ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 156

ท่าทางนี้ หากคนที่ไม่รู้ยังคิดว่าเมื่อครู่นางถูกทรมานอะไรมา

หลันอิ๋งและมู่เหยามองท่าทางของเด็กหญิง แล้วสบตากันหนึ่งครั้ง ก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้

“พี่หญิงทั้งสอง พวกเราไปกันเถอะ”

ทั้งสองคนพยักหน้าตอบรับคำพูดของเจียงเจา

ถึงแม้ว่าจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋วเป็นตระกูลขุนนางฝ่ายบู๊ ในเรื่องการกินจะขอไปทีไม่ได้

ดูแล้ว ประณีตและพิถีพิถันกว่าในจวนมู่เหยาอีก

ตลอดการรับประทานอาหารมื้อนี้ มู่เหยาและหลันอิ๋งก็มากขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

เห็นสีท้องฟ้าใกล้มืด มู่เหยาจึงดึงหลันอิ๋งลุกขึ้นและขอตัวลา

“ข้าไปส่งพวกเจ้า”

ฮูหยินใหญ่เจียงรีบลุกขึ้นยืน ในใจคำนวณเอาไว้ ลูกชายของตนต้องกลับมาพอดีนะ!

พวกเขาคุยไปพลางพร้อมเดินมาที่หน้าประตูไปพลาง ก็ได้ยินเสียงเกือกม้า

หันหน้ามองไป หลังจากที่เห็นเจียงมั่วเหยียน ในดวงตาของหลันอิ๋งมีความตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“มั่วเหยียนกลับมาพอดี ตอนดึกน้ำค้างแรง เจ้าก็ช่วยแม่ไปส่งจวิ้นจู่และคุณหนูตระกูลหลันกลับหน่อย”

ฮูหยินใหญ่เจียงรู้สึกเบิกบานใจมาก หลังจากพูดจบก็เดินมาถึงข้างตัวหลันอิ๋งพร้อมแนะนำ

“หนูอิ๋ง นี่เป็นลูกชายคนโตที่ไม่ได้ความของข้า”

หลันอิ๋งแววตาสั่นไหว แสร้งเหมือนเจอเจียงมั่วเหยียนเป็นครั้งแรก ก้มหน้าย่อตัว

“หลันอิ๋ง คารวะแม่ทัพน้อยเจียง”

ทางเจียงมั่วเหยียนประสานมือตอบรับทั้งสองด้วยสีหน้าเรียบเฉย หลังจากสังเกตเห็นแววตาที่มองมาของท่านแม่ มุมปากก็กระตุกในทันที

แม่ของเขาคิดจะทำอะไรอีก...

แต่นึกถึงเหตุการณ์ที่มู่เหยาเคยเจอก่อนหน้านี้ เจียงมั่วเหยียนก็ไม่กล้าไม่คุ้มกันส่งเช่นกัน

หากว่าพระชายาเกิดเรื่อง ท่านอ๋องจะถลกหนังของเขาไม่ใช่หรือ!

“มู่จวิ้นจู่ คุณหนูหลัน เชิญขึ้นรถม้า ข้าจะตามพวกท่านอยู่ด้านหลัง”

“เช่นนั้น ก็รบกวนท่านแม่ทัพน้อยแล้ว” หลันอิ๋งน้ำเสียงอ่อนโยน

คำเรียกท่านแม่ทัพน้อย ทำให้เจียงมั่วเหยียนจิตใจสั่นไหว

เพียงแต่เขารักษามารยาท ไม่ได้เงยหน้ามองคนตรงหน้าเท่านั้น

การกระทำระหว่างทั้งสองคน ทำให้ใบหน้าฮูหยินใหญ่เจียงที่ยืนอยู่หน้าประตูมีรอยยิ้มเล็กน้อย

จ้องลูกชายของตัวเองที่ไม่ได้เรื่อง

เจ้าคนหัวทึบ!

คนหัวทึบเอ๋ย!

ลูกสะใภ้ของข้า!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน