ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 157

“ความคิดของท่านพ่อและท่านปู่ สามารถปูทางให้เจ้าเป็นการดีที่สุด”

“ตระกูลขุนนางใหญ่ เจริญและพินาศไปด้วยกันทุกคน ทุกคนในบ้านต่างรู้หลักการข้อนี้ดี ดังนั้นเจ้าไม่ต้องรู้สึกหนักใจ”

มู่เหยาบอกว่าไม่ซาบซึ้งใจเลย มันไม่จริง

แต่ที่มีมากกว่า คือความสงสารและซับซ้อน

“พี่หญิงถึงเป็นเช่นนั้น ข้าก็ไม่อยากให้พี่ ๆ น้อง ๆ ต้องลำบากตลอดชีวิตเพื่อข้า”

นางเคยเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว ไม่อยากให้พวกคนที่ดีต่อนางต้องเจอแบบนี้อีกครั้ง

หลันอิ๋งได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกดีใจมาก

“อาหน่วนวางใจได้ ถึงแม้ว่าเพื่อการปูทาง ข้าก็ต้องเลือกเหมือนกัน”

สตรีตระกูลใหญ่ ส่วนใหญ่เชื่อถือคำสั่งพ่อแม่ และวาจาแม่สื่อ

ตัดสินตามความชอบหรือไม่ชอบไม่ได้

ขอแค่คนในครอบครัวนั้นดี ก็สามารถให้เกียรติกันและกันไปตลอดชีวิต

หากหลังแต่งงานสามารถเกิดความรักต่อกัน ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว

“เอาเถิด วันนี้ก็เหนื่อยแล้ว พวกเรารีบพักผ่อนเร็ว ๆ เถอะ”

“พรุ่งนี้เช้า คณะของท่านปู่ก็จะมาถึงแล้ว”

มู่เหยาพยักหน้า ให้คนพาญาติผู้พี่กลับไป

ส่วนนางนั่งอยู่ที่เดิมพักใหญ่ ถึงกลับไปในเรือน

ในเวลาเดียวกัน เรือนตะวันตกของจวนลู่

จางจิ้งหรูยกถ้วยยาน้ำเดินเข้ามา สายตาหยุดบนตัวผู้ชายที่โอดครวญอยู่บนเตียง ในดวงตาประกาศความรังเกียจออกมา

“ท่านพี่ ควรดื่มยาแล้วเจ้าค่ะ”

ได้ยินเสียงอ่อนโยนของหญิงสาว ลู่จื้อนอนคว่ำอยู่บนเตียง ในใจเกิดเพลิงโกรธอย่างไม่มีเหตุผล

ยื่นมือปัดถ้วยยาตกในทันที!

“เจ้ารอดูข้าขายหน้าใช่หรือไม่!”

มองถ้วยยาที่ตกแตกบนพื้น รอยยิ้มมุมปากของจางจิ้งหรูก็ค่อย ๆ หายไป

ลุกขึ้นปัดชายเสื้อที่เปื้อนออก

“ท่านพี่ ตอนนี้ชื่อเสียงของท่านที่อยู่นอกบ้านพังทลายหมดแล้ว ของที่ส่งให้เหล่าคุณชายก่อนหน้านี้ ก็ถูกส่งคืนกลับมาทั้งหมดแล้วเช่นกัน”

“พวกเขาถึงขั้นประกาศภายนอก จะตัดความสัมพันธ์กับตระกูลลู่ของพวกเรา หลังจากที่ท่านพ่อทราบข่าว ก็ยิ่งด่าท่านมันเลว”

“ตอนนี้ คนข้างกายของท่านพี่ มีแค่ข้ากับฮูหยินหลิ่วเท่านั้น”

ลู่จื้อถลึงตาใส่ “อะไร! พวกเขาหมายความว่าไง! ก่อนหน้านี้บอกว่าจะช่วยข้าไม่ใช่หรือ!”

“พรืด”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน