ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 148

“ท่าน ท่านอ๋อง อาจจะมิใช่พระชายาจริง ๆ ขอรับ”

ในใจของเยี่ยนสวินกระตุกวูบ เขามองใบหน้าของมู่เหยาที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย

ด้วยความร้อนใจ เขาจึงใช้แขนยันตัวหมายจะลุกขึ้น

“ข้าจะไปดูด้วยตนเอง!”

เมื่อเห็นว่าเขาจะขยับแขนข้างที่บาดเจ็บ มู่เหยาก็รีบเข้าไปประคอง “เอาล่ะ ๆ ข้าแค่ล้อท่านเล่น เป็นข้าเอง เป็นข้าเอง ท่านนอนพักดี ๆ ก่อนเถิด”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เยี่ยนสวินก็มีสีหน้าสงสัย

เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มที่ฝืนกลั้นของฉางชิง ในใจก็เริ่มคาดเดาได้

คงจะเป็นแม่หนูคนนี้ที่กำลังหยอกล้อเขาอยู่เป็นแน่

แต่เมื่อนึกถึงท่าทีของฉางชิงเมื่อครู่ หรือว่าภาพวาดในห้องตำราจะถูกเปลี่ยนไปจริง ๆ?

“ข้ายังคงต้องไปดูให้เห็นกับตา จึงจะวางใจได้”

เมื่อเห็นว่าเขายืนกรานจะไปให้ได้ มู่เหยาก็มิได้ห้ามปรามอีก

อย่างไรเสียก็ต้องเห็นอยู่ดี!

“ช้าหน่อยเจ้าค่ะ ข้าจะประคองท่านไป”

พอเห็นว่ามู่เหยาที่มีแขนขาบอบบางจะเข้ามาพยุงตน เยี่ยนสวินก็รีบโบกมือ “มิต้อง ข้าตัวหนัก เดี๋ยวเจ้าจะเหนื่อยเสียเปล่า... ฉางชิง!”

ฉางชิงสะดุ้งเฮือก รีบเข้ามาพร้อมกับส่งยิ้มประจบประแจงให้ผู้เป็นนาย

“นายท่าน ข้าน้อยพยุงท่านเองขอรับ”

เยี่ยนสวินชำเลืองมองฉางชิง อีกฝ่ายก็รีบหุบรอยยิ้มทะเล้นทันควัน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นทุกข์ระทม

มู่เหยาเดินตามอยู่ด้านหลัง พอนึกถึงสิ่งที่เขาจะได้เห็นในห้องตำรา มุมปากของนางก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

ไม่รู้ว่า จะนับเป็นเรื่องน่าประหลาดใจได้หรือไม่?

ประตูห้องตำราปิดอยู่ เยี่ยนสวินใช้แรงผลักเปิดออก แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาพร้อมกับย่างก้าวของเขา ตกกระทบลงบนภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง

ทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ในภาพวาดนั้นชัดเจน ร่างของเยี่ยนสวินก็ราวกับถูกตรึงไว้กับที่ เขานิ่งค้างไปเนิ่นนาน

ครู่ใหญ่ผ่านไป เยี่ยนสวินจึงได้สติคืนมา แววตาของเขาค่อ ยๆ เปลี่ยนเป็นความตื่นตะลึงและยินดี

“ทั้งหมดนี่อานหน่วนเป็นคนวาดหรือ?”

ภาพวาดเดิมที่มีมู่เหยาเป็นแบบ บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยภาพของเยี่ยนสวิน เป็นภาพที่มู่เหยาวาดขึ้นจากความทรงจำอันเลือนราง ประกอบกับภาพลักษณ์ของเขาในปัจจุบัน แล้วบรรจงวาดออกมา

มีทั้งภาพของเยี่ยนสวินในวัยเด็กที่ยังอ้วนกลม ภาพของเขาในยามเป็นแม่ทัพหนุ่มนำทัพออกศึก และยังมีภาพตอนที่เขาเดินทัพกลับเมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่ ร่างสูงสง่าในชุดเกราะทองบนหลังม้าตัวสูง

มู่เหยาเดินเข้าไปหาเขา แล้วดึงแขนเสื้อของเขา

“ความทรงจำในวัยเด็กของข้าไม่ค่อยจะสมบูรณ์นัก ส่วนใหญ่จึงเป็นภาพของท่านในตอนออกศึกเมื่อครั้งยังหนุ่ม กับภาพของท่านในตอนนี้”

เขาใช้ภาพวาดเพื่อสื่อแทนความในใจ

นางก็ใช้ภาพวาดเพื่อตอบรับความรู้สึกนั้นกลับไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน