ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 169

“ทำไมท่านแม่ข้าต้องทำเช่นนี้? ตอนนั้นไม่ใช่ว่าท่านพ่อหนทางชีวิตกำลังดี ต้องการแรงสนับสนุนมิใช่หรือ?”

ตัดขาดจากญาติ เมื่อตกอยู่ในสายตาคนข้าง ๆ และตกอยู่ในสายตาคนภายนอก ย่อมถูกมองว่าอกตัญญู

นั่นพอจะทำลายหนทางการเป็นขุนนางของท่านพ่อนางได้เลย

“นี่เป็นจดหมายที่ท่านแม่เจ้าส่งมาในตอนนั้น ข้าเก็บไว้จนถึงตอนนี้ บัดนี้ขอมอบให้เจ้า”

หลันชิวเหิงนำจดหมายที่เก็บไว้ตรงหน้าอกออกมา และดันไปตรงหน้านาง

“หลังจากท่านแม่เจ้าตัดขาดจากญาติไม่กี่วัน ฮ่องเต้พระองค์ก่อนในตอนนั้นก็ส่งท่านพ่อเจ้าไปเมืองอวิ๋น ไม่กี่เดือนต่อมา พวกเราก็ได้รีบข่าวการตายของท่านพ่อเจ้า”

“อาหน่วน เรื่องในปีนั้น ข้า พี่ชายใหญ่ รวมถึงท่านพ่อ ล้วนมีความสงสัยกันทั้งนั้น”

“แต่ในการสืบสวนทุกครั้ง ร้านค้าตระกูลหลันจะเกิดเรื่องโดยไม่มีสาเหตุ หากเข้าสืบสวนตอนนี้ เจ้าหรือไม่ว่าอันตรายเพียงใด?”

มู่เหยามองจดหมายสีเหลืองซีดในมือ สายตาแน่วแน่

“ข้ารู้ แต่ข้าไม่ไปสืบไม่ได้ อย่างไรก็ต้องคืนความยุติธรรมให้พวกเราตระกูลมู่”

หลันชิวเหิงไม่พูดอะไรอีก แค่บอกว่าในจดหมายมีทุกอย่างที่มู่เหยาอยากรู้ แล้วจึงให้ลุงหวังพากลับไปพักผ่อนในเรือนด้วยสีหน้าอ่อนล้า

มู่เหยาหยิบจดหมาย เดินผ่านประตูข้าง อยากจะกลับห้องนอนจนแทบรอไม่ไหว

“ชิงอิ่ง ชิงอู้ เฝ้าดูเรือนไว้ให้ดี”

เมื่อสองคนทางด้านนอกประตูได้ยินคำพูดนี้ ก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที

ภายในห้อง หนิงจู๋อยู่ข้าง ๆ มู่เหยาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

มู่เหยาหยิบมีดเล่มเล็กขึ้นมา และเปิดผนึกจดหมายอย่างระมัดระวัง

ด้านในเขียนไว้ยาวเหยียดถึงสามแผ่น แค่เห็นบรรทัดแรก มู่เหยาก็จำลายมือของท่านแม่นางได้!

‘พี่รอง เรื่องตัดขาดจากญาติต้องทำให้ใหญ่โต ทำแบบนี้ถึงจะรับประกันความปลอดภัยของตระกูลหลันได้ หากพวกเราสามีภรรยาเกิดอุบัติเหตุอันใด ขอให้พี่รองเก็บจดหมายไว้ให้ดี รออหน่วนโตขึ้นค่อยมอบให้นาง จงจำไว้ ห้ามสืบเรื่องอุบัติเหตุของสามีข้า ขอให้สงบสุขไปตลอดชีวิต’

อ่านบรรทัดสุดท้าย คำพูดที่ท่านแม่ทิ้งไว้

มู่เหยาสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อผ่อนคลายความรู้สึกหนักอึ้ง

หยดน้ำตาจากหางตาไหลอาบแก้มนานแล้ว ร่วงลงบนโต๊ะและหน้ามืด

“คุณหนู…” หนิงจู๋เดินเข้าไปหา นางยื่นมือออกไปอย่างร้อนใจ

กลัวว่ามู่เหยาจะทนไม่ไหวจนเป็นลมไปอีก

“ข้าไม่เป็นไร”

มู่เหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดใบหน้า น้ำเสียงแหบแห้ง

นางอ่านซ้ำอย่างละเอียดอีกหลายรอบ ในใจพลางนึกสงสัยคำพูดสุดท้ายของท่านแม่ว่า ต้องเอาจดหมายมอบให้นาง

“ท่านแม่แค่อยากให้ข้ารู้สาเหตุของเรื่องตัดขาดจากญาติงั้นหรือ?”

นางพึมพำอย่างไม่เข้าใจ และอ่านเนื้อหาในจดหมายอย่างละเอียดอีกครั้ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน