ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 147

เมื่อได้ยินว่าฮูหยินเฒ่าอเซียวอยู่ข้างใน มู่เหยาจึงหยุดฝีเท้าลงอย่างพอดี

“เช่นนั้นข้าจะรออยู่ตรงนี้ ไม่รีบร้อนเข้าไป”

เยี่ยนสวินเพิ่งจะฟื้น ฮูหยินเฒ่าอเซียวย่อมเป็นกังวลและคงอยากจะพูดคุยด้วย

นางไม่ใช่คนไม่รู้จักกาลเทศะ ย่อมรู้ดีว่าเวลานี้ไม่ควรเข้าไป

อย่างไรเสียก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

“ข้าจะไปเตรียมยาต้มมื้อต่อไปให้ท่านอ๋องก่อน จวิ้นจู่เชิญนั่งรอในสวนได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

หมอเทวดาเลี่ยวกล่าวอย่างเกรงใจสองสามประโยค ก็หิ้วหีบยาจากไปอย่างเร่งรีบ

มู่เหยาจึงนั่งรออยู่บนม้านั่งหินในสวน

ชุ่ยหวนให้คนนำชาและผลไม้มาจัดวางไว้ เผื่อว่ามู่เหยาจะหิวแล้วไม่มีอะไรรองท้อง

ราวครึ่งชั่วยามชาผ่านไป ฮูหยินเฒ่าเซียวก็เดินออกมาจากห้องด้วยขอบตาแดงก่ำ เมื่อเห็นมู่เหยา นางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหยาดน้ำตาที่หางตา

“เด็กดี รอนานแล้วกระมัง?”

มู่เหยารีบเข้าไปประคองแขนของฮูหยินเฒ่าเซียว “ฮูหยินเฒ่าอย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านอ๋องฟื้นแล้ว ท่านควรจะยิ้มให้มาก ๆ นะเจ้าคะ”

ฮูหยินเฒ่าเซียวแย้มยิ้ม “เด็กดี เจ้าพูดถูก รีบเข้าไปเถิด เจ้าเด็กแสบนั่นก็รอพบเจ้าอยู่เหมือนกัน”

มู่เหยาพยักหน้า ส่งสายตามองฮูหยินเฒ่าเซียวจนลับไปแล้ว จึงยืนลังเลอยู่หน้าประตูนานสองนาน ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกแล้วก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป

ฝีเท้าของมู่เหยาเชื่องช้า ราวกับว่าแต่ละก้าวที่ย่างออกไปนั้นยาวนานดุจหนึ่งปี และในตอนที่ได้เห็นเยี่ยนสวินซึ่งกำลังพิงอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวอ่อนแรง แต่ยังคงส่งยิ้มบางเบามาให้ ขอบตาของนางก็แดงก่ำ

“เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นทำไมกัน ข้าไม่จับเจ้ากินเสียหน่อย”

เมื่อเห็นนางเอาแต่จ้องตนเองแล้วยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ เยี่ยนสวินก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก

มู่เหยาเพิ่งจะได้สติกลับคืนมา นางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแล้วเดินไปจนถึงข้างเตียง

“เจ็บมากใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

นางนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตากวาดมองไปยังบาดแผลบนแขนของเขา

พอเห็นผ้าพันแผลที่ชุ่มไปด้วยเลือด นางก็เม้มปากด้วยความเจ็บปวดใจ

“ยังดี ได้ยาซึ่งเจ้าไปหามาให้ข้า ก็ไม่เจ็บปวดเท่าใดนัก”

เยี่ยนสวินส่งยิ้มให้มู่เหยา เขาคิดจะยกแขนขึ้นแต่กลับกระทบกระเทือนถึงบาดแผล จนต้องสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง

มู่เหยาตกใจจนรีบลุกขึ้นยืน

“ท่านอย่าขยับ ถ้าแผลฉีกขึ้นมาจะทำอย่างไร!”

ภาพท่าทางร้อนรนของมู่เหยาสะท้อนในแววตาของเยี่ยนสวิน มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเอื้อมมืออีกข้างที่ยังดีอยู่ไปบีบแก้มนาง

เมื่อถูกบีบแก้ม มู่เหยาจึงเงยหน้าขึ้น มองเขาแล้วกะพริบตาปริบ ๆ

“ทำอะไรน่ะ!”

เมื่อได้เห็นนางเผยท่าทีน่ารักน่าเอ็นดูแบบเด็กสาวออกมา รอยยิ้มบนมุมปากของเยี่ยนสวินก็ยิ่งกว้างขึ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน