ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 15

“คุณหนู เหตุใดจวนผิงหยางโหวจึงตอแยไม่เลิกเช่นนี้ หรือพวกเราจะเปลี่ยนไปไหว้บรรพบุรุษวันอื่นดีไหมเจ้าคะ?”

หนิงจู๋กระทืบเท้าด้วยความโมโห กังวลนักว่ามู่เหยาจะถูกจังซื่อจับผิดตำหนิเอาอีก

มู่เหยาเห็นท่าทางนั้นของนางก็รู้สึกขบขัน ยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มป่องของสาวใช้ แล้วพูดโดยไร้ซึ่งความกังวลว่า

“ไปสิ เหตุใดจึงจะไม่ไปเล่า”

“จังซื่อตามมาก็เพียงเพื่อจะลองหยั่งใจข้าดูเท่านั้น สิ่งที่ข้าต้องการก็คือให้นางตามมานี่เอง”

หนิงจู๋เอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ “คุณหนู ท่านลืมแล้วหรือเจ้าคะว่าก่อนหน้านี้จังซื่อกล่าวถึงท่านไว้อย่างไรบ้าง?”

แววตาของมู่เหยาฉายประกายเย็นเยือก “เจ้าจงจำไว้ เรื่องที่จังซื่อเข้ามาพูดคุยกับข้าในวันนั้น อย่าลืมไปบอกแม่เฒ่าหวังด้วย ให้แม่เฒ่าหวังช่วยกระจายข่าวเรื่องนี้ออกไปให้ทั่วถึง”

“ให้ทุกคนรู้กันทั่วว่า ฮูหยินจวนผิงหยางโหวถึงกับไปที่วัดชิงซานด้วยตนเอง เพื่อพูดคุยกับคุณหนูตระกูลมู่”

หนิงจู๋ชะงักไปเพียงครู่เดียว ก็เข้าใจความหมายของคุณหนูตนเองได้อย่างรวดเร็ว

“คุณหนู ท่านต้องการให้แม่เฒ่าหวังแพร่ข่าวออกไป เพื่อให้ตระกูลต่าง ๆ ที่เฝ้าดูอยู่ในที่ลับ คิดว่าคำเตือนลับก่อนหน้านี้ของผิงหยางโหว ล้วนเป็นเพราะต้องการนำหน้าผู้อื่น!”

“หนิงจู๋ของข้านับวันยิ่งฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ” มู่เหยายิ้มพลางหยิกแก้มนาง

“ต่อให้ไม่มีสินเดิมทองคำสิบล้านตำลึงของข้า แค่ความสัมพันธ์อันซับซ้อนมากมายที่อยู่เบื้องหลังตระกูลมู่ เจ้าคิดว่าคนเหล่านั้นในเมืองหลวงล้วนโง่เขลาหรือ?”

“ก็แค่ไม่อยากล่วงเกินจวนผิงหยางโหวเท่านั้น แต่หากพวกเขารู้ว่าคำเตือนที่จวนผิงหยางโหวอ้างนั้น แท้จริงคือความพยายามจะรวบผลประโยชน์ทั้งหมดไว้กับตนเอง เจ้าคิดว่าคนเหล่านั้นจะยอมให้จวนผิงหยางโหวสมปรารถนาหรือ?”

หนิงจู๋ส่ายหน้าทันที แววตาที่มองมู่เหยานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมยิ่งกว่าเดิม

“หากคุณหนูเป็นบุรุษ ต้องสามารถช่วงชิงตำแหน่งอัครเสนาบดีในราชสำนักมาได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ!”

คำพูดนี้ทำให้มู่เหยาหัวเราะ นางส่งสัญญาณให้หนิงจู๋ไปจัดการ ส่วนตนเองก็ลุกขึ้นเดินอย่างเชื่องช้าไปยังศาลบรรพชนภายในจวน

ด้านหลังวัดชิงซานนั้นเดิมทีคือศาลบรรพชนของตระกูลมู่ ต่อมาฮ่องเต้องค์ก่อนอนุญาตให้ศาลบรรพชนตระกูลมู่ไม่ต้องย้ายออกไป และได้รับส่วนแบ่งเครื่องสักการะจากวัดชิงซานครึ่งหนึ่ง

เกียรติยศอันสูงส่งถึงเพียงนี้ แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงความว่างเปล่าดุจน้ำชาที่เย็นชืดเมื่อคนจากไป

มู่เหยาก้าวเข้าไปอย่างสำรวม เติมน้ำมันในตะเกียงเล็กน้อยและทำความเคารพ จากนั้นจึงคุกเข่าลง มองดูป้ายวิญญาณสองป้ายด้านบนจนขอบตาแดงก่ำ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกอกตัญญู มิอาจแต่งเข้าจวนโหวตามความปรารถนาของท่านได้ เพียงแต่ลู่จื้อผู้นั้นปฏิบัติต่อลูกถึงเพียงนี้ ลูกไม่อยากปล่อยให้ชีวิตนี้ต้องสูญเปล่าไป”

“การเดินทางไปวัดชิงซานในครั้งนี้ ลูกหวังว่าจะได้มีวาสนาพบปรมาจารย์เลี่ยวฉาน เพื่อขอพรให้ลูกมีโอกาสฟื้นฟูตระกูลมู่ให้กลับมารุ่งเรืองดังเดิม!”

เมื่อกล่าวจบ มู่เหยาก็ก้มศีรษะลงกระแทกพื้นสามครั้งอย่างหนัก ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินออกจากศาลบรรพชน

นางมองดวงจันทร์กลมโตที่ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า พลางกระชับเสื้อคลุมตัวนอก “กลับห้องกันเถอะ”

หนิงจู๋มองรอยคราบน้ำตาที่หางตาของมู่เหยาด้วยความสงสาร จึงเอ่ยปลอบว่า “คุณหนูเป็นผู้มีบุญวาสนา ครั้งนี้ต้องได้พบปรมาจารย์เลี่ยวฉานอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ!”

แม้จะรู้ว่าสาวใช้ผู้นี้เพียงต้องการปลอบใจตน แต่มู่เหยาก็มิได้คาดหวังกับเรื่องนี้มากนัก

“ปรมาจารย์เลี่ยวฉานท่องเที่ยวไปทั่วหล้า แม้แต่ฮ่องเต้ยังอ้อนวอนเชิญเข้าวังหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ แล้วข้าจะมีโชคดีถึงเพียงนั้นได้อย่างไรกัน”

หนิงจู๋อ้าปาก แต่ชั่วขณะก็นึกไม่ออกว่าควรตอบว่ากระไร ได้แต่ก้มหน้าเงียบงันไป

มู่เหยารู้ว่าสาวใช้ตัวน้อยผู้นี้คิดจะพูดอะไร นางจึงสงบใจลง “วาสนาที่จะได้พบปรมาจารย์เลี่ยวฉานนั้นมิอาจคาดเดา ข้าจะลองไปพักอยู่ที่นั่นสักสองสามวัน หากไม่ได้พบ ก็คงเป็นเพราะข้าไร้วาสนาเอง”

“เจ้าจำไว้เพียงว่า จงกระจายข่าวเรื่องที่ข้าสั่งเจ้าออกไป”

หนิงจู๋ตระหนักถึงความสำคัญของเรื่องนี้ จึงพยักหน้าหนักแน่งอย่างไม่ประมาท

……

มู่เหยาผู้คิดว่าคงไม่ได้พบเยี่ยนสวินอีกแล้วหลังจากการล่องเรือคราวก่อน บัดนี้เมื่อเห็นรถม้าจอดอยู่ไม่ไกลจากวัด แววตาจึงฉายแววตื่นตะลึงขึ้นมาวูบหนึ่ง

เยี่ยนสวินก็มาวัดชิงซานด้วยหรือ?

“คุณหนู นั่นเหมือนจะเป็นรถม้าของฉู่อ๋องหรือเปล่าเจ้าคะ? ฉู่อ๋องไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ ไฉนจึงมาวัดเพื่อขอพรด้วยเล่าเจ้าคะ?”

สิ่งที่หนิงจู๋เอ่ยออกมา ก็คือความสงสัยในใจของมู่เหยาเช่นกัน

เมื่อเห็นม่านรถม้าคนนั้นถูกเปิดออก นางก็รีบปล่อยม่านรถของตนลงเพื่อบดบังสายตา ราวกับเกรงกลัวอีกฝ่ายจะมองเห็น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน