนู?”

เสียงเป็นห่วงของเหล่าสาวใช้ดังมาจากนอกประตู

มู่เหยาสูดจมูก พยักหน้าเสียงเเหบพร่า “ข้าไม่เป็นไร ชิงอู้ช่วยหาผ้าเช็ดหน้ากับน้ำร้อนมาให้ข้าหน่อย ข้าอยากล้างหน้า”

ร้องไห้หนักขนาดนี้ ถ้าไม่จัดเเจงให้เรียบร้อย

ออกไปข้างนอกมีเเต่จะโดนคนหัวเราะเอาได้

“บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”

เสียงฝีเท้าของชิงอู้ค่อยๆห่างออกไป เเต่หนิงจู๋ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

นางมองเข้าไปข้างในด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย เเต่ก็ไม่ได้ก้าวเข้าไปข้างหน้า

เพียงเเค่รออยู่ตรงประตู

ชิงอู้ยกน้ำร้อนมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเคาะประตูเข้าไป ก็เห็นมู่เหยาตาแดงก่ำ ก็พลันรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที