ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 149

ทันใดนั้น นางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

จึงเผลอกำชายแขนเสื้อของเยี่ยนสวินไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

“วันที่เกิดเหตุการณ์กบฏในวัง ที่บ้านของข้าไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ ทั้งยังไม่มีคนร้ายบุกเข้าไป เป็นท่านที่คอยปกป้องข้าอยู่ใช่หรือไม่?”

ก่อนที่ฮ่องเต้องค์ใหม่จะเสด็จขึ้นครองบัลลังก์ เคยมีอ๋องผู้หนึ่งที่มุ่งหวังก่อการกบฏเพื่อชิงราชบัลลังก์

คืนนั้น มู่เหยายังได้ยินเสียงกีบม้าที่ดังสับสนอลหม่านอยู่บนท้องถนน

“เป็นข้าเอง”

เยี่ยนสวินพยักหน้า แล้วก็เห็นน้ำตาของแม่หนูน้อยไหลรินลงมาเป็นสาย

ชั่วขณะหนึ่งเขาถึงกับลนลาน “เหตุใดจึงร้องไห้หนักถึงเพียงนี้?”

มู่เหยาส่ายหน้า พลางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตา “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ข้าแค่ซาบซึ้งใจ โชคดีเหลือเกินที่มีท่านอยู่”

คืนนั้นอันตรายยิ่งนัก หลังจากคืนนั้น ลุงหวังก็ห้ามนางออกจากจวนอยู่หลายวัน

แต่กลิ่นคาวเลือดก็ยังลอยมาให้ได้กลิ่น

มีคนตายมากมายเหลือเกิน

“หลังจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์ ข้าก็ต้องออกไปรบทันที ยิ่งไม่มีโอกาสไปสู่ขอเจ้าที่บ้าน ยิ่งไปกว่านั้น ข้ากลัวว่าจะต้องตายในสนามรบ ถึงตอนนั้นเจ้าก็คงกลายเป็นแม่ม่าย”

“เมื่อคำนึงถึงเจ้าแล้ว ข้าก็ไม่ควรจะเห็นแก่ตัวเช่นนั้น”

มู่เหยาขอบตาแดงก่ำ บัดนี้จึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าบุรุษตรงหน้านางนั้นคิดถึงนางอย่างรอบด้านเพียงใด

นางสูดจมูก “ช่วงบ่ายท่านยังต้องเข้าวัง รีบพักผ่อนเสียหน่อยเถิด พี่หญิงใหญ่ข้ายังอยู่ที่บ้าน ข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ”

เยี่ยนสวินกะพริบตา แต่ก็ไม่ได้รั้งนางไว้

เขาสั่งให้ชุ่ยหวนไปส่งนาง แล้วจึงเอนกายลงนอน

ฤทธิ์ของยาทำให้เขารู้สึกง่วงขึ้นมาจริง ๆ

เมื่อออกจากจวนฉู่อ๋องและขึ้นรถม้าแล้ว มู่เหยาก็สงบสติอารมณ์ นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง ก่อนจะกลับมามีสีหน้าสงบนิ่งดังเช่นปกติ

“ไปหอจู๋เซียงก่อน พี่หญิงชอบกินขนมที่นั่น” มู่เหยาเช็ดน้ำตาที่หางตาออกแล้วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าค่ะ”

รถม้าเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

ราวสองสามชั่วยามให้หลัง เยี่ยนสวินดื่มยาที่หมอเทวดาเลี่ยวเตรียมไว้ให้ เปลี่ยนเป็นชุดที่สวมใส่เป็นประจำ แล้วจึงขี่ม้าพาฉางชิงมุ่งหน้าไปยังวังหลวง

เมื่อยืนรออยู่หน้าประตูวังได้ไม่นาน หลี่กงกงคนสนิทของฮ่องเต้ก็รีบเดินออกมาต้อนรับ

“โธ่ ท่านอ๋องรีบเชิญเถิดขอรับ ฝ่าบาททรงมีรับสั่งว่าอยากจะพบท่านอ๋องมาตั้งนานแล้ว แต่ฮูหยินเฒ่าว่าจะอบรมท่านก่อน ฝ่าบาทจึงได้แต่รอให้ท่านอ๋องมาเข้าเฝ้าด้วยตนเอง”

หลี่กงกงกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่สายตากลับเหลือบมองมือซ้ายของบุรุษตรงหน้าเป็นระยะ ราวกับจะสำรวจบางสิ่ง

เยี่ยนสวินเก็บสายตากลับมาอย่างแนบเนียน ก่อนจะยกมือซ้ายขึ้นตบไหล่ของหลี่กงกงหอย่างหนัก

“วันนี้ฝ่าบาททรงสำราญดีหรือไม่?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน