ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 159

หลิ่วซีอินไม่สนใจคนที่ตามมาด้านหลัง

นางน้ำตาเต็มหน้า รีบมาถึงเรือนหลักฝั่งตะวันตก ไม่สนใจว่าอาชีพยายามห้าม เปิดประตูห้องนอนออกทันที

“พี่จื้อ ช่วยข้าด้วย!”

เสียงร้องของนางทำให้ลู่จื้อที่เพิ่งหลับไปพร้อมทั้งความปวดหลังสะดุ้งตื่นขึ้นทันที

พอเห็นชัดว่าใครเป็นคนเข้ามา สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความรำคาญอย่างปิดไม่มิด

“เจ้าโวยวายอะไรอีก!”

เสียงตะคอกของเขาทำให้หลิ่วซีอินที่กำลังจะพูดถึงกับกลืนคำลงคอ

นางมองชายตรงหน้าอย่างรู้สึกแปลกใจ พอได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลังก็ไม่ทันคิดอะไรมาก

รีบพูดสิ่งที่อยากพูดออกไปทันที

“พี่จื้อ ข้าพึ่งตั้งครรภ์ได้ไม่นาน ฮูหยินกลับให้ข้าสาบาน ว่าจะมอบลูกให้นางเลี้ยง ข้าอุตส่าห์อุ้มท้องสิบเดือน จะให้ข้ายกบุตรให้ผู้อื่นได้อย่างไร? ข้ายังเป็นห่วงว่าหากลูกร้องไห้ นางจะนอนไม่หลับ คุณชายอนุญาตให้ข้าเลี้ยงลูกเองเถิดนะเจ้าคะ?”

หลิ่วซีอินมองลู่จื้อด้วยสายตาอ่อนแออ้อนวอน แต่กลับพบว่าในแววตาของเขาไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเอ็นดูเหมือนเมื่อก่อน มีเพียงความลังเล

ในใจของนางสะท้านวูบ

นางกำลังจะพูดอีกครั้ง แต่เสียงจากด้านหลังกลับดังขึ้นขัดไว้เสียก่อน

“สามี เป็นข้าเองที่ไม่รู้ความ บอกแม่นางหลิวไปแล้วว่าท่านยังไม่สบาย แต่นางก็ยังรบกวนท่านอยู่ดีเจ้าค่ะ”

จางจิ้งหรูพูดเพียงไม่กี่คำ ก็โยนความผิดใส่หลิ่วซีอินได้เรียบร้อย

นางถอนหายใจเบาๆ “สามี ข้าในฐานะฮูหยินผู้ดูแลเรือน ก็ล้วนทำเพื่อบุตรคนแรกของท่านเท่านั้น”

“หากเด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูโดยอนุต่ำศักดิ์ ต่อให้ได้รับสติปัญญาจากท่าน ก็เกรงว่าจะไม่มีวันได้มีหน้ามีตาในภายหน้า”

ประโยคสุดท้าย จางจิ้งหรูกล่าวด้วยน้ำเสียงเน้นย้ำ

เพื่อให้ลู่จื้อเข้าใจว่า ลูกของเขาจะปล่อยให้หลิ่วซีอินทำลายไม่ได้อีกต่อไป

และเป็นไปตามคาด ลู่จื้อที่ยังลังเลอยู่ ก็ฟาดโต๊ะตัดสินใจทันที

“เรื่องนี้ เจ้าทำตามที่ฮูหยินว่าเถิด”

หลิ่วซีอินเบิกตากว้าง ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

ริมฝีปากของนางสั่นระริก “อะ…อะไรนะ?”

“พี่จื้อ ท่านเคยสัญญากับข้าไว้ ว่าหากมีลูก จะให้ข้าเลี้ยงเอง แล้วเหตุใดตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปเล่า?”

พอลู่จื้อได้ยินคำว่า “เมื่อก่อน” ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวในอดีตกับมู่เหยา

สีหน้าที่เย็นชา พลันเปลี่ยนเป็นโกรธจัด

“เจ้ายังกล้าพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนอีกหรือ! หากไม่ใช่เพราะเจ้าคอยยุแยงข้า ข้าก็คงไม่ถูกเจ้าหลอกให้หลง แล้วจบลงเช่นนี้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน