ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 16

มู่เหยาจ้องมองจังซื่อด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มบนริมฝีปากก็ค่อยๆ เลือนหายไป

“ข้ามิกล้ารับความผิดนี้แทนฮูหยินผิงหยางโหวหรอกเจ้าค่ะ”

“อีกอย่าง ทุกคนต่างก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงบนเรือกันหมด”

“คุณชายของท่านทำให้องค์หญิงใหญ่อารมณ์เสียเช่นนั้น ฮูหยินไม่รีบไปขออภัยองค์หญิงใหญ่ แต่กลับมีเวลาว่างมาหาข้าที่วัดชิงซานเช่นนี้?”

จู่ๆ หัวใจของจังซื่อก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันที!

มีใครบ้างในเมืองหลวงที่ไม่รู้ว่าองค์หญิงใหญ่เป็นคนเที่ยงตรงมาก ไม่อาจทนเห็นความอยุติธรรมใดๆ ได้เลย

วันนั้นจื้อเอ๋อร์ของนางทำให้องค์หญิงใหญ่อารมณ์เสีย แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะเห็นแก่หน้าท่านโหวจึงไม่พูดอะไรก็ตาม

แต่ขุนนางเก่าแก่ในราชสำนักที่เอนเอียงไปตามทิศทางลมจะไม่พูดอะไรเชียวหรือ!

เมื่อตระหนักได้ว่าสถานการณ์ร้ายแรงเพียงใด จังซื่อก็กัดฟันกรอดพลางมองหญิงตรงหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมย

“วันนี้คุณหนูมู่ทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาคงเสแสร้งทำเป็นเชื่อฟังมาตลอดเลยสินะ!”

“ข้ายังต้องจัดการเรื่องบูชาบรรพบุรุษอีก คงไม่ส่งฮูหยินผิงหยางโหวแล้วเจ้าค่ะ” มู่เหยาปัดร่างกายเบาๆ ก่อนทิ้งท้ายไว้สั้นๆ และเดินกลับไปยังห้องวิปัสสนา

จังซื่อรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ในใจกลับเป็นห่วงเรื่องของลูกชายไม่น้อย หลังจากจ้องมองแผ่นหลังมู่เหยาอย่างแค้นเคือง นางก็รีบพาแม่นมฟังขึ้นรถม้าทันที

เมื่อกลับถึงห้องวิปัสสนา มู่เหยารับน้ำชาจากหนิงจู๋ไปดื่มหนึ่งอึก และเห็นว่าใบหน้าของสาวใช้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“คุณหนู วันนี้ฮูหยินผิงหยางโหวคงจะโกรธมาก คุณหนูเก่งมากเลยเจ้าค่ะ!”

นางจึงหยิบจดหมายออกจากเสื้อและยื่นให้กับหนิงจู๋ด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าอาศัยโอกาสวันนี้ที่คนไม่เยอะ เอาจดหมายนี้ส่งออกไปข้างนอก”

หนิงจู๋รับจดหมายด้วยความสงสัย หลังจากเห็นอักษรบนจดหมายก็รู้สึกลังเลขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณหนู ปีนั้นฮูหยินตัดสัมพันธ์กับหลันซื่อไปแล้ว ต่อให้ท่านส่งจดหมายนี้ออกไป เกรงว่าหลันซื่อคง…”

มู่เหยาจำได้ว่าท่านอาเคยบอกว่าปีนั้นแม่ของนางทะเลาะกับท่านตาใหญ่โต เพราะแต่งงานกับบัณฑิตยาจกอย่างท่านพ่อ ก่อนจะตัดสินใจตามท่านพ่อมาที่เมืองหลวงอย่างเด็ดเดี่ยว

เพลานั้นท่านตาโกรธเป็นอย่างมาก และเขียนจดหมายตัดสัมพันธ์กับท่านแม่ แต่ก็ยังมอบเรือหลายลำเป็นสินเดิมให้กับนาง

หากคิดจะตัดขาดกันจริงๆ เหตุใดต้องให้สิ่งของมากมายขนาดนั้นด้วยล่ะ

ต่อมาพ่อของนางถูกส่งไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย ท่านแม่จึงฝากนางไว้กับท่านอา และไม่เคยกลับมาอีกเลย

หลังจากท่านอาได้รับข่าวร้ายอย่างกะทันหัน ก็สิ้นใจตายด้วยอาการหัวใจวายในคืนนั้น

ทำให้เหลือนางเพียงคนเดียวในจวนมู่อันใหญ่โตนี้

หลายวันมานี้มู่เหยาได้กลับบ้านไปดูบันทึกเก่าๆ รวมถึงสินเดิมที่ท่านแม่นำติดตัวมาด้วยความรู้สึกลึกๆ ในใจว่าอาจมีเรื่องบางอย่างซ่อนอยู่ในจดหมายตัดสัมพันธ์นั้น

ไหนจะการตายของท่านอา…

ดวงตาของมู่เหยาสั่นไหวเบาๆ จากนั้นก็ดึงตัวเองออกจากห้วงความทรงจำ “เจ้าส่งออกไปก็พอ หากหลันซื่อไม่ยอมรับจดหมายจริงๆ ค่อยคิดหาวิธีอื่นกัน”

“เจ้าค่ะ”

มู่เหยารู้สึกเบื่อหน่ายที่จะอยู่ในห้องวิปัสสนาทั้งวัน จึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นที่หน้าลานวัด

อีกด้านหนึ่ง จังซื่อรีบเดินทางตรงกลับไปยังจววนผิงหยางโหวด้วยความเป็นห่วงลู่จื้อ

เมื่อเข้าไปในประตูจึงรีบคว้าตัวสาวใช้คนหนึ่งไว้พลางขมวดคิ้วถาม “ท่านโหวกลับมาหรือยัง”

สาวใช้ตกใจและรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

จังซื่อจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลางปล่อยมือที่คอยพยุงของแม่นมฟัง

“ฮูหยินโปรดวางใจเถิดเจ้าค่ะ ท่านโหวกับคุณชายใหญ่ล้วนแต่ทำงานรับใช้ฝ่าบาทด้วยใจ”

“นอกจากนี้ข่าวลือเรื่องบนเรื่องในวันนั้น ไม่อาจกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของคุณชายใหญ่ได้โดยตรง คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกเจ้าค่ะ”

คำพูดของแม่นมฟังทำให้จังซื่อเบาใจลงไม่น้อย

นางนั่งอยู่ในห้องโถงและจิบน้ำชาสงบสติอารมณ์ ก่อนที่ใบหน้าของมู่เหยาจะปรากฏขึ้นในหัวของนาง จึงวางถ้วยชาลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ

“ดูเอาเถิดว่านางแซ่มู่นั่นไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาเลยสักนิด!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน