ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 173

“แต่ข้าคิดว่า ในเมื่อเลือกพระชายาฉู่เอาไว้แล้ว คงจะไม่แทรกแซงคู่เขา ยัดองค์หญิงคนหนึ่งเข้ามากระมัง?”

มู่เหยาสบตากับหลันอิ๋งหนึ่งครั้ง แต่ไม่ได้ตอบคำถาม

แต่ไม่มีอะไรแน่นอนตายตัว

ไม่แน่ว่า ไทเฮาพาองค์หญิงซูหรงกลับมาครั้งนี้ ก็อาจจะมีความคิดนี้อยู่จริง?

ทั้งสองคนไม่ได้ถามเรื่องอื่นมากนัก วางของขวัญที่นำมาลง แล้วหาเจียงเจาก็หมุนตัวออกจากจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋ว

บนรถม้า มู่เหยามองญาติผู้พี่ที่วิตกกังวลใจ ยื่นมือไปกุมมือของนางเอาไว้

“พี่หญิงไม่ต้องเป็นห่วงข้า หากว่าไทเฮาดึงดันจะยัดคนเข้ามาจริง คิดว่าฮูหยินเฒ่าก็คงจะไม่ตกลง”

หลันอิ๋งมองรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง ยื่นมือบีบอย่างจนใจเล็กน้อย

“เจ้าน่ะ ไม่กังวลเลยจริงหรือ? หากว่าไทเฮาคิดจะยัดคนเข้ามาจริง ถึงแม้ว่าฮูหยินเฒ่าเซียวจะไม่เต็มใจมากแค่ไหน เกรงว่าก็ต้านคำสั่งของไทเฮาไม่ได้ ถึงตอนนั้นเจ้าจะวางตนอย่างไร?”

เดิมเป็นเพราะตระกูลลู่เข้าไปพัวพันกับเรื่องวุ่นวายไม่น้อย หลันอิ๋งเป็นห่วงชื่อเสียงในเมืองหลวงของมู่เหยาจริง ๆ

หากว่าครั้งนี้ไทเฮามีความคิดนี้จริง อาหน่วนจากพระชายาฉู่เปลี่ยนเป็นพระชายารองหรืออนุ เกรงว่าในเมืองหลวง...

“ไม่เป็นไรจริง ๆ พี่หญิงจะยอมเชื่อข้าหรือไม่?”

เห็นนางจริงจังหนักแน่น ความกังวลและไม่สบายใจของหลันอิ๋งก็ดีขึ้นเล็กน้อย

“ข้ารู้ว่าเจ้ากับท่านอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ดี แต่เรื่องนี้เจ้าต้องให้ความสำคัญเข้าใจไหม?”

มู่เหยาพยักหน้ารับ ซบไหล่ของหลันอิ๋งอย่างออดอ้อน แต่ในดวงตากลับมีความเด็ดเดี่ยวหนึ่ง

ประโยคที่นางสนใจก็คือคำพูดของฮูหยินใหญ่เจียง คำที่ว่าซูหรงอาจเป็นลูกของจิ้นอ๋อง

หากองค์หญิงซูหรงเป็นลูกของจิ้นอ๋องจริง แล้วทำไมไม่ประกาศสู่ภายนอก กลับยังปิดบังเอาไว้เล่า?

นึกถึงเรื่องนี้ มู่เหยาแอบส่ายหน้าอีกครั้ง

คิดว่าคงจะไม่ใช่ ไม่อย่างนั้นหากเป็นลูกของจิ้นอ๋องจริง ทำไมฮ่องเต้ถึงไม่สังเกตเห็น ปล่อยให้ไทเฮาเลี้ยงดู

ไม่นานรถม้าก็กลับมาถึงจวนโหว

หลันอิ๋งลงจากรถม้า ก็กลับไปเรือนข้างแล้ว

หลังจากมู่เหยาทานมื้อเย็นเสร็จ ครุ่นคิดอยู่นานถึงวางตะเกียบลง “หนิงจู๋ ให้ลุงหวังพาหมอประจำของจวนลู่มา ข้ามีเรื่องจะถาม”

นับตั้งแต่วันที่ช่วยคนเอาไว้ คนคนนี้ก็มีลุงหวังค่อยดูแลมาโดยตลอด

ในใจของนางมีข้อสงสัย ต้องการเรียกคนนี้มายืนยัน

ไม่นาน ลุงหวังก็พาคนเข้ามา

เมื่อเห็นหน้ามู่เหยา เห็นชัดว่าในดวงตาของชายหนุ่มมีความตกใจ รีบก้มหน้าลง พูดด้วยความหวาดกลัว “มะ...ไม่ทราบว่าจวิ้นจู่เรียกข้าน้อยมามีเรื่องอันใดขอรับ”

มู่เหยาจ้องซูชิงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เอ่ยปากเสียงเรียบ “ตอนนั้นฝ่าบาทเมตตาต่อเจ้า อนุญาตให้เจ้าจากบ้านกลับเมืองหลวง ข้าให้เจ้าอยู่ต่อเป็นการส่วนตัว เจ้ามีอะไรไม่พอใจหรือไม่?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน