ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 153

จังซื่อมองจางจิ้งหรูที่ใบหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งคำพูดนี้จะหลุดออกมาจากปากนาง

นางลุกขึ้น นิ้วมือที่สั่นเทาอังลงไปบริเวณจมูก ริมฝีปากนางสั่นระริก ก่อนนางจะเป็นลมล้มลงไป

แม่นมฟังรีบเข้ามารับตัวนาง เหลือบมองจางจิ้งหรูก่อนจะตะโกนเรียกสาวใช้ด้านนอกมาพาตัวไป

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว จางจิ้งหรูก็ก้าวไปข้างหน้าและยกผ้าคลุมที่คลุมลู่จื้อขึ้น

มองคนที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดด้วยสายตารังเกียจ

“ไปตามหมอมา”

ไม่นานหมอก็มารักษาบาดแผลให้ลู่จื้อ จางจิ้งหรูยังหยิบขี้ผึ้งที่ดีกว่าออกมาให้อาชีทาให้ลู่จื้อ

เพื่อให้เขาฟื้นขึ้นมาเร็วๆ

วันต่อมา

เนื่องจากมีพระราชโองการเมื่อคืนวาน ขุนนางหลายคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่างพากันคุกเข่าขอพระราชทานอภัยโทษจากฝ่าบาท

ส่วนคำขอร้องของมู่เหยาก็ถูกเยี่ยนสวินนำขึ้นมากราบทูลต่อหน้าฝ่าบาทเช่นกัน

เมื่อขั้นบันไดถูกวางทีละขั้น ฮ่องเต้ก็ย่อมคล้อยตามอย่างง่ายดาย

ขุนนางทั้งหลายที่เกี่ยวข้องก็ย่อมเข้าใจดีว่าหลังจากนี้ควรส่งอะไรเข้าวังหลวงเป็นการตอบแทน

“ข้าได้ยินว่าเมื่อคืนคุณชายใหญ่ตระกูลลู่กล่าวหาว่าเจ้าฉวยโอกาสส่วนตัวเพื่อแก้แค้นหรือ?”

ฮ่องเต้เปลี่ยนประเด็นคำถามทันที ทำให้ขุนนางคนอื่นๆ ที่ไม่ถูกกล่าวโทษถึงกับโล่งอกไปตามๆ กัน

เยี่ยนสวินกะพริบตา “เอ่อ...”

ก่อนจะรีบคุกเข่าลงกับพื้นร้องคร่ำครวญ “ฝ่าบาท ขอพระองค์โปรดให้ความยุติธรรมแต่กระหม่อมด้วยเถิด”

“กระหม่อมไปล่วงเกินใครกัน เพิ่งไปถึงก็ถูกคุณชายใหญ่ตระกูลลู่ชี้หน้าด่าทอ กระหม่อมไปเพื่อประกาศพระราชโองการของฝ่าบาทแท้ๆ คุณชายใหญ่ตระกูลลู่กลับไม่เห็นหัวกระหม่อม เช่นนี้มิเท่ากับไม่เห็นหัวฝ่าบาทหรือพะยะค่ะ!”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ลู่เหวินเจิ้งที่ยืนอยู่ในหมู่ขุนนางก็รู้สึกเหมือนโลกดับวูบ

เขาเดินออกมาพร้อมมือที่สั่นเทา ก่อนจะคุกเข่าลงกระแทกพื้นเสียงดังกว่าเยี่ยนสวิน

“ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ เกรว่าเมื่อคืนลูกชายของกระหม่อมจะเสียสติไปถึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ เมื่อวานหลังจากที่กระหม่อมพาเขากลับบ้านก็เฆี่ยนตีเขาจนผิวเนื้อปริแตก บัดนี้เขายังไม่ฟื้นขึ้นมา ขออภัยที่กระหม่อมสั่งสอนลูกไม่ดีพะยะค่ะ”

“เฆี่ยนตี?”

เยี่ยนสวินหันหน้าไปมอง ลู่เหวินเจิ้งชะงัก ก่อนจะรีบพยักหน้า

ชายที่ทำท่าทางน่าสงสารเมื่อครู่ค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น ฟันฝุ่นที่ติดตามตัวออกอย่างใจเย็น

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแล้วพะยะค่ะ”

ฮ่องเต้เหลือบตามองเยี่ยนสวิน เห็นเขาทำหน้าท่าทีภาคภูมิใจอยู่เงียบๆ ก็ไม่อยากมองต่อ

“ในเมื่อเฆี่ยนตีไปแล้วก็ช่างเถอะ เพียงแต่บุตรชายคนโตของเจ้าช่างเหลวไหลนัก ปีนี้งดการเข้าสอบจอหงวนเสียเถิด"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน