ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 168

เพียงแต่สายตาของพวกเขายังคงมองไปที่ประตูด้วยความกังวลเป็นระยะๆ หวังว่าบิดามารดาจะกลับมาโดยเร็ว

หลานอิ๋งพูดคุยกับมู่เหยาและนายท่านหลานที่ห้องโถง ระหว่างนั้นก็ถือโอกาสสอบถามมู่เหยาเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองหลวง

“สมบัติของตระกูลหลานมีมากมาย โชคดีที่ท่านป้าระแคะระคายความผิดปกติมาตั้งแต่หลายปีก่อน จึงใช้ชื่อทางการค้าของตระกูลซูเปิดร้านค้าหลายแห่ง แม้ร้านเหล่านี้จะไม่รุ่งเรืองแต่ก็เพียงพอให้อยู่ในเมืองหลวงได้อย่างสุขสบาย”

เมื่อได้ยินคำพูดของท่านตา มู่เหยาก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย

“ร้านที่ใช้ชื่อทางการค้าของตระกูลซู ล้วนอยู่ภายใต้ชื่อของท่านป้าหรือ?”

เมื่อเห็นนางตกใจ หลานอิ๋งก็ยิ้ม

“เรื่องนี้ไม่เคยเขียนบอกเจ้าในจดหมาย เพราะกังวลว่าจะถูกสืบเจอ แต่ตอนนี้พวกเราอยู่ด้วยกันจึงสามารถบอกเจ้าได้”

“เพียงแต่ท่านแม่ของข้าซ่อนตัวอยู่ คนที่ดูแลกิจการร้านค้าตระกูลซูคือผู้จัดการร้านคนหนึ่งของตระกูลซูแห่งเจียงหนาน”

“ต่อให้สืบเจอ ก็คงสืบไม่ถึงตัวท่านแม่”

มู่เหยาได้ยินดังนั้นก็คาดเดาในใจ

นางหันไปมองนายท่านหลานที่นั่งดื่มชาโดยไม่รู้ตัว “ท่านตา ร้านค้าของตระกูลซูที่อยู่ภายใต้การดูแลของท่านป้า เริ่มก่อตั้งขึ้นเมื่อสิบปีก่อนใช่หรือไม่?”

แววตาของนายท่านหลานเปลี่ยนไป เขาวางถ้วยชาลงและพยักหน้า

ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่านางจะเดาออก จึงไม่มีความประหลาดใจใดๆ

“สิบปีก่อน...เป็นช่วงที่ตระกูลหลานตัดขาดความสัมพันธ์กับแม่ของข้า” มู่เหยากัดริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

หลานอิ๋งเผลอมองไปทางท่านตา อ้าปากเหมือนต้องการจะพูดบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

นายท่านหลานถอนหายใจ “เรื่องนี้ รอให้ลุงรองของเจ้ากลับมาเล่าให้เจ้าฟังโดยละเอียดแล้วกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น มู่เหยาก็เม้มริมฝีปากและพยักหน้าอย่างเข้าใจ

บรรยากาศภายในห้องโถงเงียบไปชั่วขณะ

หลานอิ๋งเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

ใกล้เวลาพลบค่ำ ลุงหวังก็รีบเร่งเดินเข้ามาในจวน

“นายท่าน ถึงแล้วขอรับ”

เพียงหกคำนี้ก็ทำให้ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงลุกขึ้นทันที แล้วรีบเดินตามกันออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อทั้งสามมาถึงหน้าประตูจวน ก็เห็นหลานชิวเหิงลงมาจากรถม้า เดินขาเป๋ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

ระหว่างเดินทางกลับมาต้องเผชิญกับอันตรายไม่น้อยเลยทีเดียว!

หลานชิวเหิงมองดูบิดา พอคิดถึงพี่ชายที่นอนอยู่ในรถม้า เขาก็กัดริมฝีปากแน่น กำลังจะคุกเข่าลงต่อหน้านายท่านหลาน

“จะทำอะไร!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ นายท่านหลานก็ตะโกนห้ามเสียงดัง รีบก้าวลงจากบันไดไปหยุดเขาไว้ทันที

“ท่านพ่อ ลูกไร้ความสามารถ ปล่อยให้พี่ใหญ่โดนวางยาระหว่างทาง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน