ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 146

มู่เหยามองพี่หญิงของตน “มีพี่หญิงอยู่ด้วย ข้าก็เบาใจไปมาก”

หลันอิ๋งไอออกมาแผ่วเบา อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้า ใบหน้าจึงปรากฏรอยแดงระเรื่อผิดปกติ

“คุณหนูอิ๋ง ได้เวลาดื่มยาต้มแล้วเจ้าค่ะ”

หนิงจู๋เห็นดังนั้นจึงรีบไปนำยาต้มในกล่องเก็บอุณหภูมิออกมา ส่งให้ตรงหน้าหลันอิ๋ง

“ยานี่ขมเหลือเกิน” หลันอิ๋งแลบลิ้นออกมา ม้ปากจะบ่นว่าขมไม่อยากดื่ม แต่ก็ยังคงดื่มยาจนหมด

เมื่อเห็นเช่นนั้น มู่เหยาจึงรีบส่งผลไม้แช่อิ่มให้หนึ่งชิ้น

“จวิ้นจู่ แม่ทัพน้อยตระกูลเจียงมาถึงแล้วเพคะ เขากล่าวว่าท่านอ๋องฟื้นแล้ว ฮูหยินเฒ่าจึงเรียนเชิญท่านหญิงไปพบปะพูดคุยเพคะ”

เมื่อได้ยินว่าเยี่ยนสวินฟื้นแล้ว มู่เหยาก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ตั้งท่าจะเดินออกไปข้างนอกโดยไม่รู้ตัว

ทว่าเพิ่งจะก้าวเท้าออกไป ก็นึกถึงพี่หญิงที่ยังนั่งอยู่ด้านหลังได้ จึงหันกลับมาทำท่าจะเอ่ยปาก

แต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นก่อน

“เจ้ารีบไปเถิด ในเมื่อเป็นห่วงเขาถึงเพียงนั้น ที่นี่มีข้าคอยดูอยู่ ไม่เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรอก”

หลันอิ๋งลุกขึ้นเดินไปส่งนาง ด้วยอยากจะเห็นกับตา ว่าแม่ทัพน้อยตระกูลเจียงที่น้องหญิงของตนชื่นชมนักหนานั้น เป็นคนเช่นไรกันแน่

มู่เหยาเองก็มีใจคิดเช่นนั้น จึงพาหลันอิ๋งเดินออกไปด้วยกัน

นอกประตูจวนจงซู่โหว เจียงมั่วเหยียนยืนอยู่ข้างม้า สายตาเหลือบไปเห็นสตรีสองนางที่กำลังก้าวเดินออกมา

เมื่อเห็นหนึ่งในนั้น แววตาของเขาก็สั่นไหว!

เมื่อหลันอิ๋งเห็นบุรุษที่ยืนอยู่ข้างม้าตัวสูงใหญ่ ในแววตาก็ฉายแววประหลาดใจเช่นกัน!

มู่เหยาเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นความผิดปกติระหว่างคนทั้งสอง

นางมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะเอ่ยปากถาม “พี่หญิงรู้จักกับแม่ทัพน้อยด้วยหรือเจ้าคะ?”

หลันอิ๋งได้สติกลับคืนมา และรีบเบือนหน้าหนีทันที

“ตอนที่เดินทางเข้าเมืองหลวงกับท่านปู่และท่านพ่อ เคยเจอแม่ทัพน้อยท่านนี้ระหว่างทาง ท่านช่วยให้รถม้าของท่านพ่อพ้นจากอุปสรรค เพียงแต่ไม่คิดว่าท่านผู้นี้จะเป็นแม่ทัพน้อยเจียง”

เจียงมั่วเหยียนเองก็ได้สติเช่นกัน โค้งคำนับให้คนทั้งสอง

“ไม่คิดเลยว่าการช่วยเหลือในครั้งนั้น จะเป็นการช่วยเหลือคุณหนูใหญ่ตระกูลหลัน มั่วเหยียนเสียมารยาทแล้ว”

หลันอิ๋งโบกมือ คล้ายนึกอะไรขึ้นได้ แก้มของนางก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

ปฏิกิริยานี้อยู่ในสายตาของมู่เหยา ทำให้นางรู้สึกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง คงมิใช่เพียงแค่ที่กล่าวมาเป็นแน่

ดูท่าว่าเรื่องนี้คงต้องรอให้ท่านตากับท่านลุงทั้งสองมาถึงเมืองหลวงก่อน ถึงจะถามไถ่ให้ละเอียดได้!

“จวิ้นจู่ ฮูหยินเฒ่าเซียวยังรอท่านอยู่นะพ่ะย่ะค่ะ”

เจียงมั่วเหยียนเอ่ยเตือน มู่เหยาจึงละสายตาจากคนทั้งสอง

“พี่หญิง ข้าจะรีบกลับมานะเจ้าคะ หากมีเรื่องใดที่จัดการได้ลำบาก ท่านไปหาลุงหวังได้เลย”

หลันอิ๋งพยักหน้า แล้วตบหลังมือนางเบา ๆ “เจ้าไปเถิด ไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน